Wednesday, December 31, 2008

2009

ჯერ კიდევ ამ წელს ვკარგავდი ადამიანებს, ადგილებს, სურვილებს და ძალებს – ამ სურვილების დასაბრუნებლად და განსახორციელებლად.
ჯერ კიდევ დამდეგ წელს ველოდები პოვნას, თუმცა, ყველაფრის ჩანაცვლება შეუძლებელი იქნება..
ასე, თუ ისე, უკეთესი მომავლის იმედით

მინდა, ყველას, ვინც აქ შემოიხედება, მივულოცო :)
მრავალს დაესწარით! ბედნიერები მეგულებოდეთ! :)



* * *
მგონი, მთელი ღამე ითოვებს..
ჰოდა, აქედანაც ჩანდეს :)

Tuesday, December 30, 2008

ერთი პეშვი

დავუბრუნე თავისი ადგილი. დავმშვიდდი. ჯერ კიდევ აპრილსა და მაისში (იმ პერიოდში, როცა "სიურპრიზი" მივიღე) ვწერდი აქ გულისტკივილს, მერეც – არაერთხელ.
იმედია, ბატონმა პოეტმა წაიკითხა და მიხვდა.
ყოველთვის დავიცავ საკუთარს.

ჰო, ყველაფრის წაშლის ცდუნებას გავუძელი. ესეც კარგია:)

Monday, December 29, 2008

ერთი კვირა, კედელზე

წლის ბოლო ორშაბათი.
არჩევანი – ზეიმი–ფარსი. თუმცა, ვიდრე პატარა ხარ, არა.
და რაკი დიდები ფარსს ვერ გაურბიან, პატარად დარჩენის წინასაახალწლო სურვილით – კედელს ფრანგი პოსტიმპრესიონისტის, "პუანტილიზმის" შემქმნელის,
ჟორჟ სერას "ცირკს" ვუთმობ.

პ.ს. მეც მაქვს ჩემი Сircus, თავისი 13 ნაბიჯით შეკრული წრით და წრიდან გასვლის სურვილით. კიდევ სევდა, ყოველ საღამოს რომ მიჩნდება, როცა კიბეებს აყოლებულ, განათებულ ბურთებს ავცქერი. ამ დროს ხელები მას კისერს გრძნობენ.
ჰო, მას შემდეგ, რაც ცირკს პატრონი აღარ ყავს, აფიშა არ გამოკრულა.

29 დეკემბერი, 2008 -
4 იანვარი, 2009.

Friday, December 26, 2008

დეზიკიდან გაგარინამდე


ყველამ იცის გაგარინი და ის, რომ გაგარინამდე ორი ძაღლი იყო. დავიწყებული სახელების შეხსენებაც არ არის პრობლემა – ბელკა და სტრელკა. ნუ, იმასაც ყველა ხვდება, რომ ბელკა–სტრელკას დუეტი პირველივე წამატებული ცდა არ ყოფილა. ჰოდა, რა იყო მანამდე?!
თავიდან მწერები იყვნენ (არ დავუკარგავ გმირობას:) და ამ პატარა სტატიაშიც ვახსენებ), მაგრამ ჩვენ ძაღლებიდან დავიწყოთ. უფრო სწორედ, იური ნიკულინის მონაყოლიდან – ერთ–ერთი საცირკო გამოსვლის შემდეგ, საიდუმლოებით სავსე სახეებიანმა უცნობებმა როგორ გაიყვანეს გვერდზე მაიმუნების მწვრთნელი კაპელინი – მისი აღსაზრდელების გაკოსმონავტების პერსპექტივის დასადგენად. მაგრამ მაიმუნების "მთავარ მიღწევად" ადამიანებთან მსგავსება დარჩა, ყოველი მეორე საბჭოთა ბავშვის ოცნება კი სულ სხვა არსებებმა "აიხდინეს".
აი, სწორედ ეს ისტორიაა ჩემი, ამ საღამოს, აბი გლუკოზა:)
არა, სასაცილო არაფერია ამ დვორნიაშკების, ხშირ შემთხვევაში, ტრაგიკულად დამთავრებულ ამბებში, მაგრამ თხრობის სტილმა და სხვადასხვა ნიუანსმა გამაღიმა...

48 კლასელიდან პირველი კოსმონავტები დეზიკი და ციგანი იყვნენ. მოდი, აქ უკვე ლინკს დავდებ. ვიფიქრე, მეთარგმნა სტატია, მაგრამ ეს ორიგინალში უნდა წაიკითხოთ, შესაბამისად – ნახოთ კიდეც თვალებგაბრწყინებული გმირები :) თან, ეს მხოლოდ ოთხფეხა კოსმონავტების ამბავი არ არის, საკმაოდ საინტერესო ისტორიაა.
სტატიის ბოლოში ჟაკლინ კენედისთვის ნაჩუქ, სტრელკას შვილ – პუშინკას იხილავთ, ხრუშჩოვის პოლიტიკურ მისიონერს :)
პუშინკამ კიდევ ერთი საჩუქარი გამახსენა – გასვლეპილი და დიდყურა ირსი, ცოტა ხნის წინ ობამას რომ მიჰგვარეს. ნეტა, ჩილეში უახლოესი წლებისთვის რა პროგნოზები აქვთ?! :)

* * *

წუხელ მონათესავე სულებზე ვფიქრობდი. ნუ, ამაზე პირველად არ მიფიქრია, მაგრამ...
ჰოდა, არსებობს, "რაღაც არსებობს!" :) და ჩემზე საოცრად მოქმედებს.
აი, ის გამახსენდა: თელ ავივი :)

დღეს წითელ ქუდს შევისწორებ და გზას განვაგრძობ. ის, მგელი, როგორც ჩანს, სულ სხვა ტყეშია – შორეულში...
არჩევანი გაკეთებულია.
ჩემიც.


პ.ს. ფაქტობრივად, მხოლოდ ჩემთვის გასაგები პოსტი:) ან, არა..

Wednesday, December 24, 2008

ხუთეული


ვინც საიტ "ებლიტფოზე" შედიოდა (შემდეგ "თაობები"), ამ პროექტის – "ჩემი ხუთეულის" შესახებ ეცოდინება (ეს არის ის კარგი საქმე, რომელზეც რამდენიმე ხნის წინ ვწერდი). პროექტი უპრეცედენტოა: 90–ზე მეტმა ავტორმა აარჩია საკუთარი 5 ლექსი, საკუთარივე გემოვნებით. დღეს უკვე არსებობს წიგნი, ერთ ეგზემპლარად, რომელიც ეროვნულ ბიბლიოთეკაში შეინახება.
საინტერესოა, ამ რამდენიმე ათეული ავტორიდან ერთი ათეული მაინც თუ გაუძლებს დროს :)

პ.ს. ფოტო – სატელევიზიო სიუჟეტიდან :)

Tuesday, December 23, 2008

შთაბეჭდილებების წიგნი

მეღიმება იმაზე,
თუ როგორ არ რჩება ნიჭიერის მკლავზე ხელის მოსაკიდებელი ადგილი, მის დებიუტამდე მისაცილებლად. წიგნს, რომელიც დარჩება, ისე ჩამოეკიდნენ, როგორც 90-იანებში თბილისის ქუჩებში იშვიათად გამოჩენილ ტროლეიბუსს..

მეღიმება იმაზე,
თუ როგორ გაჩნდა ჯგუფები. ანუ, საიტებში ჩატეული ლიტერატურა და საიტებში ჩატეულ ლიტერატურაში ჩატეული ხალხი. ისინი დამოუკიდებელ ჯგუფებად არსებობენ, გამოსცემენ (თურმე) კრებულებს, აწყობენ თავის პოეზიის საღამოებს, ჰყავთ რჩეული ავტორები და ა.შ. თითოეული საიტის დათვალიერებისას მრჩება შთაბეჭდილება, რომ კუნძულზე ვხვდები:)

მეღიმება იმაზე,
რომ საიტებზე აქვთ მკვეთრად გამიჯნული გემოვნება: ან ვერლიბრი, ან კონვენციური. სადაც კონვენციური მოსწონთ, იქ ვერლიბრს ალტერნატიულ პოეზიას ეძახიან :) ჰმ. სადღაც ვერლიბრი ისევ ალტერნატივაა!

მეღიმება იმაზე,
რომ ვიდრე ლექსს წაიკითხავენ, კითხულობენ ავტორის გვარს/ნიკს. თუ ინკოგნიტოა, არკვევენ. შემდეგ, იმის მიხედვით, რამდენად მიღებულია ავტორი ამა თუ იმ წრეში, ხდება იმის განსაზღვრა, ეს ლექსი მაგარია თუ არა.

მეღიმება იმაზე,
თუ როგორ გადაამღერა "წლის აღმოჩენამ" ამჯერად სილვია პლათი, მერე როგორ შეიცვალა ორმოცდამეათედ ნიკი და მიიღო ორმოცდაათი წყვილი ხელით დაკრულ ტაში; ის ბედნიერია რომელიღაცა საიტის თავფურცელზე მოხვედრით. მისი ცხოვრება შედგა.
და რამდენის ცხოვრება დგება ასე, ყოველდღიურად :)

ეს – ნაწილი იმისა, რაც ვირტუალურს შეეხება. არსებობს ბეჭდური გამოცემების რედაქციებში შეყუჟული, არავირტუალური ჯგუფები, რომლებიც კიდევ უფრო ჩაკეტილი და გალავანშემორტყმული არიან, რადგან თუ საიტზე შესვლა მაინც არ არის პრობლემა (სხვაა, იპოვნი იქ ადგილს და დარჩენის სურვილს, თუ არა), არავირტუალურში... გალავანზე "ჩიტიც ვერ გადაფრინდება". თუმცა, არა. ჭიშკარი ფართოდ იღება, თუ ვინმე "ბღარტს" ხელს ჩასჭიდებს :) ხელის ჩაჭიდებას სუბიექტივიზმი უძღვის წინ.
და მერე..
მეღიმება იმაზე, თუ როგორ ამოსდით გალავანგადალახულებს ზურგზე ფრთები, როგორ მომენტალურად იცვლება მათდამი დამოკიდებულება ვირტუალში...

ჰო, მეღიმება იმაზე, როგორ ქმნის თითოეული ახალი, ვირტუალური ჯგუფი თავის რეალურ, ბეჭდურ გამოცემას. ანუ, "კუნძულები" რეალში :) თუმცა, მიუხედავად ჩაკეტილი საზღვრებისა, ეს მაინც კარგია – კარგი საკითხავიც გამოერევა სადმე, თან ყვითელ პრესას სჯობს.

და ბოლოს,
კარგია, რომ მეღიმება. რადგან ახლო წარსულში არ მეღიმებოდა.
ჰო, სულაც არ მეცინება. ეს სასაცილო არ არის.

უპს

*
- არ გაგიარა?

არა, ბატონო, თქვენ არ გამივლით.

*
ისე დამიბღვირა იმ ქალმა.
მეც :პ

*
ამასობაში ჩიტიც გამოფრინდა :დ
ხვალ ვნახავ/მნახავენ დილის გადაცემაში.

Monday, December 22, 2008

ერთი კვირა, კედელზე

როგორი მაცდურია მელა, როგორი..
ან რა, თუ არა მელა?!
და ხმები, ამ ხალხის, შარაზე. თუმცა, დააგვიანდათ.
და ეს ცა, ზღვა, წითელი ველი, თეთრი ყვავილი - წითელი ლაქებით..
მოკლედ, პოლ გოგენი. პოსტ–იმპრესიონისტი. საოცარი ფერებით, სახეებით, ამბებით..

***
არ ვიცი, ახლა რატომ ავირჩიე კლიმტის ჰიგია. მომნუსხველია, საოცრად... და წითელი.
აი, საბოლოოდ – კვირის ფერი და განწყობა.
აქვე კლიმტის ფოტოპორტრეტს ავტვირთავ. არ ვიცი, რომელს უფრო შთამბეჭდავი მზერა აქვს – მას თუ კატას :)
მიყვარს კლიმტი.

22–28 დეკემბერი.

Friday, December 19, 2008

გვერდი(თ)(დან)

რა უცნაურია, თითქოს სხვა ოთახიდან მესმის ხმა, რომელიც ძალიან ნაცნობზე საუბრობს, მე კი მეძინება. მანდ, სადღაც, ჩემი სახელიც უნდა ითქვას, მაგრამ მე ხომ მეძინება..
და არ მაინტერესებს,
და არ მტკივა.
ახლა რამე უარესი უნდა მოხდეს, რომ ვიგრძნო. ჰმ.

ჰო, მეგობარო, ადამიანს შეუძლია, თვალები მილულოს და დაიძინოს.
სიზმარში ნახოს აფუსფუსებული ნაცნობი სახეები – თუ როგორ დარბიან, როგორ ცდილობენ, როგორ ეჭიდებიან, როგორ იცინიან, როგორ ტირიან, როგორ ჰკრავენ ხელს (თუნდაც მას). ის წაიქცევა, მაგრამ საკუთარ სხეულს გვერდიდან შეხედავს..
სიკვდილით თრობა აღარ არის მტკივნეული.
ალბათ, მერე სიზმარიც გაქრება.


-----
ახლა ვფიქრობდი, რატომ გავხდი ინდიფერენტული.
მგონი, ერთგვარი თავდაცვის ინსტინქტია..
20.12.

Thursday, December 18, 2008

მინიმა ლ უ რ ი

სამუშაო ადგილი შევიცვალე.
ვნახოთ, რა იქნება.
გასულ დღეებს თუ გადავხედავ და კიდევ, ცვლილებებთან ჩემს რთულ დამოკიდებულებას, შედარებით მშვიდად ვარ.
აი, ბლოგისთვის წერა არ გამომდის, ან ძალიან სენტიმენტალური ვარ, ან საერთოდ – არანაირი. ამიტომ გუშინდელი სტატია დრაფტში ჩავტოვე.
ჰო, მინიმებმა მომაკითხეს.
სულ ეს არის.

Monday, December 15, 2008

ფინკას ღიმილი

აი, პატარა ფინია, მანქანას ყეფით რომ მისდევს, მობრუნებულს – საქმიანი სახე აქვს და აბზეკილი კუდი. პატრონი, იმის მიხედვით, ზის თუ დგას, ან თავზე გადაუსვამს ხელს, ან ჭვინტს წაკრავს. აქაქანებული ფინკა ბედნიერია. აი, ეს არის ფინკას ღიმილი.
ფინკას რა უჭირს, მაგრამ ძნელია ასეთი ადამიანის ყოველდღე ცქერა.

და კიდევ, ქვეყნის..


/კოპირაითი ტერმინზე:)/

ერთი კვირა, კედელზე

გახსოვთ სინდბადის შვიდი მოგზაურობა "ათას ერთი ღამიდან"?
ამ კვირის კედელზე – პოლ კლის მეზღვაური სი(ნ)დბადი, ანუ მოგზაურობის მეხუთე ეპიზოდი.
კლის პრიმიტივი, მისი სურეალისტურ–კუბისტური ნამუშევრები ალბათ კიდევ მიმაბრუნებენ.
მასთან ბევრია სიზმარი და პოეზია... მგონი ესაა, რომ მხიბლავს.

***
პრიმიტივისტი - ვინმე ვახსენო და ფიროსმანი არა... მის გამოფენას ყოველთვის ვაპირებდი, მაგრამ შესაბამისი განწყობა არ მქონდა. ახლა ვფენ, მისი ნამუშევრებიდან ჩემთვის ერთ–ერთ ყველაზე საყვარელს – ბატკანს.

დილას ვფიქრობდი, რატომ ცხვრები – მაგალითად, როცა ვწერ...

15-21 დეკემბერი.

Saturday, December 13, 2008

Friday, December 12, 2008

წრე

დღეიდან ყველა დღე მახსოვს – მთელი თვე. ყველა კადრი, ყველა შეგრძნება. მერე მთელი წელი მათ დავიწყებას ვცდილობდი. მთელი საოცარი წელი – მუდმივი ვარდნის.
წრე შეიკრა.

ისიც მახსოვს – 11 საათამდე ბედნიერი მერქვა.

Thursday, December 11, 2008

ფ.. ფ(იჰ)

დღის ფრაზა:
"ნუ ედავები, ხელოვანია. ეგენი თავის იმეებში არიან".
ჰო, აქ ჩარკვიანის სიმღერის გახსენება და პერიფრაზის წაღიღინება შეიძლება.

დღის ფინალი:
საკუთარი კონცეპტი – კიდევ ერთხელ, სხვის დაფაზე.

მეტი რაღა.
ჩამობარდნა.

. . .

Wednesday, December 10, 2008

იქნებ..

ისე დიდია ცდუნება, მივწერო მათ და ყველაფერი წავაშლევინო. საკონტროლო გასროლასავით გამოვა – აღარსად და არაფერი.

Monday, December 8, 2008

ერთი კვირა, კედელზე

ვიფიქრე და, ისევ მაკა. ისევ არ ვიცი სათაური – ის არ აწერს. პირობითი სათაურის მოძებნა ძნელი არ არის. განწყობა – ალბათ, გასაგები.

8-14 დეკემბერი.

Bon Appétit!

მოკლედ, მთელი თვეა, ვერ გავცდი ამ საკითხს. ვეჭვობ, კარგა ხანს ვერ გავცდები.
ამ გოგომ (და ამ გოგოს ვაფასებ ადრეული შემოქმედების და სხვა ღირსებების გამო) მეორედ დამიმუშავა ლექსი.
ის, რომ თავიდანვე მხოლოდ ერთ საიტზე ვიყავი და ახლა პრაქტიკულად უსაიტოდ დავრჩი, ალბათ კარგი საშუალებაა თვალის მოხუჭვისთვის და თავისუფალი ქმედებისთვის.
და მე ვინ ვარ, როცა გალაკტიონს ამუშავებენ :)

რას ვიზამთ.
ან... ვიზამთ.

ახალი ტენდენცია: სავარჯიშო შინაარსის დამუშავებაზე.
როცა საკუთარი ცხოვრება არ აძლევთ რაიმე შინაარსიანის მოყოლის საშუალებას, რომელიმე საიტზე კი დროა (ჰმ), განაახლონ საკუთარი გვერდი, მთავარი მიხედ–მოხედვაა – კარგ საკითხავს რა გამოლევს (აქ მთავარია, გემოვნება არ ღალატობდეთ), მერე დახუჭავენ თვალებს და წარმოიდგენენ... ცოტა ნიჭიც და სავარჯიშო წარმატებით დასრულდება. ნაკლებად ნიჭიერებს ნაკლებ შრომად უჯდებათ – რომელიმე წინადადებას მოხსნიან და ჩააწებებენ სადმე, მერე გარნირს მოუმზადებენ... საკითხავის გარდა წარმატებით გამოიყენება სცენები კინოფილმებიდან, განსაკუთრებით ეროტიკის თემაზე შეჭიდებისას :) ასევე, სიმღერების ტექსტები, ძირითადად უცხოური.

ბოლო დროს ვაკვირდები: ადამიანებს არც დაბეჭდილი ავტორები აკავებთ. არც მაგალითად, "საბას" გამარჯვებულის სტატუსი, არც სხვა რამ აღიარება (ამას იმიტომ ვუსვამ ხაზს, რომ ეს ავტორები უფრო ფართო მასებისთვის არიან ცნობილი და გაცილებით ადვილია, ამხილონ და დაუმტკიცონ). ძალიან ჩვეულებრივი გახდა მითვისება. ამას წინათ, ერთ საიტზე აშკარა პლაგიატს წავაწყდი – წინადადებაში სიტყვებიც არ იყო გადანაცვლებული. გამოჩნდა ადამიანი, რომელმაც ეს აღნიშნა და მაშინვე გამოჩდნენ სხვები, რომლებმაც თქვეს: "ზოგჯერ ხდება ასეთი დამთხვევებიც" (!) და ეს არ არის პლაგიატი. ამის მამტკიცებლები იმდენი იყვნენ, საბოლოოდ ამ აზრმა "გაიმარჯვა". აღსანიშნავია – დაცვა ვრცელდება მეგობრების წრეზე: არგუმენტი – "ვიცნობ, მას ეს არ სჭირდება".

ასე, რომ თანამედროვე პოეზია ერთ დიდ კომუნალკაშია დასახლებული. კუმუნალკის დიქტის კედლებში კარგად ისმის ყველა კვნესა, თუ ამოსუნთქვა... და როცა სამზარეულო საერთოა და ქვაბებიც... მაგიდასაც ერთად უსხდებიან. Bon Appétit!

რაღა გაეწყობა.
სადმე, მინდვრის გადაღმა სჯობს კარვის დაცემა.

Friday, December 5, 2008

სიურპრიზი


ახლა ერთ უშველებელ ფორუმზე ლიტერატურულ თემებს გადავხედე და ერთ, სხვა თემაში შემთხვევით შეხეტებულს ჩემი გადაღებული ფოტოები დამხვდა – ძველთბილისური ფანჯრების. რა თქმა უნდა, ავტორის მითითების გარეშე. მაგრამ ეს ისე ჩვეულებრივი გახდა, რომ შესვლას და ვინმესთვის რაიმეს თქმას ალბათ აზრი არ აქვს :)
უბრალოდ, მომავალში ფოტოებზე პატარა ლოგოებს გავაკეთებ, როგორც სხვები აკეთებენ. რამდენიმეზე მაქვს კიდეც, მაგრამ როგორც წესი, სულ მეზარებოდა...

იმ თემაში კიდევ ერთი სიურპრიზი დამხვდა – წევრი, რომელსაც, დარწმუნებული ვარ, ვიცნობ და ვიცნობ ძალიან სხვაგვარს... ჰოდა, ახლა იმაზე ვფიქრობ, რამდენი სახე აქვთ ადამიანებს. არადა, ისე მხიარული მეგონა. თუმცა, ყოველთვის მეჩვენებოდა, რომ ამ მუდმივ პოზიტივს თამაშობდა.

Wednesday, December 3, 2008

ერთად

რა კარგია, რომ ვართ -
ე რ თ ა დ.

და რომ შედგა ეს საქმე -
კ ა რ გ ი.

Tuesday, December 2, 2008

ბაც!

როგორც პატარას: აბა, იქით გაიხედე და ბაც – აღარ არის მაგიდაზე. პირი კი გამოტენილი აქვს. გამობერილ ლოყაზე ემჩნევა.
ჰეი, გემრიელია?! აბრიალებულ თვალებზე გეტყობა, კი.

იმდენი ხანია, ეს მაწუხებს (და მაწუხებს აღარ ქვია ამას), რომ მგონი დროა, უფრო ღიად ვამბობდე.. მაგრამ იყოს ჯერ ასე, სახელის უთქმელად. ოღონდ ახლა კიდევ ერთხელ მინდოდა ამაზე. ბოლო დროს – გამიზეზებული ჭრილობასავით მახსენებს თავს..

პ.ს.
ასოციაცია – მოკლულის გვამი. ანუ, ღიად დარჩენილი თვალები. ანუ სიზმრები. ჰო, ცხვარმა ბღავილი იცის.. თორემ არ მგონია, რომელიმე მომპარავი ხერხემლის ჩაყოლებაზე სიმძიმეს განიცდიდეს და თავს ცუდად ამის გამო გრძნობდეს.

პ.პ.ს. როცა ცოტა მშვიდად – მისი ვინაობა მაღალ ქულად იწერება ჩემს ტაბლოზე.

Monday, December 1, 2008

ერთი კვირა კედელზე

ორი დღეა, არა მხოლოდ მულტფილმებს ვუცქერი... ძლიერ ქალებსაც.
ერთ–ერთი ამ ძლიერი ქალებიდან – ფრიდა კალო. ისეთი ენერგია მოდის მისი მზერიდან – ფოტოებიდან თუ ავტოპორტრეტებიდან. ძალიან მჭირდება ასეთი ენერგია, ძალიან.

კალოს "პატარა ირემი". საოცარი პორტრეტია – შეუდრეკელი მზერა და წარმოსადგენად ძნელი ტკივილები. ტყე, რომელსაც ვერ გაცდება; ზღვა, რომელიც ტყიდან ჩანს.. და ირემი!
ვინ იცის, რამდენჯერ – ასე, თვალდახუჭულს..

***
მაკა ბატიაშვილს მივუბრუნდი. არ ვიცი, ამ ნამუშევარს რა ქვია, არ აქვს დასათაურებული, მაგრამ ჩემთვის ეს "ზევით" არის, შესაბამისი მზერით.

1-7 დეკემბერი.

ვოი, ვოი...

ბოლო ორი დღეა, იუთუბზე მულტფილმებს ვუცქერი. "რაიმე პოზიტიურს" ვეძებდი და მის მისაღებად ანიმაცია შესანიშნავი საშუალებაა. თან ჩემთვის ახალი სახელი – კონსტანტინ ბრონზიტი აღმოვაჩინე. მისი რამდენიმე მულტფილმი ვნახე. ყველაზე მაგარი – აქ:



ტაკს, თვის რაიმე პოზიტიურით დაწყება გამოვიდა. მითუმეტეს, ამ თვეში ისე მჭირდება პოზიტივი! უზომოდ.

ჰო,
დღეს მთვარე ულამაზესია გვერდით ანთებული ვენერათი (თუ არ ვცდები, ვენერაა). მთელი გზა ვუცქეროდი. ჰოდა, მგონი
რომან(წ)იკულიც გავხდი... :ვოი:

აი, ულამაზესია! დაუვიწყარი კადრი. გაიხედეთ ფანჯრიდან:)