Friday, September 19, 2014

#bhappy

გუშინ, მთელი დღე თბილისის ზოოპარკში მიმდინარე მოვლენებს ვადევნებდი თვალს და ღამით, როცა ნარკოზის ხანგრძლივი ზემოქმედების შემდეგ, როგორც იქნა, გაიღვიძა სპილო გრანდმა, თავი ბედნიერად ვიგრძენი. მერე, ძილის წინ ვფიქრობდი, რა გვაგრძნობინებს თავს ბედნიერად; რამდენი წვრილმანი ხდება ყოველდღიურად ჩვენს ცხოვრებაში, რაც პოზიტივით გვავსებს. ამ დროს კი, ადამიანთა უმეტესობას რომ ვკითხოთ, არის თუ არა ბედნიერი, იტყვის, რომ არა. ყველა რაღაც გრანდიოზულის მოხდენას ელის, ბედნიერებად მხოლოდ რადიკალურ პოზიტიურ ცვლილებებს თვლიან.

ადრე ვწერდი მადლიერებაზე – როცა ბლოგზე მექსიკურ რეტაბლოებს ვფენდი – რამდენი წვრილმანის გამო შეიძლება ვიყოთ მადლიერი (და შესაბამისად, ბედნიერი). რაც დრო გადის, უფრო და უფრო მემატება მადლიერების გრძნობა, სწორედ იმ "წვრილმანებისთვის", რაც ყოველდღე ხდება. არ ჩამოვთვლი, რა მაგრძნობინებს თავს უკეთ. თუნდაც გათენებიდან შეიძლება დაწყება. თუ ჩიტებს დავაკვირდებით, ვნახავთ, როგორ უხარიათ მათ გათენება. მგონია, რომ გათენების გამო ყველაზე მადლიერები ჩიტები და მცენარეები არიან. მათგან მაგალითის აღება შეიძლება. მოკლედ, რა მინდოდა მეთქვა: ყოველი დღიდან ნათელი ფერების ამოკრება ჯობს და მათი საშუალებით თუნდაც წარმოსახვაში "რეტაბლოების" ხატვა. როცა მადლიერები ვართ, მეტი გვეძლევა – მეტი ნაწილაკი სასიცოცხლო ენერგიის გამოსამუშავებლად. მთავარია, მათი "ჩავლება" ვისწავლოთ, მათი მოხელთება და სევდისთვის, რომელსაც ვერსად გავურბივართ, დაპირისპირება.

Wednesday, August 27, 2014

ქალაქი, სადაც ყველა ბედნიერია

ეს სათაურად გამოტანილი ფრაზა ერთი პატარა ლიტვური ქალაქის სლოგანია და არ მგონია, ცარიელი სიტყვები იყოს – ასე თავისუფლად თავის თანამოქალაქეებს თვალებში ნაცარს ვერავინ შეაყრის, ყოველ შემთხვევაში, ლიტვაში. ძალიან მინდა, ჩვენთანაც ასეთი მიზანი დაისახონ თვითმმართველმა ერთეულებმა და რაც მთავარია,  ეცადონ მიზნის მიღწევას. უტენას მუნიციპალიტეტი არა მხოლოდ ლიტვის მასშტაბით ითვლება წარმატებულად, არამედ ევროპის მუნიციპალიტეტების ტოპათეულშია შესული. მე რაც უკეთ გავიცანი, იყო ქალაქის საჯარო ბიბლიოთეკა (ლიტვაში სწორედ ამ ბიბლიოთეკის დირექტორის მიწვევით ჩავედი), რომელიც ჩვენი რეგიონების (და თუნდაც თბილისის საქალაქო) ბიბლიოთეკებისგან ცა და მიწასავით განსხვავდებოდა. პოეზიის ერთ-ერთი საღამოც ბიბლიოთეკაში გაიმართა, სადაც ასევე მოისმინეს ლექსები თარგმანების თანხლებით.

საჯარო ბიბლიოთეკა ძმებ ანტანას და მოთეუს მიშკინისების სახელს ატარებს – მათ შესახებ ქვემოთ გიამბობთ.შენობა აშენებულია ისე, რომ ქუჩიდან შეგიძლიათ დააკვირდეთ სამუშაო პროცესს. როგორც გვითხრეს, ეს გადაწყვეტილება ბიბლიოთეკის პოპულარიზაციისთვის მიიღეს. მკითხველების დაშვება ფონდთან თავისუფალია, აქვთ სხვადასხვა აქტივობები, მათ შორის სკოლის მოსწავლეებისთვის. თამამად შეიძლება ითქვას, რომ საჯარო ბიბლიოთეკა ქალაქის ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი კულტურული ცენტრია.
ბიბლიოთეკის დირექტორი ვიდა გარუნკსტიტე
ბოლო, დასკვნითი ღონისძიება იყო ანტანას მიშკინისის სახელობის პრემიის გადაცემა და პოეზიის საღამო, რომელიც ჩატარდა იუკნენაიში, უტენას რაიონში, ანტანას და მოთეუს მიშკინისების ლიტერატურულ-ეთნოგრაფიული სახლის ეზოში.
პრემია პრესტიჟულია და გაიცემა ყოველ წელს, მხოლოდ ლიტველ პოეტებზე. ანტანას მიშკინისი (1905–1983)  იყო ცნობილი ლიტველი პოეტი, პროზაიკოსი, მთარგმნელი და პუბლიცისტი. ცხოვრების გარკვეული წლები რუსული ხელისუფლების წყალობით გადასახლებაში გაატარა. მისი ძმა მოთეუსი (1898–1974) გახლდათ ლიტერატურის კრიტიკოსი, მთარგმნელი და პედაგოგი.
ძალიან ლამაზ დასახლებაშია ჩადგმული მათი მოკრძალებული, ყვითელი სახლი. მოვიხიბლე როგორც ბუნებით, ისე სახლის ინტერიერით. მანამდე სულ მაინტერესებდა, როგორ იყო მოწყობილი ეს ტრადიციული სახლები. განსაკუთრებით მომეწონა სასტუმრო ოთახის ღუმელი, რომელიც ვერ გადავიღე ხალხმრავლობის გამო – საღამოს შემდეგ ამ სახლში  გვიმასპინძლა უტენას მერმა:


ქ. უტენას მერი ალვიდას კატინასი (პირველი რიგი, მარჯვნიდან მეოთხე) თავადაც პოეტია, დიდ ყურადღებას აქცევს მუნიციპალიტეტის კულტურულ ცხოვრებას და ხალხისგანაც სიყვარულს იღებს პასუხად, რაც ამ შეხვედრაზეც იგრძნობოდა


 სახლის მოკრძალებული, თუმცა მყუდრო ინტერიერი
ამ საღამოზე თითო ლექსი კვლავ ყველა სტუმარმა წავიკითხეთ; უცხოელებმა, ცხადია, თარგმანების თანხლებით. აქვე მინდა დიდი მადლობა ვთქვა ქართველი მთარგმნელების, ქალბატონების ნანა დევიძისა და ლიდია გიორგობიანის მიმართ. როდესაც ლექსები უცხოელ მსმენელში მოწონებას იმსახურებს, ვფიქრობ, ამაში კარგად შესრულებული თარგმანების დამსახურება დიდია. პოეზიის თარგმნა ხომ გაცილებით რთულია, ვიდრე პროზისა. თარგმანები ამ შემოდგომით დაიბეჭდება ერთ–ერთ ლიტვურ ჟურნალსა და ფესტივალისთვის სპეციალურად გამოცემულ ალმანახში.

სხვა რა შემიძლია ვთქვა... უამრავი წვრილმანია, რაც დარჩა ჩემს მოგონებებში: კადრები, რომლებიც გადავიღე და აქ არ დავდე; კადრები, რომლებიც მხოლოდ მზერამ აღიქვა და დაიმახსოვრა; გამოყოლილი ფერები, ხმები, სუნები, გემოები, კონკრეტული ადამიანების ამბები... ისე, ერთი პოსტი შეიძლება ამ თემასაც  მივუძღვნა. იმედია, დიდხანს აღარ გადავდებ :)


Sunday, July 27, 2014

ჩემი ხელით (2)

ადრე სოფის და ტომას დავპირდი, რომ კიდევ გამოვფენდი ხელნაკეთობებს. ბოლო დღეები სახლს ვალაგებდი, ჰოდა, გადმოვაწყე რაღაცები. ახლა ამათ დავდებ: ყაისნაღით მოქსოვილი ჩანთა და საქსოვი ძაფის კოჭი, რომელიც, მას მერე რაც მოვხატე, ლარნაკია (თუმცა უძირო, ამიტომ ხელოვნურ ყვავილებს თუ ჩავაწყობ) :)
 
იკვრება ღილებით
 
 

Tuesday, July 1, 2014

საულე და აჩუ

ორი ლიტვური სიტყვა, რომლებიც არასდროს დამავიწყდება არის "საულე" და "აჩუ". საულე ჯერ კიდევ თბილისში, ლიტვური პოეზიის ფესტივალიდან დამამახსოვრდა – განსაკუთრებით ვლადას ბრაზიუნასის ლექსებიდან "ისმოდა" ხშირად; თარგმანების გაცნობისას კი აღმოჩნდა, რომ საულე მზეს ნიშნავდა. ლიტვაში რომ მზე ძალიან უყვართ, ამაში მოგვიანებით დავრწმუნდი:

ჩვენი პოეზიის ერთ–ერთი საღამო ეთნო-კოსმოლოგიურ მუზეუმში ჩატარდა. საღამომდე, ცხადია, მუზეუმი დავათვალიერეთ და მის დირექტორს, გუნარას კაკარასს შევხვდით. ძალიან შთამბეჭდავი ადამიანია ბატონი კაკარასი – გულს მზის გამოსახულება უმშვენებს. მზეს მხოლოდ მის გულზე არ იპოვით – მუზეუმის ეზოში ლიტვის ყოველი რეგიონიდან ჩამოტანილი უზარმაზარი ლოდებით მზის გამოსახულებაა შექმნილი.
მუზეუმი და ობსერვატორია

გუნარას კაკარასი
მზის სიმბოლო და ჩემი ანარეკლი

თუმცა დავიწყებ თავიდან: ამ მუზეუმის და ობსერვატორიის შექმნის იდეის ავტორი სწორედ გუნარას კაკარასია. ის დღემდე ზრუნავს მუზეუმის განახლებაზე და მგონია, რომ პრაქტიკულად მისით ცხოვრობს. მომეწონა ის ფაქტი, რომ მუზეუმის მოწყობაში სახელმწიფო დაუდგა გვერდით და დააფინანსა მისი იდეები. დღეს ერთ–ერთი პოპულარული ადგილია როგორც ტურისტებისთვის, ისე ადგილობრივებისთვისაც: გზაზე მექორწილეებს შევხვდით – ამ რეგიონში ახალდაქორწინებულებს ტრადიციად ჰქონიათ ობსერვატორიის შენობაში და მიმდებარე ტერიტორიაზე სამახსოვრო ფოტოების გადაღება.

ძალიან   მომხიბლა ისტორიამ, რომელიც დირექტორსა და მის მეუღლეს ეხებოდა.  ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ საერთო მისწრაფება ძალიან აახლოებს წყვილს, ჰოდა ამ წყვილის ისტორიაც ასეთია – ცოლი ქმრის გვერდით იდგა მუდამ, ერთად მოაწყეს ეს მუზეუმი, მისი დამსახურებაა მუზეუმის ულამაზესი ბაღიც. თავის მხრივ, ქალი ფოტოგრაფი იყო – მე ვიტყოდი, ძალიან კარგი. იღებდა გარეულ ცხოველებსა და ფრინველებს და, რაც მთავარია, ზრუნავდა მათზე (ეს კარგად ჩანს ფოტოებიდან). თავად ქალბატონი კაკარასის მიმართ დიდ სიყვარულზე კი მოგიყვებათ დარბაზი, რომელიც მის ფოტოგამოფენას ეთმობა.
ბაღის ერთი მონაკვეთი
ამ ულამაზესი ტბის ხედი სწორედ მუზეუმის ბაღიდან იშლება
კიდევ ერთი ხედი მუზეუმიდან
მზე მხოლოდ ლოდებით არ შეუქმნიათ აქ: მუზეუმის დარბაზები მიწისქვეშ სართულებად არის აგებული და ეთნოგრაფიული ექსპონანტების დიდი ნაწილი სწორედ მზის კულტს ეძღვნება: როგორც ჩანს, ლიტვაში მზისადმი დიდი სიყვარული აქვთ, უამრავ უძველეს საყოფაცხოვრებო ნივთზე მზე არის გამოსახული. მოგვიანებით დავფიქრდი ყვითლად შეღებილ ლიტვურ სახლებზეც – მე მგონია, რომ ესაც მზის გამოა.
კედელში არსებული კარიდან მოხვდებით მიწის ქვეშ მდებარე ათამდე საგამოფენო დარბაზში, ასევე კინოდარბაზში, საიდანაც ლიფტით ან კიბეებით (მე ეს უკანასკნელი ვარჩიე) შეძლებთ ასვლას იქ, სადაც ჩვენი პოეზიის საღამო ჩატარდა 
საგამოფენო დარბაზებში ამავალი კიბე

საღამო შენობის ყველაზე მაღალ წერტილში – აი, ამ შუშის დარბაზში ჩატარდა, საიდანაც ულამაზესი ხედი იშლებოდა:
როგორც ჩანს, ბატონი კაკარასი ძალიან აფასებს ლიტერატურას და, ზოგადად, კულტურას – ხშირად უთმობს თავის მუზეუმს ხელოვანებს. ჩამავალი მზის სხივების ფონზე ჩვენს ლექსებს გოგონების ჯგუფის სამ ხმაში, თანამედროვე ინტერპრეტაციით  შესრულებული ლიტვური ფოლკლორული სიმღერები ენაცვლებოდა.
 
მზის ამბავი ამ ფოტოთი მინდა დავასრულო: ეს მანქანა ვილნიუსში ვნახე და სასწრაფოდ გადავიღე – თან ზუსტად ვიცოდი, რომ ბლოგისთვის ვიღებდი:) საულე ქალის სახელიც არის, ალბათ მანქანის მფლობელიც საულეა, მაგრამ ჩემთვის ეს სანომრე ნიშანი მზის სადიდებელივით იყო:)
და ბოლოს, სიტყვა, რომელიც ალბათ ვერც დამავიწყდება – ეს არის "აჩუ",  ლიტვურად მადლობა, ყოველთვის დიდი მადლიერების გრძნობით რომ ვამბობდი.

Thursday, June 26, 2014

ალაუშასი

ამ პოსტს მთლიანად ალაუშასს მივუძღვნი. ტბაზე ბორანით სასეირნოდ ღრუბლიან და ცივქარიან დღეს გავედით. წასვლამდე ცოტა ხნით კომპს მივუჯექი და ეკრანზე გამოტანილი ამინდის პროგნოზის გამო ზუსტად მახსოვს ტემპერატურაც – 12 გრადუსი. ყველაზე ცივი დღე იყო ჩემი იქ ყოფნის მანძილზე. როგორც წინა პოსტში გითხარით, ალაუშასი რეგიონის ყველაზე დიდი ტბაა. დავამატებ იმას, რომ ძალიან სუფთაა; ღრმაც არ არის – თურმე ტბის შუაგულში არსებულ კუნძულამდე  ფეხით მისვლაც შესაძლებელია. ჰო, მიუხედავად სიცივისა, ადგილობრივები ტბაზე საბანაოდ იყვნენ ჩასულები, მე კიდევ მათ ბორანიდან გავცქეროდი და კიდევ უფრო მციოდა. არადა, სამშობლოში სულ ჩემს არამცივანობას აღნიშნავენ:) 

 
მეთევზეები – ჩემი აზრით, ცოლ–ქმარი იყვნენ
 
როგორც მითხრეს, სიღრმეში მდგარი სახლი შეიძინა იქაურმა ბიზნესმენმა და შემოქმედებს უთმობს – მხატვრებს, მწერლებს, როგორც ღონისძიებების გასამართად, ისე სამუშაოდ
ეს ტბისპირას მდგარი სკამი ისე მომეწონა, ისე!... სამწუხაროდ, დაღამებისას  ვნახე და იქამდე მისასვლელი გზის გასარკვევად დრო არ მქონდა. სიამოვნებით დავჯდებოდი და ვუყურებდი მზის ჩასვლას
ჩვენი ბორანი პარკინგის ადგილზე, მზის ჩასვლისას
ვახსენე და... მზე შემდეგი პოსტის თემა მინდა იყოს. არ გეგონოთ, რომ ცოტა მაქვს მოსაყოლი:)

Tuesday, June 24, 2014

ტბების მხარე

დღეს უტენას ოლქზე მინდა დავწერო – ჩემთვის, უბრალოდ, ტბების მხარეზე. ვილნიუსიდან ორსაათნახევარი ვიმგზავრეთ. მთელი გზა ვიბრძოლეთ ღამენათევმა მემ და ძილმა და მაინც არ დავნებდი. ჰოდა, რა ხდებოდა გზაში: როგორც მძღოლს, გზებისა და მანქანების ამბებიც მაინტერესებდა. ვიმგზავრეთ არა ავტობანით, არამედ ჩვეულებრივი ორმხრივი გზით, სადაც მაქსიმალური სიჩქარე 90 კმ/სთ-ში იყო დაშვებული (ავტობანებზე, ზამთარ-ზაფხულის სეზონების შესაბამისად, 110-130 კმ/სთ სიჩქარით შეიძლება მოძრაობა). ვიდრე ამას გავიგებდი, ვფიქრობდი, რა მშვიდი და წესრიგის მოყვარულები არიან ლიტველი მძღოლები-მეთქი. წესრიგის მოყვარულები ნამდვილად არიან, მაგრამ ჯარიმებსაც საკმაოდ უფრთხიან. ჩემთვის უხილავი რადარების წყალობით სიჩქარის გადაჭარბებაზე ჯარიმა 100 ლიტიდან იწყება, რაც დაახლოებით 30 ევროა. ლიტვაში ავტოპარკი ჩვენზე უკეთესი აქვთ; ჩვენი მძღოლის თქმით, ყველაზე იაფად 8-9 წლის მანქანებს იყიდით.
გზისპირები კი, აი ასეთი იყო:
 
 
ლიტვურ სოფლებში ყველა სახლი (ძველი თუ ახალი აშენებული) მსგავსი არქიტექტურის არის, უმეტესად თეთრი ან ყვითელი, შემოუღობავი. ყველა მათგანს გვერდით უდგას ცელოფნით ან შუშით გადახურული პატარა სათბური. შეიძლება ტყისპირად მხოლოდ ერთი, ან ორი-სამი  სახლისგან შემდგარი დასახლება შემოგხვდეთ; მინდვრები უმეტესად დაუმუშავებელია (თუ არ ვცდები, უნაყოფო), თუმცა ამ შესანიშნავ საძოვრებზე საქონელსაც იშვიათად დაინახავთ. როგორც ამბობენ, ხალხი მესაქონლეობას აღარ მისდევს, რადგან ევროკავშირის სტანდარტებთან შეუსაბამო პროდუქციის გასაღების საშუალება არ აქვთ. ამიტომ ჰყავთ თითო-ოროლა ცხენი, ან ძროხა – მხოლოდ ოჯახის საჭიროებისთვის.
არ შემიძლია, სასაფლაოს ფოტოც არ დავდო. ორი დღის მანძილზე რამდენჯერმე ავუარეთ გვერდი ამ მყუდრო და ლამაზ სასაფლაოს. მე მგონია, რომ სასაფლაოს, როგორც კულტურის ნაწილს, ადგილობრივებზე ძალიან ბევრის თქმა შეუძლია.


 სუდეიკიაი

სუდეიკიაის სახელი, როგორც მითხრეს, დამარილებულ თევზს უკავშირდება. რეგიონის ყველაზე დიდი ტბა ალაუშასიც აქ არის, რომელსაც კიდევ ორი მცირე ტბა უერთდება  (გარს შემოსავლელად 22 კილომეტრის გავლა მოგიწევთ). ესაც ტიპური ლიტვური სახლები და ეზოები:
ყვითელ სახლებს მომდევნო პოსტებშიც მივუბრუნდები
დასახლების კულტურის სახლი და მის წინ აღმართული თევზებიანი დროშა.
როგორც აფიშებიდან ჩანდა – მოწყენილები არ არიან
 
ბოსტნები ქუჩის პირას, ცხადია, შემოუღობავი.
ჩვენნაირი რკინა–ბეტონის გალავნები ლიტვაში არსად მინახავს; თუ მაინც და მაინც, გაზონებს სჯერდებიან.
 
ერთადერთი ეზო, სადაც ვაზი ვნახე. მანამდე მეგონა, რომ ლიტვაში ვაზი არ ხარობს:)

ვფიქრობდი, ტბა ალაუშასზეც აქ მომეყოლა, მაგრამ მგონი ძალიან გრძელი პოსტი გამოდის, ამიტომ ხვალისთვის გადავდებ.


Friday, June 20, 2014

ვილნიუსი

ვილნიუსისთვის ცოტა დრო მქონდა – ორ-ორი საათი ჩასვლისა და წამოსვლის დღეებში. მხოლოდ ცენტრალური, ძველი ქალაქის რამდენიმე ქუჩა მოვიარე, დანარჩენი უკვე მანქანიდან დავათვალიერე. პირველი, რაც განსაკუთრებით თბილისიდან ჩასულს შეიძლება თვალში მოხვდეს – მანქანების რაოდენობაა – ვილნიუსში ძალიან ცოტა მანქანა დადის. ადამიანებიც ცოტანი არიან. როგორც მოგვიანებით მასპინძლებმა დანანებით თქვეს – სამი მილიონი ლიტველიდან მილიონამდე ადამიანი ქვეყნიდან წასულია, ძირითადად ახალგაზრდები. ვილნიუსის ქუჩები ფართოა, ცენტრისგან განსხვავებით ახალ უბნებში და გარეუბნებში გაცილებით მეტი მოძრაობაა, თუმცა უსაცობო. ძველი ქალაქის ფეხით მოსავლელად ორი-სამი საათი გეყოფათ – სულ სამი-ოთხი მთავარი ქუჩაა – საყვარელი სახლებით, ბევრი ღია კაფით, ეკლესიებით, ყვავილებით სავსე. ახალი შუშის შენობები 20+ სართულით მხოლოდ ე. წ. ახალ ქალაქშია აშენებული, ცენტრში კორპუსებიც მაქსიმუმ 6 სართულიანია. ძველი ქალაქის ზოგიერთი ქუჩა ჩვენს ვორონცოვის მიმდებარე ქუჩებს მაგონებდა. ყველაზე მთავარი ჩემთვის – ვილნიუსი ძალიან მწვანე ქალაქია – ტყეებიან-პარკებიან-სუფთა ჰაერიანი. ტყეებს რომ ვამბობ, არ ვაჭარბებ და საერთოდ, ქალაქი ისეა აშენებული, რომ გჯერა, არცერთი ხე არ გაუჩეხავთ ამისთვის.
წინა პოსტისთვისაც გამოდგება ეს ფოტო – ცის გამო

 
 
ახალი ქალაქი მხოლოდ მანქანიდან ვნახე
ეს ვილნიუსის ყველაზე ხალხ და მანქანამრავალი უბანი იყო. ჩვენი არ იყოს, ძეგლების გადაადგილება იქაც სცოდნიათ – მძღოლის თქმით, ხიდთან დამონტაჟებული ძეგლები რამდენჯერმე შეცვალეს:)
 
 
 
 
 

ცოტა პრაქტიკული ინფორმაცია და რჩევები:
ვილნიუსში დადის ტროლეიბუსი და ავტობუსი, სამარშრუტო ტაქსი, როგორც ასეთი, არ დამინახავს. არც ტაქსები დადიან მგზავრის აყვანის მიზნით, როგორც ჩვენთან ხდება. ტაქსი ან უნდა გამოიძახოთ, ან სპეციალურ, ტაქსებისთვის განკუთვნილ მოედანზე მიაკითხოთ. ბენზინი დაახლოებით 1,35 ევროს ექვივალენტი ღირს, შესაბამისად ტაქსიც ძვირია. ვილნიუსში შეგიძლიათ იქირავოთ ველოსიპედიც. თბილისივით ყოველ ფეხის ნაბიჯზე ბანკის ფილიალი არ შეგხვდებათ – ამიტომ ფული ან წასვლამდე უნდა გადაახურდავოთ, ან ვილნიუსის აეროპორტში არსებულ პუნქტებში, სადაც ყოველი რეისის ჩამოსვლის შემდეგ გრძელი რიგები დგება. მე ბანკის მოძებნამ მომიწია და აღმოჩნდა, რომ ბანკში სალარო ცალკე არ ჰქონდათ – ოპერატორები ითავსებენ ყველა საქმეს, ეს კი მეტ დროს გაკარგვინებთ.