ორი დღეა, სამსახურში გამოვედი და უკვე მეორე პოსტს ვწერ შესვენებებზე. შინ წერის სურვილი არ მიჩნდება, მიუხედავად იმისა, რომ გაცილებით კომფორტულად ვზივარ, არც საქმე და ვალდებულებები მაჩქარებს. უცებ ფენ-შუი გამახსენდა – მგონი ჩემს შემთხვევასაც მოუძებნიდა ახსნას – აქ, ამ ადგილზე, ჩემთვის სიტყვები "იშოვება".
უცნაური დღეა: ერთდროულად მზე და კოკისპირული წვიმა. ცხელი ზაფხულის შესაბამისად მაცვია. არ ვეპუები დაკლებულ ტემპერატურას, თან დილაობით ოდნავი სუსხი მხრებზე ძალიან მსიამოვნებს.
ფეისბუკზე ერთი ფრენდის სტატუსმა დამაფიქრა. წერდა, უნდა ჩავიწერო, ვინ რა მაწყენინა, რადგან ვის რატომ არ ველაპარაკები, აღარ მახსოვსო. ვიფიქრე, კომენტარი დამეტოვებინა, მაგრამ თავი შევიკავე. მინდოდა მეთქვა, ეგ ძალიან მაგარია, შენ ქვეცნობიერად უკვე პატიობ და იმიტომ არ გახსოვს-მეთქი. მე მქონია შემთხვევები, როცა სხვებს უთქვამთ – გახსოვს, ამა და ამან ამ და ამ მიზეზით რომ გაწყენინაო და საოცრად ბუნდოვანი ყოფილა ჩემთვის მოყოლილი ეპიზოდი. ისიც მიფიქრია, ამ ადამიანს თავისი წყენის ამბები ალბათ ყველა წვრილმანის ჩათვლით ახსოვს-მეთქი. არ არის საჭირო წყენის ხშირად გახსენება, დეტალების აღდგენა. ბოღმად ქცევა იცის.
ჰო, დილით ავტობუსით ვიმგზავრე, იძულებით. როგორ ვიდექი, ვერ აღვწერ – ხალხის რაოდენობის გამო აუტანელი იყო. ამ აუტანლობას კიდევ უფრო ართულებდა ერთი ფსევდოინტელექტუალის 50 წუთიანი მონოლოგი, რომელიც იმ თანამგზავრის შეურაცხყოფით დაამთავრა, ვინც კომენტარი შებედა და მის აზრს არ დაეთანხმა. ჰოდა, დღეს უფრო დავაფასე მეტრო. იქ ტვინს არ ბურღავენ. იმდენად არ, რომ წიგნსაც წაიკითხავ.
სამსახურში გასვლასთან ერთად ჩემი მეტროში კითხვის სეზონიც გაიხსნა. ეს ერთადერთი ტრანსპორტია, სადაც გარემოსგან გათიშვას და კითხვას ვახერხებ. რა თქმა უნდა, გრძელი გზაც მიწყობს ხელს. ისე გამომიმუშავდა დილაობით კითხვის მოთხოვნილება, რომ შვებულების დროსაც, საუზმემდე კითხვის ნახევარსაათიან რიტუალს ვიცავდი. ამ “სეზონს” ბორის ვიანით ვხსნი. ვნახოთ, რას მეტყვის.