Monday, November 29, 2010

ერთი კვირა, კედელზე

დღეს გერმანელ ექსპრესიონისტს, ერნსტ კირხნერს გამოვფენ.
კირხნერი 1880 წელს, ბავარიაში დაიბადა. სწავლობდა არქიტექტურას. 1905 წელს მეგობრებთან – კარლ შმიდტ-როტლაფთან და ერიკ ჰეკერთან ერთად მხატვართა ჯგუფი "ხიდი" ("Die Brucke") დააარსა. მათ სურდათ, თავი აერიდებინათ შემოქმედებითი ტრადიციებისათვის, ახალი გამომსახველობითი გზები ეპოვათ, რაც ერთგვარი ხიდი იქნებოდა ძველსა და ახალს შორის. ისინი ხატავდნენ სწრაფი "მონასმებით", ცდილობდნენ, სპონტანურად "დაეჭირათ" სული სახატავი ობიექტისა, რომელსაც მაქსიმალურად ბუნებრივ პოზაში აფიქსირებდნენ.
1920-იანი წლებში კირხნერის პოპულარობა მისი წარმატებული გამოფენების პარალელურად იზრდებოდა; 1931 წელს იგი პრუსიის ხელოვნების აკადემიის წევრი გახდა. თუმცა, მოგვიანებით მის მიმართ დამოკიდებულება შეიცვალა: 1937 წელს ნაცისტებმა კირხნერის შემოქმედებას "დეგენერატული" უწოდეს და დაახლოებით 600 ნამუშევარი გაანადგურეს.

რაც შეეხება გამოსაფენ ნახატს: გოგონა მარცელა კირხნერმა ორჯერ დახატა. ამ კვირაში ორივეს წარმოგიდგენთ.
პირველი: ჩაფიქრებული მარცელა მწვანე კაბაში, კატასთან ერთად.
და მეორე: შიშველი მარცელა, ბაფთით

29 ნოემბერი –
5 დეკემბერი.

Monday, November 22, 2010

ერთი კვირა, კედელზე

დღეს ან კლიმტი, ან შაგალი-მეთქი, ვიფიქრე.. საბოლოოდ კი, შაგალის რამდენიმე ნამუშევარს შორის აი, ეს წყვილი შევარჩიე.

22-28 ნოემბერი.

Tuesday, November 16, 2010

ამბავი რუხებისა და თეთრებისა

ასეა: მოგროვდებიან რუხი დღეები, მიეხლ-მოეხლებიან ერთმანეთს და მერე დაიშლებიან. მოვა თეთრი. ჩამოჯდება. დაუძახებს სხვებსაც. აბა, მარტო ხომ არ იჯდება :)
ჰოდა, ზის ახლა :)

Monday, November 15, 2010

ერთი კვირა, კედელზე

ამ საღამოს მოდილიანს გამოვფენ. ვერ ვიტყვი, რომ მიყვარს ეს მხატვარი, ბლოგზეც პირველად ხვდება, მაგრამ კვიპაროსებიანი პეიზაჟი, თბილი ტონებით, ჩემს განწყობას მოუხდა.

15-21 ნოემბერი.

Monday, November 8, 2010

ერთი კვირა, კედელზე

სიჩუმის პოეზია – ასე მოიხსენებენ იმ მხატვრის შემოქმედებას, რომლის გამოფენასაც ვაპირებ. ვილჰელმ ჰამერსჰოი კოპენჰაგენში, 1864 წლის 15 მაისს დაიბადა. ხატვას 8 წლის ასაკიდან სწავლობდა. საგამოფენო დებიუტი 1885 წელს – დის პორტრეტით შედგა, რომლითაც, როგორც ამბობენ, აღფრთოვანებული დარჩა რენუარი. მხატვრის დასახასიათებლად რაინერ მარია რილკეს შთაბეჭდილებაც კმარა, რომელიც მის გასაცნობად სპეციალურად ჩავიდა კოპენჰაგენში:
"გუშინ პირველად შევხვდი ჰამერსჰოის... მეტად დარწმუნებული ვარ, ყველა გაიცნობს მას, საუკეთესოები გაუგებენ და ისწავლიან მისი ბუნებრივი უბრალოების დაფასებას. მე კიდევ ვაპირებ მასთან შეხვედრას, მაგრამ არანაირი საუბარი აღარ შედგება, რამდენადაც ის მხოლოდ დანიურად ლაპარაკობს და ძალიან ცოტა გერმანული ესმის. შთაბეჭდილება, რომელიც მივიღე, იყო ის, რომ იგი მხოლოდ ხატავს და არ შეუძლია, ან არ სურს, აკეთებდეს რაიმე სხვას".
ჰამერსჰოის მიმართ რილკეს ინტერესის გაჩენა მხატვრის პოპულარობის პერიოდს დაემთხვა – იმხანად, განსაკუთრებით გერმანიაში, არაერთი გამოფენა მოეწყო, თუმცა გარდაცვალების შემდეგ ნელ-ნელა მიივიწყეს და ხელახლა მხოლოდ გასული საუკუნის ბოლოს დაუბრუნდნენ: დღეს ჰამერსჰოი არა მარტო სკანდინავიის ქვეყნების ერთ-ერთ ყველაზე ცნობილ მხატვრად მიიჩნევა; მის პოპულარობას ხელი პარიზში, ნიუ-იორკსა და ლონდონში გამართულმა გამოფენებმაც შეუწყო.
ჰამერსჰოი ძირითადად მშობლიურ ქალაქში მუშაობდა – ხატავდა საკუთარი ბინის ინტერიერს, შენობების ექსტერიერებსა და პეიზაჟებს. ინტერიერებში ხშირად ფიგურირებს მისი მეუღლე – ქალი ზურგით. ფერთა პალიტრა უმეტესად მუქი ტონებისგან შედგება, მელანქოლიურ ნახატებს კი მისტიკურობის ელფერი დაჰკრავს.
დღეისთვის ინტერიერი შევარჩიე – ქალი პიანინოსთან
კვირის მეორე ნახევარში კიდევ ერთ ნახატს გამოვფენ.
*
აი, ისიც – ცოტა თბილი, მზის ათინათით. ჩემი ერთი ფოტო გამახსენა.

8-14 ნოემბერი.

Tuesday, November 2, 2010

საყოველთაო

"არსებობს ასობით მწერალი, თითოეული მათგანი თავისი თხზულების ასობით ეგზემპლარს აქვეყნებს, მერე ერთმანეთს ასევე დაუნანებლად ურიგებენ, როგორც სალამსა და შურს. ვინც არ წერს, არც კითხულობს, ვინც წერს, არც ის კითხულობს, თუ რაიმე ისეთი არ აჩუქეს, რაც უბრალოდ აუცილებელია წაიკითხოს და რაკი არც ერთი მათგანი ამ აურაცხელი განათლებული მკითხველის მხრიდან დიდ მხარდაჭერას არ ხედავს, აღარც თავისი თავის რწმენა აქვს და აღარც სხვისი, რამეთუ საკუთარი თავისა რომ ირწმუნო, უწინ სხვამ უნდა ირწმუნოს შენი; მაშასადამე, როგორც საკუთარ, ისე მკითხველს შორის წარმატებაში რწმენის უქონლობა, სწორედ რწმენის უქონლობა, ჩვენი მწერლების ეს უპირველესი თვისება – გახლავთ მიზეზი, რომ ერთმანეთი სძულთ, ან უფრო სწორად, ჰგონიათ, რომ სძულთ".
მიგელ დე უნამუნო. სიყვარული და პედაგოგიკა. 1902.

ასე მგონია, ზემოთ მოყვანილი აზრი საქართველოდან ახლახან გამგზავრებულმა უნამუნომ დაწერა. როგორც ჩანს, ესეც სენია – საყოველთაო.

Monday, November 1, 2010

ერთი კვირა, კედელზე

პოლ გოგენის "წითელთმიანი ქალი და მზესუმზირები"
გოგენის ფერთა პალიტრა ყოველთვის მომწონს, მზესუმზირები – ასევე, ამ ქალის განწყობას კი თქვენთან ერთად დავაკვირდები :)

1-6 ნოემბერი.