Tuesday, December 23, 2008

შთაბეჭდილებების წიგნი

მეღიმება იმაზე,
თუ როგორ არ რჩება ნიჭიერის მკლავზე ხელის მოსაკიდებელი ადგილი, მის დებიუტამდე მისაცილებლად. წიგნს, რომელიც დარჩება, ისე ჩამოეკიდნენ, როგორც 90-იანებში თბილისის ქუჩებში იშვიათად გამოჩენილ ტროლეიბუსს..

მეღიმება იმაზე,
თუ როგორ გაჩნდა ჯგუფები. ანუ, საიტებში ჩატეული ლიტერატურა და საიტებში ჩატეულ ლიტერატურაში ჩატეული ხალხი. ისინი დამოუკიდებელ ჯგუფებად არსებობენ, გამოსცემენ (თურმე) კრებულებს, აწყობენ თავის პოეზიის საღამოებს, ჰყავთ რჩეული ავტორები და ა.შ. თითოეული საიტის დათვალიერებისას მრჩება შთაბეჭდილება, რომ კუნძულზე ვხვდები:)

მეღიმება იმაზე,
რომ საიტებზე აქვთ მკვეთრად გამიჯნული გემოვნება: ან ვერლიბრი, ან კონვენციური. სადაც კონვენციური მოსწონთ, იქ ვერლიბრს ალტერნატიულ პოეზიას ეძახიან :) ჰმ. სადღაც ვერლიბრი ისევ ალტერნატივაა!

მეღიმება იმაზე,
რომ ვიდრე ლექსს წაიკითხავენ, კითხულობენ ავტორის გვარს/ნიკს. თუ ინკოგნიტოა, არკვევენ. შემდეგ, იმის მიხედვით, რამდენად მიღებულია ავტორი ამა თუ იმ წრეში, ხდება იმის განსაზღვრა, ეს ლექსი მაგარია თუ არა.

მეღიმება იმაზე,
თუ როგორ გადაამღერა "წლის აღმოჩენამ" ამჯერად სილვია პლათი, მერე როგორ შეიცვალა ორმოცდამეათედ ნიკი და მიიღო ორმოცდაათი წყვილი ხელით დაკრულ ტაში; ის ბედნიერია რომელიღაცა საიტის თავფურცელზე მოხვედრით. მისი ცხოვრება შედგა.
და რამდენის ცხოვრება დგება ასე, ყოველდღიურად :)

ეს – ნაწილი იმისა, რაც ვირტუალურს შეეხება. არსებობს ბეჭდური გამოცემების რედაქციებში შეყუჟული, არავირტუალური ჯგუფები, რომლებიც კიდევ უფრო ჩაკეტილი და გალავანშემორტყმული არიან, რადგან თუ საიტზე შესვლა მაინც არ არის პრობლემა (სხვაა, იპოვნი იქ ადგილს და დარჩენის სურვილს, თუ არა), არავირტუალურში... გალავანზე "ჩიტიც ვერ გადაფრინდება". თუმცა, არა. ჭიშკარი ფართოდ იღება, თუ ვინმე "ბღარტს" ხელს ჩასჭიდებს :) ხელის ჩაჭიდებას სუბიექტივიზმი უძღვის წინ.
და მერე..
მეღიმება იმაზე, თუ როგორ ამოსდით გალავანგადალახულებს ზურგზე ფრთები, როგორ მომენტალურად იცვლება მათდამი დამოკიდებულება ვირტუალში...

ჰო, მეღიმება იმაზე, როგორ ქმნის თითოეული ახალი, ვირტუალური ჯგუფი თავის რეალურ, ბეჭდურ გამოცემას. ანუ, "კუნძულები" რეალში :) თუმცა, მიუხედავად ჩაკეტილი საზღვრებისა, ეს მაინც კარგია – კარგი საკითხავიც გამოერევა სადმე, თან ყვითელ პრესას სჯობს.

და ბოლოს,
კარგია, რომ მეღიმება. რადგან ახლო წარსულში არ მეღიმებოდა.
ჰო, სულაც არ მეცინება. ეს სასაცილო არ არის.