Monday, December 31, 2012

ორშაბათის კედელი

ძალიან მომინდა, ჩემს კედელზე  საახალწლოდ ფიროსმანი იყოს გამოფენილი.  ეროვნულ გალერეაში მარტის ბოლომდე შეგიძლიათ  მისი ნახატების ნახვა. გამონახეთ დრო და ისიამოვნეთ.
აქვე ბლოგის მკითხველებს გილოცავთ ახალ წელს – ბედნიერი, სიხარულით სავსე ყოფილიყოს!
"ხილის ფარდული"


Sunday, December 16, 2012

სენტიმენტალური

ყველა სიკეთესთან ერთად ავად გავხდი. როცა ავად ვარ, პატარასავით მინდება, ბევრ სითბოს ვგრძნობდე. გულის აჩუყებამ, რა თქმა უნდა, არ მიშველა და ავმოქმედდი: დავლიე ალბათ უკვე ორ ლიტრამდე ლიმონიანი (ვერ ვიტან სიტყვა ლიმნიანს) და ასკილის ჩაი, გამოვდგი დედას მოხარშული მურაბა, მოვძებნე წამალიც და ცოტა უკეთ ვარ, წეღანდელივით უმწეოდ – აღარ. ეგ ხვალ დილითაც მეყოფა – სტომატოლოგის სავარძელში მჯდომს. ყველაფერი ერთად მეტაკა. თან დეკემბერია და ახალი წელი მოდის. თან თოვს და ცივა. ღვთის რისხვაა პირდაპირ.
რაც მარტო ვარ, ავად გახდომის მეშინია ყველაზე მეტად. როგორც წესი, ძალიან იშვიათად ვცივდები, მაგრამ მაგ იშვიათი შემთხვევისაც მეშინია უკვე. ერთი კვირა დედა მესიზმრებოდა ყოველღამე, ძალიან შფოთავდა ჩემ გამო. იმედია, სულ ესაა გადასალახი.

Saturday, December 15, 2012

?!

ვეღარ მოვაბი თავი ამ ფოტოს კომპში გადატანას და ამასობაში მოთოვა. სინოპტიკოსებმა – ხვალაც აპირებსო და, მგონი, კითხვის დასმა ისევ შეიძლება. აბა, რას იტყვით :)

Thursday, December 13, 2012

ღამე

"მისნის ღამეს " ვკითხულობ. ამ ზაფხულს შიშით რომ ავუარე გვერდი, იმას. მაშინ კითხვას საერთოდ ვუარყოფდი. ჰოდა, რამდენიმე დღის წინ თაროდან რომ გადმოვიღე, გამიხარდა – რაღაც გადავხარშე-მეთქი, რაკი მას ვირჩევ. არც კი ვიცი, რომელ ამბავს ვკითხულობ მეტი გატაცებით – ძირითადს თუ სქოლიოში ჩატანილს, სიდისას თუ ნიკისას. თავიდან მიკვირდა, როგორ შეიძლებოდა ამ ამბებს ავეღელვებინე. მერე კი, ნიკის (თითქმის) თავზე დაცემული ძელი ჩემი განწყობების გამყოფადაც იქცა. მისი ჯურღმულში გამოკეტვიდან ის დაიწყო, რასაც გავურბოდი. მინდა სიდმა გამოსავალი უპოვოს – იქნებ ჩემი გამოსავალიც. ხანდახან მავიწყდება, რომ ეს მხოლოდ წიგნია. ვულოცავ ოსტერს.
ძალიან ცუდი დღეები მაქვს. მინდოდა მოყოლა, მაგრამ კითხვა არ ყოფილა. არც დრო.  არც სივრცე. ეს წიგნიც როგორ დაემთხვა.
მაღიზიანებს ბრჭყვიალა საახალწლო პერიოდი.

Monday, December 10, 2012

მზესუმზირები

ერთადერთი, რითაც მიხვდები, რომ მზესუმზირები არიან, მათი სუსტი ღეროებიდან წამოსული სუნია – ისეთივე, როგორიც ბაღში ამოსულ, ძლიერ მზესუმზირებს აქვთ ხოლმე. ცდილობენ, იცოცხლონ და მეც წყალს ვუსხამ. ფოტო ცოტა ძველია, მას მერე უფრო დაუგრძელდათ ღეროები, ფოთლები კი ასე დარჩათ. მეეჭვება, ყვავილის გაშლა მოახერხონ – შეუფერებელ სეზონზე მომინდა მათი დათესვა. მგონია, მძიმე განწყობა უნდა ჰქონდეთ, როგორიც ახლა – მე.

Monday, December 3, 2012

ორშაბათის კედელი

მორიგი ორშაბათი და, ამჯერად, ქართველი მხატვრის გამოფენა:
აბსტრაქციონისტი მხატვარი, ვერა ფაღავა (1907-1988) საქართველოს გასაბჭოების შემდეგ, 1923 წელს საფრანგეთში ოჯახთან ერთად გადასახლდა. სწავლობდა პარიზში, რონსონის აკადემიაში, როჯერ ბისერთან. ბისერი ძალიან აფასებდა პოლ კლეეს შემოქმედებას, რამაც მისი მოწაფის მხატვრობაზეც იქონია გავლენა.
1938 წელს ფაღავა ლიონის ფოლკლორულ გალერეაში მოღვაწე ჯგუფს შეუერთდა. ამ ჯგუფთან მუშაობის დროს, ლიონელი მემაუდის  დაკვეთით შექმნა ცხოველების და მცენარეების მოტივებიანი, ინტერიერის გასაფორმებელი ქსოვილები. ქსოვილებს თავადვე ქსოვდა დაზგაზე. დღევანდელი გამოფენის კედელს ძირითადად მათ დავუთმობ – ისინი განსაკუთრებით მომწონს. გარდა ამისა, ქმნიდა ვიტრაჟებს (მისი გაფორმებულია სენ-ჟოზეფის ეკლესია დიჟონში), აფორმებდა წიგნებსაც. წელს გამოცემული კატალოგიდან დღეისათვის რამდენიმე აბსტრაქტული ნამუშევარიც შევარჩიე. ფაღავას აბსტრაქციები უაღრესად მინიმალისტურია, ცივი ფერებით, გეომეტრიული ფორმებითა და ბევრი სინათლით სავსე. საინტერესოა სათქმელი და ხედვა – ჩემთვის გამორჩეული იყო "საქართველო", "უცნობი" და "სკოლის ეზო თბილისში":
აქვე არ შემიძლია, არ დავწერო: ვერა ფაღავას შესახებ თინიტას ბლოგიდან შევიტყვე, მოგვიანებით კი თბილმიძღვნიანი, შესანიშნავი საჩუქარი მივიღე, რისთვისაც დიდ მადლობას ვუხდი ბანკ "რესპუბლიკას", თიკოს და თეიკოს.