* * *

დედას ეხერხებოდა კერვა და არასდროს უთქვამს უარი, თუკი რაიმე მჭირდებოდა. თავისთვისაც იკერავდა ან გადააკეთებდა ხოლმე რამეს. ჩვენი მძიმე და ორნამენტებიანი საკერავი მანქანის გადმოდგმა ყოველთვის რიტუალს ჰგავდა. გადმოდგმა იმიტომ, რომ თავისი მაგიდა არ აქვს. კერვა სპონტანური პროცესი არასდროს ყოფილა, ამისთვის საჭირო იყო დროის გამოყოფა. ჰოდა, მეტყოდა დედა – ხვალ, ან დასვენების დღეს, ან ამ საღამოს გავაკეთოთ. მეც ვეხმარებოდი, როგორც შემეძლო, ბავშვობიდანვე. მაგრამ დამოუკიდებლად არასდროს შემიკერავს მანქანით. ასე ვთქვათ, ჩემი ცოდნა თეორიით შემოიფარგლებოდა,  პრაქტიკით – თითქმის არა. ორი წლის წინ, როცა დედა რაღაცას კერავდა, ვთხოვე კარგად აეხსნა, ძაფის ჩადგმა როგორ ხდებოდა. მერე მაგიდაზე დადებულ ფოტოაპარატს გავხედე და ჩავწერ–მეთქი. ვიდეოგაკვეთილების იდეა ძალიან მოეწონა, ჩავწეროთო. სამი პატარა ვიდეო დამრჩა. ამ ვიდეოებში მხოლოდ მისი თითები ჩანს და კალთა. მთელი წელია მინდა ვნახო ეს კადრები, მაგრამ ვერ. გული მეკუმშება. ჰოდა ახლა გავხსენი. ოღონდ ხმა არ ჩამირთავს. ხმა მომკლავს.
ვუყურებ მის თითებს და სათითაო ღარი, ფრჩხილების მოყვანილობა ცოცხლად მიდგას თვალწინ. თმაზე ხელის გადასმის შეგრძნებაც.

დღეს ერთი წელი გახდა, რაც დედა წავიდა. აქამდე მქონდა გრძნობა, რომ ეს დროებითი იყო. ასე მგონია, დღევანდელმა დღემ სახეში გამარტყა – რომ  ტყუილად არის მისი ნივთები ისე, როგორც დარჩა. და ასე მგონია, ძალიან გრძელი და უსასრულოა ცხოვრება, რომელიც შეიძლება მქონდეს. იმდენად, რომ წინასწარ გული მიწუხს. არ ვარ გამოცდილი მოგზაური. საერთოდ არ მინდოდა გამგზავრება.