Monday, March 30, 2009

პუბლიკაცია

ჭოროხს მიღმა და "ჭოროხში" კითხულობენ ჩემ ლექსებს..
ნეტავ, რას ფიქრობენ :)
ჟურნალს მოგვიანებით ვნახავ.

ეს ლექსების მეოთხე პუბლიკაციაა ("ლ'ილის", "თაობებისა" და "ჩემი ხუთეულის" შემდეგ), თუმცა, ყველაზე ვრცელი (თუ ყველა დაიბეჭდა) და შორეული..

ერთი კვირა, კედელზე

მისი ნამუშევრები ჩემთვის ერთდროულად მძიმე და მომნუსხველია. სივრცე, რომლის წინაც მაყენებს, იმდენად დიდია, რომ თავს საოცრად პატარად ვგრძნობ და არა მხოლოდ პატარად, ყველაფერ იმით სავსედ, რასაც გამოსახავს.. და ეს განცდები ხშირად ნახატის თვალიერებას მაწყვეტინებს. აი, როგორ აღვიქვამ (შესაძლოა, სხვა – სხვაგვარად, გაცილებით მსუბუქად). ამის გამო მისი გამოფენისგან თავს ვიკავებდი. წუხელ კი, იმდენ ხანს „გავუსწორე“ თვალი, რომ გადავწყვიტე, დღევანდელი (და იქნებ მთელი კვირისაც) სტუმარი ის იყოს – ჰიერონიმუს ბოსხი.
დღეს ტრიპტიქ ტკბობის ბაღის“ მესამე ნაწილის – „ჯოჯოხეთის“ დეტალს გამოვფენ. რატომ? ზემოთ ჩამოთვლილ შთაბეჭდილებათა გარდა... მესმის. პირდაპირი მნიშვნელობით ვგულისხმობ – ხმებს ვარჩევ. უამრავი ხმაა, საოცარი ხმაურია, ისეთი, რომ ყურების დაცობა მოგინდება..
შეეცადეთ მათ პოვნას (რა თქმა უნდა, თუ გსურთ); ან იქნებ, ჩემსავით აღიქვამთ კიდეც, რა ვიცი..

*
ტრიპტიქი უამრავ მცირე "ამბად" იყოფა და მის "ჭიპად" თითოეული შემიძლია, ჩავთვალო.
კიდევ ერთი მათგანს გთავაზობთ: ცენტრალური პანელის – "ტკბობის ბაღის" დეტალს .

30 მარტი –
5 აპრილი.

Saturday, March 28, 2009

წერილი

ჰა, ფლორ(ენცი)ავ, ნაქურდალსაც იწყობ კალათში?!
სხვას, გადახერხილს..

Thursday, March 26, 2009

დღის 'სმაილები'

* :)
ჩემი თარგმანი ლიბ.გეზე დადეს. კი, ვიცი, რომ კარგია (ამის გარეშე დღის შუქს არც ვაჩვენებდი), მაგრამ ჩემ თვალში საკუთარი თავი მაინც "შინაური მღვდელია" ხოლმე, ამიტომ გამიხარდა..
* :წერილი მოკითხვამდე:
ემ, გაიცრიცა, რაც მითხარი..
* :სა ქარ თვე ლო:
"სანაცვლოდ მთავაზობდნენ საბურავების გამოცვლას ჩემ მანქანაზე და ევრორემონტს შემოსასვლელში" © მ. ღლონტი.
– და იქნებ საძინებელში ერჩივნა, ა?! :)
* :sui:
"რაც შეეხება იმ ვერლიბრისტებს რომლებმაც რითმა უარყვეს იმის გამო რომ გაცვდაო, ვეტყვი, ვინაიდან რითმა უარყვეს, უარყონ ყველა ის სიტყვაც რომელიც ლექსებში უკვე ნახმარია, თუ ისინი ამას მოახერხებენ, მაშინ აუწიონ თავები და აუბზიკონ ცხვირები კონვენციური ლექსით გატაცებულებს" – ჩემთვის უცნობი ადამიანის კომენტარი ერთი ფორუმიდან. რატომღაც მისი სახის შეთვალიერება მომინდა :) კიდევ, წარმოდგენილი სცენის კარიკატურის დახატვა..
* :fish:
ბუშტუკები..

Monday, March 23, 2009

ჰეიი...

გამარჯობა, ადამიანო!
შენღა მაკლდი.
მიგიყუდებია ველოსიპედი..
"მოკითხვა" ჩემებისგან, მხრებს კედელზე რომ აბჯენენ..

*
გამარჯობა, ადამიანებო!
იცით, მე თქვენ მაღიმებთ, კონვენციური ლექსის სიყვარულით
"აგზნებულები" ერთ ოთახში რომ ხართ ჩაკეტილნი. ახლა, მართლა კარგმა ადამიანმა სხვა თასში ჩამოგისხათ სასმელი და ისე ეწაფებით, თითქოს განსხვავებულ სასმისზე თითების შემოჭდობა გეხერხებოდეთ. ფრთხილად, გულისპირზე არ გადმოგეღვაროთ :)
თანაც, არც თუ კარგი სასმელია ეგ. შარბათად ქცევამდე ბევრი აკლია.
ძველი თასი კი თქვენ გააგდებინეთ ხელიდან, მისნაირთა სერიული დამზადების გამო.

ჰმ, მგონი ორიოდე წლის წინ დადებულ პირობას ასრულებს :)

*
გამარჯობა, ქეთი!
წამზომი ჩართულია, იცი.

ერთი კვირა, კედელზე

ფრიდა.
ფრიდა.
ჰოდა, რაღაც ასეთი, შეუვალი, რომ უკეთ.
კისერზე ხელშემოხვეული არსება – ნესტოებდაბერილი... რა ერთგული ჩანს.
მიყვარს კალოს მტკიცე მზერა, მისი ყველა პორტრეტიდან.

პ.ს. 8 თუ 9 წლისას ასეთმა თასმიანმა ხელისგულზე მიკბინა :)

***
დღეს ერთი საოცარი, ახლად გასაბჭოებული საქართველოს პერიოდის ფოტო ვნახე. ხან ასე ვატრიალე, ხან ისე და... ერთ, დაახლოებით 9x13 ზომის ფოტოზე აღბეჭდილია 74 ადამიანი! თან ისე, რომ ყველას სახეს გაარჩევ, ყველა მოქმედებაშია, ყველა ცალკეა და ერთად (შენობის წინ, შენობაში და შენობაზე). ყველა გიყვება საკუთარ ისტორიას: სათითაოდ და ერთად. აი, ამ ფოტოს არ დავივიწყებ! უნდა ვითხოვო, იქნებ დავასკანერო.
ჰოდა, ფოტომ ერთი ნახატი გამახსენა და ბარემ, გამოფენას მისით განვაახლებ. ეს ადამიანები არ გამოირჩევიან ისეთივე ინდივიდუალურობით, მაგრამ ფოტოს გმირებისა არ იყოს, ბევრნი არიან...
კორნელიუს ანტონისის ნამუშევარს ვგულისხმობ: ამსტერდამში გამართული ბანკეტის მონაწილეების "ფოტოსესიას".

23-29 მარტი.

თარგმანის გამო (სილვია პლათი)

ახლა სილვია პლათის ლექსი ვთარგმნე და ამ წერილის დაწერაც გადავწყვიტე. ლექსის თარგმანის სამი სხვა ვარიანტიც შევინახე, რადგან მე სწორედ ამ ვარიანტებზე მსჯელობას ვაპირებ და მთარგმნელების მიერ ტექსტების ჩასწორების შემთხვევაში მსჯელობა აზრს დაკარგავს.
მე თუ მკითხავთ, თარგმნა საპასუხისმგებლო საქმეა, როგორც მკითხველის, ისე – ავტორის მიმართ და ტექსტის გადასხვაფერება მისაღები არ არის. კი, არსებობს თავისუფალი თარგმანი, მაგრამ მაინც. იყიდეთ შანელის კაბა და მოაცილეთ აქსესუარი, ან დაამოკლეთ, ან მიაკერეთ რაიმე. ეს აღარ იქნება შანელის კაბა.
ის, რომ არ მიყვარს ნათარგმნი პოეზიის კითხვა, ვფიქრობ, მთარგმნელების "დამსახურებაა" (ისიც მართალია, რომ უთქვამთ – თარგმნა დაუფასებელი შრომაა და სწორედ ამიტომ არის საჭირო პასუხისმგებლობით მოკიდება). თანამედროვე თარგმანებს ძირითადად ინეტში და ისიც, იშვიათად ვეცნობი. ეს მესამე ლექსია, რომელიც ვთარგმნე. უბრალოდ, მომინდა, იმ ძირითადი შენიშვნების გარეშე წამეკითხა, რომლებიც გამიჩნდა:

ნინო დარბაისელის თარგმანში: კატა ცინდალით არის ჩანაცვლებული (ალბათ ბავშვის გამო ასოციაციურად კნუტად იქცა; კატა – კნუტად არა მხოლოდ მის თარგმანშია). ორიგინალში აქცენტი მხოლოდ კატასავით (აქ, ცინდალივით) პირის დაფჩენაზე არ არის, არამედ იმაზე, რომ ეს პირი სუფთაა (შედარება არ მომწონს :) ). აქ კი, სიტყვა სუფთა (clean ) გაქრა. ასევე, წამოხტომა და ბორძიკით წამოდგომაც (stumble) მგონი სხვადასხვა მოძრაობებია; ეს მონაკვეთი: "მკრთალი სუნთქვა კრთის" – არ მგონია, გამართლებული ვარიანტი იყოს, მითუმეტეს, სუნთქვას თავისი სახეობრივი გამოსახვა აქვს – ჩრჩილი; თან, ბოლოში მკრთალი ვარსკვლავებიც გვაქვს. ასევე სხვა გადანაცვლებების თუ ჩამატებების გამო ტექსტი, ვფიქრობ, "იბერება".
შოთა იათაშვილის თარგმანში: საათს განსაზღვრება ემატება: ჯიბის. სიტყვა flat გადმოტანილია, როგორც ოთახის; ჩრჩილი – როგორც ფარვანა (თუმცა, ჩრჩილიც პეპელაა). "კნუტივით კრიალა პირი" არ ნიშნავს კნუტის პირივით კრიალას. ასე, რომ ტექსტის გაუმართაობით აზრის მნიშვნელობა იცვლება; "ძროხასავით ძონძროხა" – ძროხასავით უკვე მინიშნებაა ძონძროხაზეც, რა საჭირო იყო "დაზუსტება" :) ვარსკვლავებიც, უბრალოდ ვარსკვლავებია და მათი სიმკრთალე არ ჩანს...
ლელა სამნიაშვილის თარგმანის გამოც მაქვს კითხვები: საათზე სათქმელად "ბომბორა" ალბათ შეუსაბამოა. პირველ სტროფში ამოგდებულია სიტყვა bald. შემდეგ: "მუზეუმში შენი სიშიშვლე საფრთხეს გვაგონებს და დაგყურებთ, როგორც კედლები" – არადა, ორიგინალში ისინი საკუთარ უსაფრთხოებას ივიწყებენ, მისი უსაფრთხოების სანაცვლოდ. ის, რომ ივიწყებენ საკუთარს, აქ ამოვარდნილია. "სარკეს რომ ჟონავს" – დასახვეწია, ხომ? ეს გამართული ქართული არ არის. თარგმანის ფინალში თვალს განსაკუთრებით ხვდება სიტყვა „გაგაწამეს“, რომელიც პლათს არ გამოუყენებია.
და ბოლოს, რაც საყურადღებო იყო: მესამე სტროფი მგონი ყველასთვის (ჩემთვისაც) რთული სათარგმნი აღმოჩნდა (სამიდან – დარბაისელისთვის ნაკლებად; იხ. ბოლოში დართული ფაილი).
--------
ახლა კი, ჩემი დამტვრეული ინგლისურით ნათარგმნი.
"დამტვრეულის" აღნიშვნით კრიტიკის "ზეწოლას" არ შევიმცირებ; პირიქით, ხაზს იმას ვუსვამ, რომ ვფიქრობ, ეს თარგმანი მაინც უფრო ზუსტია, ყოველ შემთხვევაში იმ ადგილებში, სადაც სხვა მთარგმნელებს პრობლემები ჰქონდათ:

დილის სიმღერა

სიყვარულმა აგამუშავა, როგორც ოქროს სქელი საათი.
ბებიაქალმა ხელი შემოგკრა ფეხისგულებზე და შენმა მკაფიო წამოყვირებამ
ადგილი მოძებნა ელემენტთა შორის.

ჩვენი ხმების ექო ადიდებს შენს მოსვლას. ახალი ქანდაკება
მონახაზთა მუზეუმში, შენი სიშიშვლე
ჩრდილავს ჩვენს უსაფრთხოებას. ვდგავართ გარშემო, როგორც ცარიელი კედლები.

მე არ ვარ დედაშენი მეტად,
ვიდრე ღრუბელი, რომელიც სარკეს წმენდს, რომ ზედ არეკლოს საკუთარი ნელი
ამოშლა ქარის ხელში.

მთელი ღამე შენი ჩრჩილი–სუნთქვა
კრთის ვარდისფერ ვარდთა ზედაპირიდან. მე ვიღვიძებ მოსასმენად:
შორი ზღვა იძვრის ჩემ ყურში.

ერთი წამოტირება და მე ვიწევი ლოგინიდან, მძიმე ძროხა და
ყვავილოვანი ჩემ ვიქტორიანულ ღამის პერანგში.
შენი პირი იღება, სუფთა, როგორც კატისა. ფანჯრის კვადრატი

თეთრდება და ნთქავს მკრთალ ვარსკვლავებს. და ახლა შენ ცდი
ერთი მუჭა ბგერის ამოთქმას;
სუფთა ხმოვნები იწევიან, როგორც ბუშტები.


Morning Song


Love set you going like a fat gold watch.
The midwife slapped your footsoles, and your bald cry
Took its place among the elements.

Our voices echo, magnifying your arrival. New statue.
In a drafty museum, your nakedness
Shadows our safety. We stand round blankly as walls.

I'm no more your mother
Than the cloud that distills a mirror to reflect its own slow
Effacement at the wind's hand.

All night your moth-breath
Flickers among the flat pink roses. I wake to listen:
A far sea moves in my ear.

One cry, and I stumble from bed, cow-heavy and floral
In my Victorian nightgown.
Your mouth opens clean as a cat's. The window square

Whitens and swallows its dull stars. And now you try
Your handful of notes;
The clear vowels rise like balloons.

-------
და ბოლოს, მე პლათის ეს ლექსი არც ისე მომწონს.

გადაწერეთ ფაილი – აღნიშნული სამი თარგმანის სრული ვარიანტებით.

პ.ს. ბლოგის პარამეტრების გამო გრძელი სტრიქონები "გატყდა" და მეორე ხაზზე გადმოვიდა :(

Saturday, March 21, 2009

კეტი

უჯრაში ორი გმირი ცხოვრობს:
რევოლუციონერი და ხელკეტიანი ჟანდარმი.
ყვირის რევოლუციონერი, ხვდება კეტი..

ღამით ორივეს სძინავთ – უჯრას მაინც არავინ გამოსწევს.

...
არაფერი. მოვედი, ზღვაში ჩავვარდი.

Wednesday, March 18, 2009

ჩარლსტონი და...

დღეს 'რამდენიმე კითხვა' გამოქვეყნდა. ჰოდა, რა ვიცი...
საერთოდაც, მოვიწყინე. თუმცა, მუსიკას, რომელსაც მთელი საღამო ვეძებ და ვუსმენ, სევდიანობისა არაფერი ეტყობა.
თითქოს.
და, აქაც რომ დავდო? რატომაც არა. ჯერ ის, თუ რას ვეძებდი –
20-იანი წლების ჯაზს და ბოლოს, ჩარლსტონამდე და ამ მეამბოხე არსებებამდეც მივაღწიე. თან, ქართველი ქალები გამახსენდნენ – კოჭს რომ ჯერ კიდევ ფარვა უნდოდა, იმ პერიოდის მსახიობები. ოღონდ, ჩვენში, თეატრის სცენაზე (თუ ეზო–ეზო), ძირითადად ლეკურს ცეკვავდნენ...
მოკლედ, დავდებ ამ ლინკებს. ჰო, კიდევ თამარი გამახსენდა – რაღაც, მსგავსად წარმომედგინა მისი თმის შეკვეცის ამბავი :)


აქვე, ესენიც:
Jazz it up (2)
Jazz it up (3)

პ.ს. სულაც არ არიან ისინი შორს. ბოლო დროს არაერთხელ ვიფიქრე: დრო მიჰქრის, ადამიანები დგანან.

Monday, March 16, 2009

ერთი კვირა, კედელზე

თუ განწყობა კვირის ბოლომდე შემრჩა – ეგონ შილეს კვირეულს მოვაწყობ: მის "ჩამომსხდარ" ქალებს გამოვფენ. არაერთი მომწონს.
შილეს პირველად არ ვფენ, ალბათ, არც ბოლოჯერ – მასთან ბევრი ემოციაა, რაც მაბრუნებს..

* პირველი – "გოგონა შავებში".
* იისფერწინდებიანი ქალი, გამჭოლი მზერით..
* "ჩაცუცქული" (თუკი სიტყვა–სიტყვით).
* ...ასეთი(ც).

16-22 მარტი.

Sunday, March 15, 2009

არქივი

ახალი პირადი გვერდი გავაკეთე – პოეზიის.
და რატომ:
ჩემი ლექსები ამჯერად მხოლოდ ლიბ.გეზეა განთავსებული. ანუ, ის, რაც 2007 წლიდან ქვეყნდებოდა. გარკვეული მოსაზრებების გამო, ახალი ლექსების გამოქვეყნებას აღარ ვაპირებ და ამ ახალ საიტზე მხოლოდ ის ლექსები გადავიტანე, რაც ინეტს შემორჩა; თან, მცირე რედაქციით (პუნქტუაციას ვგულისხმობ), ასევე – თარიღების დაფიქსირებით. სასურველია, ლიბ.გეზეც ასევე იყოს, მაგრამ საკირკიტო საქმის თხოვნა მერიდება.
ახლა, რაც შეეხება საიტს. ვებ–გვერდის შექმნა არ ვიცი. ბლოგსპოტის HTML ლაბირინთსაც ვერაფერი გავუგე (ადრე, იმდენი ვიყოჩაღე, რომ ტექსტის გაფერადებაც აღარ შემიძლია). ჰოდა, გუშინ სხვა იდეა გამიჩნდა – ისევ ბლოგსპოტის საშუალებით გამეკეთებინა რაიმე. იმის სანახავად, თუ რა გამოვიდა, შეგიძლიათ ლინკლისტიდან (ბლოგის მარჯვენა, ზედა კუთხეში) გადახვიდეთ. მოგვიანებით, იქნებ უფრო დავხვეწო. ფერები იგივეა, რაც აქ. მოკლედ, უბრალოდ ლექსების არქივი – ამ ბლოგის დამატება.

აქაც იყოს ლინკი

------
აქვე დავწერ, რადგან ბლოგს ეხება:
წინა პოსტი – "ხელი მენჯთან" დრაფტში შევინახე, რადგან იმ ადამიანს, ვისზეც ვწერდი, ვესაუბრე და მან ადეკვატური ნაბიჯი გადადგა. ვფიქრობ, სიტყვის ადამიანია და ჩემგან კი, შესაბამისი ნაბიჯი ალბათ ეს უნდა იყოს.
მიხარია, რომ ერთი ლექსის დაცვა შევძელი.
მადლობა ყველას, ვინც იმ პოსტს გამოეხმაურა.

Wednesday, March 11, 2009

ხელი მენჯთან

"რაკი ეგ ხელი მენჯთან ახლოს ისე ქანაობს" – ეს მე დავწერე.

"ხელი გვერდით ისე გიჭირავს –
თეძოსგან ოდნავ მოშორებით,
მოშვებულად" – ეს – მან.

არაფერი, უბრალოდ "კოლექციას" ვავსებ სევდიანად.

დიდი ხნის წინ დავიწყე ლექსში მოძრაობა–ტრაექტორიების და ხმების გადმოტანა..
კომენტარებიც მიდასტურებდნენ, რომ ახალი იყო და ჩემი.
გადახატვას, სხვა მოძრაობის (სახეების) დანახვა ხომ არ აჯობებდა?!


----
აი, ამიტომ – ინტერნეტში აღარასდროს.
არადა, მებრალებიან სიჩუმისთვის, რადგან უკეთესები გაჩდნენ. არა უშავს, მოვითმენ(თ). ფურცლამდე.

Tuesday, March 10, 2009

მოყვარეს პირში უძრახე..

ამ წერილის წერა გუშინ დავიწყე და ასე:
მგონი ბევრზე მამაცი ვარ, ღიად რომ დავიწყე კრიტიკული აზრის გამოთქმა:) ეს ნახევრად ხუმრობით..
ოღონდ, ამ ეტაპზე მოვლენების ზოგადი მიმოხილვა მაინტერესებს, თუმცა, არც კონკრეტულ ადამიანის შემოქმედებისა, თუ აზრის გამო დისკუსიას მოვრიდებივარ ფორუმის წევრობისას.
მერე ის ფაქტი გამახსენდა – ბიოგრაფიული და უცებ სულ სხვა წერილი დაიბადა.
ახლა ვფიქრობ, "ინტროში" მოთხრობილი ამბავი არაერთი თემის გასაშლელ კონტექსტად გამოდგება. მაგრამ, ჯერ იმ კითხვას დავუბრუნდები, რომლის დასმაც მსურდა: რატომ ერიდებიან ლიტერატურულ საიტებზე ერთმანეთის შემოქმედების შესახებ კრიტიკული აზრის გამოთქმას?
აქვე "კრიტიკულ აზრში" ნაგულისხმევს განვმარტავ – ეს მკითხველის მიერ თამამად დასაბუთებაა, თუ რატომ არ მოსწონს ესა თუ ის ნაწარმოები, ან რატომ აქვს უარყოფითი აზრი ამა თუ იმ ავტორის შემოქმედებაზე. ახლა მოქმედ ლიტერატურულ საიტებზე ჩამოთვლილთაგან რომელიმე მაინც თუ ფიქსირდება, დამფიქსირებლის მიმართ "ომს" და ამ "ომში" მის "დამარცხებას" იწვევს.
კიდევ ერთი შენიშვნა: დასაბუთებას მეტ–ნაკლები კომპეტენციაც სჭირდება და მე იმ შემთხვევებზე მაქვს საუბარი, როცა ეს კომპეტენცია არსებობს, გამბედაობა კი – არა.
ახლა კი, იმ კითხვებს ჩამოვწერ, ამ დღეებში რომ გამიჩნდა (თან ვფიქრობ – ჩემი პასუხებიც ამ კითხვებშივე ჩამრჩება):

*საკუთარი და განსხვავებული აზრის გამოთქმის მიზნით რატომ გადიან რეგისტრაციას ხელახლა?
*უცხო ნიკი – როგორც ჯავშანი – ვერმოთმენილი და ღიად ვერგაბედული სიტყვის ადრესატამდე როგორმე მისატანად?
*აქვს კი ამ აზრს რაიმე მნიშვნელობა ადრესატისთვის? (განსაკუთრებით მაშინ, როცა საპირისპიროს მამტკიცებელი რაოდენობრივად მეტია, თანაც – ნაცნობი?)
*რატომ ჩნდება დამოკიდებულება – "ის შურიანია და ბოღმა ალაპარაკებს"?
*ხანდახან მართებული შენიშვნის მიღების ხელისშემშლელი იქნებ სწორედ "ჯავშანია"? (ან იქნებ მხოლოდ ფაქტის /არგუმენტების გარეშე/ დაფიქსირება?)
*რა შემთხვევაში ბედავს ვინმე საკუთარი სახელით კრიტიკას?
*რატომ ხდება, რომ ასეთ ადამიანს მენტორულ ტონზე მიუთითებენ?
*რატომ გახდა ტაქტი იშვიათი თვისება?
*და ბოლოს, რატომ გვაქვს მუდმივად ერთნაირი ფინალი – "უარყოფითი" გმირის სცენიდან გაძევება..

აქვე: არ მინდა ისე აღიქვას ვინმემ, რომ უარყოფითს საერთოდ არაფერს ამბობენ. გაღიზიანებას უცხო და ერთჯერადად გამოსაყენებელი ნიკით შენიღბვა იწვევს, ან უტაქტობა.. თუმცა, შენიღბვას რა იწვევს, ჩემი აზრით, ეს არის მთავარი.

ბოლოს კიდევ ერთი გადახვევა (რა ვქნა, როგორც წესი, წერისას ათასი ასოციაცია მიჩნდება:) ):
ახლა ისეთი რამ გამახსენდა, რომ თვითონ მიკვირს. ადრე, როცა თითქმის ყველა თბილისურ სამზარეულოს "ხაზის" რადიო ამშვენებდა და მეც სკოლაში დავდიოდი, საუზმობა დილის გადაცემების თანხლებით მიწევდა. ერთი გადაცემა მახსოვს, უფრო სწორედ თემა გადაცემიდან – როგორ ვთქვათ "არა". მსახიობი (ალბათ) ერთსა და იმავე წინადადებას სხვადასხვა ტონით კითხულობდა. აღქმაც (მითუმეტეს, რომ რადიოს გამო აქცენტი მხოლოდ ინტონაციაზე იყო გაკეთებული) სხვადასხვაგვარად ხდებოდა..
არა, რამ გამახსენა!! :დ
ჰო, წერილობითაც – მსგავსად.. თან, გაცილებით ადვილია:)

პ.ს. ქართული სიბრძნე სათაურში ავაბრძანე :)

ინტრო

რამდენიმე დღის წინ, არქივში, არაერთი ათეული წლის წინ, გაკრული ხელით ჩაწერილი ბიოგრაფიული ცნობა ამოვიკითხე. მერე ამ ადამიანის განცდებზე ვფიქრობდი – ალბათ ძალიან გაუჭირდა გადაწყვეტილების მიღება.
გადავწყვიტე, აქაც დავწერო. პირდაპირს არა, მაგრამ ირიბ კავშირს ვუძებნი იმ კითხვებიდან რომელიღაცასთან, მომდევნო პოსტში რომ ვუპირებ ჩამოწერას. ბარემ ვიტყვი, რა კავშირს: ეს გამბედაობაა. დღეს ადამიანებს ასეთი გამბედაობა არ აქვთ, ყოველ შემთხვევაში მე არ შემხვედრია არავინ – ცნობილი (სულ ერთია – რა მასშტაბით), ვინც ღიად, საკუთარი ხელით, წიგნში შესატანად, ავტობიოგრაფიაში მსგავსს ჩაწერს:
"1904 წლიდან 1919 წლამდე ვიყავი აქტიორი, მაგრამ ბოლოს, როდესაც დავრწმუნდი, რომ პირველ ალაგს ვერ დავიკავებდი როგორც მსახიობი, გადავედი მეორე ხელოვნების დარგში – ადმინისტრატორად".
ამ ორ სტრიქონში ყველაფერია, ხომ? ამბიცია, გზა, განცდები, გადაწყვეტილება, ფინალი და ისევ განცდები, რადგან შეუძლებელია, ადმინისტრატორს სცენაზე დგომა აღარ მოსდომებოდა. სცენის მტვრით ხომ სამუდამოდ იწამლებიან..

...
ლიტერატურულ საიტებზე გამოჩენილი გამბედაობის ნაირსახეობებზე ხვალ, უფრო სწორედ, საღამოსთვის შევეცდები:)

პ.ს. ჰო, ის კაცი ვლადიმერ ამაშუკელი იყო.

Monday, March 9, 2009

ერთი კვირა, კედელზე

მომწონს გოგენის დანახული ტაიტი. ცოტა გამიჭირდა დღეისთვის სამი სასურველიდან ერთის ამორჩევა:)
იყოს "ქალი მანგოთი".
პ.ს. ამ "ტაიტურ" ნამუშევრებზე გაკეთებული მინაწერები თავისებურ განწყობას მიქმნის, თითქოს მესმის – როგორ ჟღერს, თითქოს "კადრებს" (სხვა სიტყვა ვერ მოვძებნე, რადგან ასე აღვიქვამ – შეჩერებულ წამებად) ხმებს მატებს..

9-15 მარტი.

Saturday, March 7, 2009

ჩუმი

ყვავილები დავრგე.
მზე იყო და სიჩუმე..

პ.ს. ქვებიდან ყოველთვის იღიმიან.. თვალებით.

Thursday, March 5, 2009

ფაქტ(ებ)ი

ეს ჩემი პირველი ნაბეჭდი წერილი იქნება, ჰოდა...
სიმართლე ვთქვა, ეჭვით ვარ სავსე. მაგრამ, თუ ცოტა ხნით გვერდიდან შევხედავ ეჭვით სავსე მეს, ვიტყვი: ძალიან კარგი, რომ ასე. ანუ, მომავალში უკეთ დავწერ (თუ დავწერ).
მოკლედ, იმის თქმა მინდა, რომ თვითკმაყოფილებას ვეძიებდი და ვერ ვპოვე :)
და იმისიც, რომ არაფრის შეცვლა არ მსურს/შემიძლია – ასეთი უნდა იყოს, აგების პრინციპის გამო.

*
კიდევ რა:
გრაფიკული გამოსახულება ფანჯარაა.
და ყველა დანარჩენი, რაც გარეთ გადის, საიდანაც "გარეთ" ჩანს,
ან პირიქით – "შიგნით"..
დიდი ხანია – რაც ასე. უბრალოდ, ახლა გავიფიქრე, რომ ჩემი ფოტოები ამის ხილვადი ფაქტია.

Monday, March 2, 2009

ერთი კვირა, კედელზე

როგორც კი დღევანდელ გამოფენაზე ფიქრი დავიწყე, ენდი ვორჰოლის "პეპლები" გამახსენდა. როგორც ჩანს, გაზაფხულის პირველი კვირის დადგომა და "რაიმე მწვანეს" გადაღების მძაფრი სურვილი (თუმცა, ჯერ ვერმოხერხებული) ჩემს არჩევანზეც აისახა..

***
სალვადორის საათების გამოფენას ვაპირებ. ჯერ ეს – პირველი აფეთქების დაფიქსირებული ფაქტი:)

2-8 მარტი.