Saturday, November 29, 2008

start

შარშან, როცა ამას მიხსენებდნენ, ვფიქრობდი – ამდენ ამბიციას ვერასდროს მოვუყრიდი თავს.
ვერც მოვუყარე. რაც მქონდა, ისიც დამეფანტა.
მაგრამ, ასპარეზზე სხვა მიზეზები გამოჩდნენ: გაბრაზება და ზრუნვა.
სრულიად საკმარისია (თურმე) დასაწყებად.

დავიწყებ მოგროვებას –
იმის, რაც დამეფანტა; იმის, რაც მაქვს.

პ.ს.რა კარგია, რომ მოგისმენენ.

Thursday, November 27, 2008

ღია

არ გამოგვივიდა საუბარი.
დილას მეგონა, რომ ყველაფერი სულერთი გახდა ჩემთვის. აღმოჩნდა, რომ არა. ყველაზე საშინელი ის არის, რომ ცრემლები ვერ შევიკავე. არ მინდა, ასე სუსტი ვიყო. ვერაფრით მოვახერხე..

პ.ს. მე ზურგზე ერთი გუდა ტკივილი მაქვს და აბურდული გზა. ვიღაცამ ერთად მოგვკლა – მე და ის. ოდესმე მიხვდები. ალბათ.

Monday, November 24, 2008

ერთი კვირა კედელზე

თავისთავად და უკომენტაროდ – გუსტავ კლიმტის
"ქალის სამი ასაკი".

***
ხუან მირო, ესპანელი სურეალისტი – ჩემს კედელზე. ვფიქრობ, არაერთხელ დავუბრუნდები. ამჯერად კი – "შიშველი, სარკით".

***
მკვდრის მზე. ამაზე დავწერე..
კვირის, თვის, სეზონის ბოლო დღეს ფოტოზეც და კედელზეც – წითელი მზე, ანუ ისევ მირო და მისი "Le soleil rouge".

24-30 ნოემბერი.

ინიციალები


ინიციალები:
ცხვირსახოცზე,
თეთრეულზე,
ტილოზე,
ბეჭედზე,
მედალიონზე,
სადარბაზოს ზღურბლზე,
გისოსებზე,
კარზე,
ფურცელზე..

*
მე – ქ.გ.
სხვაც – ქ.გ.
ბევრი ქ.გ.
ერთი – მე.

*
ავტოგრაფები საფლავის ქვაზე. რა უცნაურია, არა? – უსახო ქვაზე უბრალო მოკვდავის ავტოგრაფი ამოტვიფრო. არ იცი, როგორ გამოიყურებოდა, მაგრამ იცი, როგორ წერდა. ჰმ.

*
ქვის მა ძალიან გავს ისე მას. ჰოდა, მგონია, რომ სხვებიც ძალიან ჰგვანან თავის თავებს და მე მომწონს სხვების თავების თვალიერება (ისევ ჰმ).. იმას, რომ ყველაფერი წარმავალია, ყველაზე ცხადად სასაფლაოზე ვგრძნობ.

*
დღეს მხოლოდ ოთხი წინადადება ვთქვი. ოთხივე პასუხი იყო.

აი, სასაფლაოზე იმ ოთხი პასუხის გაცემასაც არავინ გთხოვს. არადა იმდენი ხალხია. სადაც არ უნდა გაიხედო, ხალხია. შენ კი მხოლოდ საკუთარი ფეხის ხმა გესმის. ჰო, იმ ძაღლის ერთი დაყეფებაც – შეხვედრისას ცხვირით მუხლთან რომ გეხება, ოდნავ. ეგ თავიდან. მერე სიჩუმეა, სულ.

*
დღეს გავისეირნე. მუნჯი გოგო შესვენებაზე მარტო წავიდა. რა დასაწერია..
უბრალოდ ვიხეტიალე. თან ძველი სადარბაზოები გადავიღე, თან ყელში გაჩხერილი ბურთი გავლოკე. დაბრუნებისას უკვე მთლად გადაყლაპული იყო. ნუ, საღამომდე..

და ინიციალები ვნახე – ფანჯრის გისოსზე. არანაირი დაფა კედელზე, არანაირი ტექსტი, რომ ამ... სარკმლიდან, ამ წლიდან ამ წლამდე, იხედებოდა დ.ა.

რაღაც მსგავსი განცდა გამიჩნდა იმ ცოლ–ქმრის ავტოგრაფიანი ქვების ნახვისას.

*
მოკლედ, ლა სტრადა, ანუ დეფისი.

მე ყოველ შაბათს გავდივარ გზას სიჩუმემდე.
და საერთოდ, გზას – სიჩუმეში.


პ.ს.
ვიცი, არ ღირდა წაკითხვად. არც დასაწერად. უბრალოდ, დღეს მხოლოდ ოთხი პასუხი იყო..
ჰოდა, ახლა "ვლაპარაკობ"..

LA STRADA



The Fool: What a funny face! Are you a woman, really? Or an artichoke?

...
რამ გამახსენა ჯესლომინა :(
და ის, ორი კლოუნის ფოტოც. ვერ ვპოულობ..
ნეტა როგორი ვიქნებოდი კლოუნის მაკიაჟით..

ჰეი, ჯელსომინა..

Saturday, November 22, 2008

შენიშვნა

გუშინ, სენტიმენტალური საღამოს მიუხედავად, ერთი არასენტიმენტალური კითხვა დამებადა – თარგმანის შესახებ.
წიგნში, რომლის მთარგმნელი გიორგი ეკიზაშვილია, უფლისწულმა 44–ჯერ უცქირა მზის ჩასვლას, გიორგი ჩიმაკაძის თარგმანში – 43-ჯერ. 44 თავიდანვე თვალში მომხვდა, რადგან ასე არ მახსოვდა (სიმბოლოები რატომღაც, გაუცნობიერებლად, ყოველთვის მელექება მეხსიერებაში. კიდევ, 43 ჩემთვის 7–მდე მცირდება). დღეს გადავწყვიტე, მივიწყებული ფრანგული გამეხსენებინა და ინეტს მივაკითხე ფრანგული ვერსიის მოსაძებნად:
"- Un jour, j'ai vu le soleil se coucher quarante-trois fois !
Et un peu plus tard tu ajoutais:
- Tu sais... quand on est tellement triste on aime les couchers de soleil...
- Le jour des quarante-trois fois tu étais donc tellement triste ? Mais le petit prince ne répondit pas."

ჰოდა ასე, ორმოცდასამია ნამდვილად:)
და აღმოვაჩინე, რომ მთლად არ დამვიწყებია ფრანგული:) ლაპარაკის შეძლების რა გითხრათ, მაგრამ ამ წიგნის წაკითხვის სურვილი გამიჩნდა და მგონი, ძალიან არ უნდა გამიჭირდეს, თუ ლექსიკონსაც მოვიშველიებ.

Friday, November 21, 2008

ორმოცდასამჯერ...


* * *
- ერთ დღეს ორმოცდასამჯერ ვუცქირე მზის ჩასვლას!
და ცოტა ხნის დუმილის შემდეგ დასძინე:
- როცა ადამიანს უმძიმს, მზის ჩასვლის ცქერა უყვარს...
- მაშ იმ დღეს, როცა ორმოცდასამჯერ უცქირე მზის ჩასვლას, ძალიან გიმძიმდა?
პატარა უფლისწულმა ხმა არ გამცა.

დღეს არაერთხელ გამახსენდა ეს სიტყვები და არაერთხელ ვიფიქრე, – როგორც კი მივალ..
ნებისმიერ გვერდზე შემიძლია გადავშალო და განვაგრძო.
ყველა მიყვარს.
თან, დღეს ჩემი მხსნელიც აღმოჩნდა! რატომ – ამაზე ოდესმე..


ლინკი – მათთვის, ვისაც თარომდე მისვლა დაეზარება.

პ.ს. ჰო, "საუბარი ხშირად გაუგებრობის მიზეზია".

Wednesday, November 19, 2008

იფიქრე ხმამაღლა...

სიამოვნებით მივუშვებდი რეალურ სადავეს რომელიმე ჭალის პირას და აღარ ვიფიქრებდი ადამიანებზე, რომლებიც სახლებს შლიან ბრაზის გამო; ურთიერთობებს – საკუთარი ეჭვებისა და უზნეობის გამო; ისე "უყვართ", რომ შეუძლიათ წყევლონ; ისე "შესტკივათ" გული, რომ სიხარულს ვერ ფარავენ; ისე "მუშაობენ", რომ სხვას უსაქმურს აჩენენ; ხავსს მოჭიდებულს ხელს კრავენ; სიტყვით ნათქვამ სიბერეს ახალგაზრდას რეალობად უქცევენ..

აღარაფერი გამიკვირდება ადამიანებისგან.
უკვე.

პ.ს.
გუშინ, ჩემს ერთ ფოტოს დავარქვი ასე: Think aloud. ანუ ფრაზა, რომელიც თითქმის წელიწადზე მეტხანს იმდენს იტევდა..

ჩემი ბოლო დღეების წერილები გამოქვეყნებამდე იშლება, ან დრაფტში რჩება..
ყველაფერი უაზროა. ყველა ფიქრი.
არ გამომდის ხმამაღლა რამის თქმა..

Monday, November 17, 2008

ერთი კვირა, კედელზე

გასულ კვირას ჩაფიქრებული შვიდი პოსტერის გამოფენა არ გამომივიდა. მხოლოდ ხუთია.
ამ კვირის კედელს მაინც გავხსნი, "ტრადიციის" თუ ჩვევის გამო.
რა გამოვფინო..

ჰო, რენე მაგრიტი.

დღეს ვცადე, სათაური მეთარგმნა: "მიშვებული სადავე" და გავოცდი, რომ ასე. წუხელ სპონტანურად ავირჩიე ეს ტილო, უცებ გამახსენდა. ადრეც მსურდა მისი გამოფენა, მაგრამ ასე ძალიან არა.
ტყე, მარტო, შემოდგომა, პალტო – იასამნისფერი, არეული ნაბიჯები, საითაც სურს..
მოკლედ, ასე. აკი, ინერციით–მეთქი.

***
კვირის ბოლო პატარა უფლისწულმა დაისაკუთრა. წიგნი, როგორც იცით, ავტორისვე, არაჩვეულებრივი ილუსტრაციებით არის გაფორმებული. მელიასა და უფლისწულის შეხვედრის ამბავი ჩემთვის ერთ–ერთი ყველაზე საყვარელი და არაერთხელ გადაკითხულია, ჰოდა, ჩემს კედელსაც სიამოვნებით ვუთმობ.

17-23 ნოემბერი.

Sunday, November 16, 2008

...

ინერციით

მთელი თვე "ხელებს" ვკითხულობდი.
ვერ გაიგო.
ალბათ.
ახლა უკვე ინერციით გავგრძელდები.


მხოლოდ ამ საცოდავებს დავაბინავებ.
ჯერ არ ვიცი, როგორ.
აბურდული ძაფივით არის. თავი უნდა ვუპოვო.
მერე მორჩება. ყველაფერი.

Saturday, November 15, 2008

* * *

ყველაზე მძიმე დღე იანვრის მერე.

...
ვერ გადავცურე.

Thursday, November 13, 2008

არასოდეს

არასოდეს დაეკუთვნო შემოსაზღვრულ სივრცეს;
არასოდეს არ იყო ერთგული იმისა, რაც არ სუნთქავს, რადგან ეს მხოლოდ ის არის, რაც პირველი პუნქტი;
არასოდეს შეეჩვიო;
არასოდეს დარწმუნდე;
არასოდეს გაჩერდე.

"არასოდეს თქვა – არასოდეს"?
მაგას პრაქტიკულად ის კონტექსტი აქვს, რაც ახლა ჩამოვთვალე.
ანუ:
არასოდეს გეგონოს, რომ გზა არ გრძელდება;
არასოდეს თქვა, რომ აქაც კარგად ხარ;
არასოდეს დაკმაყოფილდე მიღწეულით;
არასოდეს თქვა, რომ ეს ბოლო დაღლაა.

მერე რა, რომ მარტო ხარ. ჩრდილი ხომ მოგდევს.
და ვიდრე მოგდევს... არასოდეს.

Tuesday, November 11, 2008

მას. თან..

რა ძნელია, საიდანმე წასვლა.
მერე იმ სადღაც შენი სურნელი არ ქრება კედლებიდან, არც ნათითურები – სახელურებზე, არც ნაფეხურები – თითქოს სველი, იატაკზე დამჩნეული..
ლანდივით დაბორიალობ – ოთახიდან ოთახში, უფრო კი სხვენზე იკეტები, სადაც მტრედს ბარათები მოაქვს, წითელი ფეხებით..
სიჩუმეს ეჩვევი, საკუთარი ხმა გავიწყდება..
ღამით ჭრიალა კიბეზე ფეხაკრეფით ჩამოდიხარ, მიმქრალ ბუხართან, სავარძელში ჩაძინებულს დიდხანს უცქერი და.. ვერ ახერხებ – მიეკრა.

რა ძნელია ისევ ხორცშესხმა, თუკი ლანდად იქეცი.
თუმცა, შეუძლებელიც – ალბათ, არაფერი.


პ.ს. ინოლა გურგულიას "შენთან" გამახსენდა.

Monday, November 10, 2008

ერთი კვირა, კედელზე

დიდი ხანია, მინდა, ერთი კვირა (და არა ერთჯერადად) ვინთიჯ არტს დავუთმო. არაერთი ნამუშევარი დავათვალიერე, ძალიან მომწონს და ჩემს კედელზეც გამოვფენ. შევეცდები, ამ კვირის ყველა დღეს თავისი ტილო ჰქონდეს.

პირველი – ცეცხლისთმიანი აალებულ ველოზე :) ანუ, პოსტერი – Gladiator Cycles. რა ემოცია მოაქვს ჩემთვის? ვისაც "ჩვენ, ორი" წაუკითხავს, მიმიხვდება :)

მეორე ბერნარ ვილმოს "პერიერი". თუ არ ვცდები, ეს შამპანურია.
წყვილი – მეტად შთამბეჭდავი; ფერებით – ვნება და სიტკბო :)

მესამე – ნუ, კვირა შოკოლადისფერია! მესამე დღეა, მაკებას ჩანაწერებს ვუსმენ, ობამას ფოტოებს ვნახულობ (მინდა, თუ არა ) და აი, ეს მხიარული, ტრინიდად და ტობაგუში მისაწვევი პოსტერიც...

მეოთხე – გუშინ გამეცინა, რომ ვნახე. დღეს კი – რატომაც არა, გამოვფენ: ჯეი ჰოვარდ მილერის "We Can Do It!"
პოსტერი მეორე ომის დროს არის შექმნილი. ქალი, რომელიც ასეთი ირონიით შემოგცქერით, რეალურად არსებობდა. იმ პერიოდში მის სახეს თურმე უთოშიც კი "დაინახავდით"..

მეხუთე – უბრალოდ, ქოლგები. განწყობაც – ასე.

10-16 ნოემბერი.

Sunday, November 9, 2008

ალბათ

არ უნდა გამემხილა, რომ ვწერდი.
აჯობებდა.

ზემოდან

გუშინ, ფლიკრზე დათას კომენტარი დამხვდა:
"როგორ ერთნაირები ჩანან ეს სხვადასხვა მარკისა და ფასის მანქანები ზემოდან"

მომენტალურად ადამიანებზე გავიფიქრე იგივე. ყველა ადამიანი ერთმანეთს ჰგავს – სულ ერთია, რომელიმე მაღალი სართულის აივნიდან ვიხედებით, თუ რწმენის სიმაღლიდან.
ზემოდან არც სქესი ჩანს,
არც კანის ფერი,
არც ეროვნება,
არც ძვირფასეულობა,
არც საცხოვრებელი ადგილი,
ა რ ა ფ ე რ ი.
ისევ ჩემსავე წინა პოსტთან დამაბრუნა ამ ფიქრებმა..
ყველა ადამიანი თანასწორია. ვისურვებდი, ყველას ჰქონოდეს თანაბარივე სტარტი – საკუთარი შესაძლებლობების გამოსავლენად.
თუმცა, ბევრ ადამიანს სხვა "სიმაღლეები" აქვს მონიშნული..

Friday, November 7, 2008

მარცხენა თუ მარჯვენა?!

მაშ ასე – ობამა.
წინასაარჩევნო ფაციფუციდან ჩემთვის მხოლოდ გვარები არსებობდა, სხვა არაფერი. მითუმეტეს, არანაირი პალიტრა. მაგრამ, შედეგები გამოცხადდა და... როგორც ნებისმიერი დაჩაგრულის მიმართ მომენტალურად დაცვის სურვილის გააქტიურებაში შემჩნეულს, ახლაც იგივე დამემართა. ჰოდა, მომინდა, ამაზე და არამხოლოდ, დამეწერა.
გუშინ სამსახურში ასეთი ფრაზა მოვისმინე:
"კარგი ტიპია ობამა, მაგრამ ერთი ნ ა კ ლ ი აქვს – ზანგია".
არ გამოვალ აქაც სიტყვით, თუ როგორ მაღიზიანებს მსგავსი დამოკიდებულება. შემიძლია ვთქვა, ამერიკაში ახლა მიაღწიეს საზღვარს, საიდანაც ნამდვილი დემოკრატია იწყება.
უფრო მეტიც, იმედია, ოდესმე ინდიელებს ვიხილავ მინიმუმ რეზერვაციების მიღმა.

როცა 21-ე საუკუნეში (რა ბანალური გახდა ეს ფრაზა) ისევ კანის ფერით, ეროვნებით, გრძედებსა და განედებზე განლაგებით, უფრო ლოკალურ სივრცეში კი, ამ ყველაფერს დამატებული კუთხურობით, გვარით, დიპლომით, საფულის მოცულობით, აპკის სიმრთელით, მტკვრის მარჯვენა და მარცხენა სანაპიროთი და ა.შ. ვსაზღვრავთ ადამიანების თუ ადამიანობის "ფასს", ცუდად არის საქმე.

დავუბრუნდები ოკეანისგაღმეთს. დღეს native ამერიკელებზე საფიქრად ვარ აღერღილი, მაგრამ სასტატიოდ არ მყოფნის :)
ჯერ მხოლოდ კადრებად: 4-5 წლის ასაკში მიღებული პირველი ინფო, როცა ცხენებზე ფანატიკურად შეყვარებულს სიტყვა მუსტანგის მნიშვნელობა მითხრეს და როცა პირველად მომნუსხა ინდიელის ნაკვთებმა. ცხადია, ფოტოებზე.
ამჯერადაც ფოტოთი შემოვიფარგლები

და აქვე გკითხავთ:

–აბა, მარცხენა თუ მარჯვენა?!

არ გგონიათ, რომ ადამიანები ერთმანეთს ძალიან ვცილდებით?!

Wednesday, November 5, 2008

Meu melhor amigo é o meu amor..


მოვედი.
ასე.

...
მიყვარს ეს სიმღერა. მთელი გზა ვუსმენდი..
წუხელ კი – დებიუსის, თითქმის მთელი ღამე.

მოკლედ, ასე.

და ეს ფოტო შემიყვარდა :)

Monday, November 3, 2008

ერთი კვირა, კედელზე

ვერ გადავწყვიტე – მთელი თვის თუ ისევ ისე :) ვფიქრობ, ასე უფრო ლამაზია, ისე – უფრო პრაქტიკული.

ვიდრე მოვიფიქრებ, შილეს ტილოს, რომლის განწყობას არ დავუტოვებივარ, მაინც ჩამოვხსნი და დიეგო რივერას ნამუშევარს შემოგთავაზებთ. რივერა საყვარელი მხატვარი არ არის, მაგრამ ამ ყვავილების გამყიდველის მხრების სიმძიმე ისე მავსებს ემოციით და ისე მეცნობა..
კიდევ, მგონია, მის უკან სიკვდილი დგას, რომელიც ყვავილებს ადამიანებთან ატანს, რომ გაინაწილონ და სათითაოდ დაუბრუნონ. ასე – კალების გამო..

***
წერილში მკვიდრ ამერიკელებზე წერისას ვორჰოლის ინდიელი გამახსენდა. ასე რომ, ვუთმობ კედელს..

3-9 ნოემბერი.

ორი ერთში, ანუ ცურვა

ჩემ შამპუნს 2-in-1 აწერია.
ეს ასოციაცია რამდენიმე დღის წინ, უცებ გამიჩნდა, როცა ერთ სხეულში ორი ტვინი "ჩასახლდა".
ახლა ვინმე იფიქრებს, რას ამბობს, რას წერსო..
მოკლედ, ასე:
ახალგაზრდის ტვინს გამოცდილი შეერია და მივიღეთ ორი ერთში.
მე კი იმპულსი მივიღე, ანუ მოტივი გაგრძელებისთვის და ბარიერი – სამი ერთში.

კარგი, ძალიან დამაბნეველი რომ არ ვიყო, გავჩერდები და ნოემბერზე დავწერ.
წეღან, როცა ფოტოს ვტვირთავდი, სათაურზე ვფიქრობდი; ჰოდა, ემოციისთვის ზუსტად მორგებულმა ფრაზამ გამიტაცა.
ეს იგივეა, რაც სამი ერთში,
რაც ფრენა თბილი ქვეყნისკენ,
რაც ნაპირზე გასვლა.

პ.ს. მეგობრის გადაყვარება შეუძლებელია.
და რა ცუდია, გულს ეჭვი რომ ღრღნის და გაბრაზება და მონატრება.

პ.პ.ს. ცურვა არ ვიცი.

გადაცურე ნოემბერი...