Tuesday, November 16, 2010

ამბავი რუხებისა და თეთრებისა

ასეა: მოგროვდებიან რუხი დღეები, მიეხლ-მოეხლებიან ერთმანეთს და მერე დაიშლებიან. მოვა თეთრი. ჩამოჯდება. დაუძახებს სხვებსაც. აბა, მარტო ხომ არ იჯდება :)
ჰოდა, ზის ახლა :)

8 comments:

  1. მოვალ რაა :user:

    ReplyDelete
  2. რა კარგია რომ თეთრმა გადაწყვიტა ჩამოჯდომა და არა რუხმა, გინდაც შავმა

    ReplyDelete
  3. პოსტს არ შეესაბამება პირდაპირ, მაგრამ ზუსტად დღეს ერთმა მასწავლებელმა გვითხრა, როცა ადამიანს ვერ გაურკვევია 'რა ფერია' სხვებს შავს ეძახის, რომ მათ ფონზე ნაცრისფერი გამოჩნდესო... ჰოდა, ძალიან დავფიქრდი.

    შენთან კიდევ თეთრი ჩამომჯდარა და ძალიან, ძალიან იმედისმომცემია :) გამიხარდა.

    ReplyDelete
  4. * ჰო, ტომუშკა :)

    * სოფი, საინტერესო მოსაზრებაა, მეც დამაფიქრა. გამოდის, ადამიანს, რომელსაც ვერ გაურკვევია რა ფერია, ნაცრისფერობაზე მეტის იმედი მაინც არ აქვს საკუთარ თავთან დაკავშირებით... და მთავარია, ასეთ შემფასებელს სხვებიც ბრმად არ ენდონ.

    კი, იმედისმომცემია :* მადლობა

    ReplyDelete
  5. რაშუაშია მარა არასდროს მდომებია თეთრის გვერძე ჩამოჯდომა და აშკარად რაღაც მჭირს?

    ReplyDelete
  6. pushtotalk, არა, რატომ :) გააჩნია, შენთვის თეთრი რა არის. მე კარგი დღე ვიგულისხმე :)

    ReplyDelete