Friday, October 31, 2008

"დაე, ხვალემ იფიქროს ხვალისა..."

ფიქრი პირველი
ქართულ თანამედროვე პოეზიაში უხვად მომრავლებული სახარებისეული და ეროტიკული მოტივები ჩემთვის ძალიან არასაყვარელ გამონათქვამს მახსენებს – თითიდან გამოწოვილს. აღმოჩნდა, რომ სამშობლოზე და პლატონურ გრძნობებზე პათოსით წერის გარდა ხორცის სიამეც გვცოდნია და სულის დაამებაც. ამას რა სჯობია, მაგრამ, ხორცს ძირითადად წარმოსახულით ღლიან და სულს – წმინდა წიგნში ჩაკირკიტებით, ოღონდ არა რწმენის გამო, არამედ რაიმე სალექსოდ გამოსადეგის ამოსარჩევად. სახარება ხომ "ყველა კითხვას სცემს პასუხს" და იქნებ, ამ უმუზობაზეც ეწეროს რამე. ცრუ მონაზვნები და ცრუ ბერები, თითქოს რაიმე რიტუალის ჩატარებისას, მჭმუნვარე სახით იმოსებიან და ხელისგულზე ჩამოდებული სახეებით ქმნიან საკუთარ სახარებას, სხვათა დასანახს.
დღეს დიდი ინტელექტის მაჩვენებლად მიიჩნევა შემოქმედების სახარებაზე დაფუძნება. ეს, სხვათაშორის, "დიდთა" მიერ გავრცელებული აზრია, და ხანდახან, "დიდთა" რჩევითა და ხელითვე იცვლება ქაოსურად ნაწერი (ოღონდ ეს ხელწერაა – მეტის შეუძლებლობის გამო) და პირადი ცხოვრებით ნასაზრდოები – ქადაგებად.

ფიქრი მეორე
პროექტებსა და პროდუქტებზე უკვე ვიფიქრე.

ფიქრი მესამე
საინტერესო გამონათქვამია "თვალში ნაცრის შეყრა".
მოდით, მივყვეთ ამბავს და მოვყვეთ: ნაცარი კერიაზე გროვდება, ანდა კოცონზე – ჭერს მიღმა.
თვალში ნაცრის შემყრელი – ცეცხლთან ჩამუხლული, ან დაბალ სამფეხაზე ჩამომჯდარი წარმომიდგენია, ხელი რომ ადვილად მიუწვდება "საბრძოლო იარაღზე". ადვილად–მეთქი, ანუ სწრაფად, ვიდრე ნაცარშესაყრელი თვალს დაახამხამებს.
თუმცა, ზოგჯერ თვალის დახუჭვას ასწრებენ და იმავდროულად, ფართოდაც ეხილებათ თვალი.

ფიქრი მეოთხე და ამჯერად ბოლო
სახარებიდან გეტყვით: დაე, ხვალემ იფიქროს ხვალისა..
მანამდე კი.. ვაშლი ჩაკბიჩეთ - სასარგებლო,
ანდა, უბრალოდ – ძილი ნებისა.

Thursday, October 30, 2008

პროექტები და პროდუქტები

ხის მთლელზე ვფიქრობ – ხელში საჭრეთელით და შუბლზე - ოფლით რომ თლის, თლის, თლის..... სუვენირს, რომელსაც რომელიმე უცხოელი თუ შეიძენს, თორემ აქაურებმა იციან მისი რეალური ფასი.

კიდევ „ჯეოსტარი“ გამახსენდა,
ან მსგავსი პ რ ო ე ქ ტ ე ბ ი – შექმნილი პ რ ო დ უ ქ ტ ი თ, ახლობლებზე და თინეიჯერებზე რომ იყიდება.
ანუ, ვარსკვლავები და მათი ამაკიაფებლები:
სტილისტი, ვოკალის პედაგოგი, ქორეოგრაფი, სტუდიაში მომუშავენი..
მაგრამ პროექტი მთავრდება და სულ ცოტა ხანში გვარებსაც ვერ ვიხსენებთ..
უფრო ასე: „გახსოვს ის, ხვეული თმით“, ან რაიმე ასეთი..

...
ამ ტანკებივით გადამქელავ მაქინაციებს ვერაფერს მოვუხერხებ.
ვერც იმედგაცრუებას.

Monday, October 27, 2008

ერთი კვირა, კედელზე

ვიფიქრე, ნოემბრიდან მთელი თვის კედლის ქრონიკა ვაკეთო, თუმცა ამაზე ფიქრი მომდევნო კვირასაც შეიძლება, ახლა კი, დღევანდელი:
ეგონ შილეს ერთი ტილო უკვე მქონდა გამოფენილი. ძალიან მომწონს ეს ექსპრესიონისტი, განსაკუთრებით მისი მგრძნობიარე ქალები. ისე სექსუალურები და შინაგანი ენერგეტიკით სავსეები არიან... ამჯერად, არტისტის ჟღალთმიან ცოლს წარმოგიდგენთ, გამჭოლი მზერით.

27 ოქტომბერი –
2 ნოემბერი.

ორმაგი

ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ პოეტები სათუთი სულის პატრონები არიან. იმას ვგულისხმობ, რომ არ შეუძლიათ თამაში და.. დღესაც, ჯიუტად ვფიქრობ ასე, ნამდვილ პოეტებზე, სულით პოეტებზე. რა თქმა უნდა, არსებობენ დაოსტატებული თუ დასაოსტატებელი კალმოსნები.
მოკლედ, დროთა განმავლობაში ლიტერატურულ საიტებზე ძალიან ბევრ თამაშს შევესწარი. არა, ილუზიებით არ ვარ სავსე, ზეარსებად არავის ვთვლი, მაგრამ რატომღაც პოლიტიკა გამახსენდა, რადგან სვლები, გათვლები – იქნება ეს ღია თუ უფრო კულისებს მიღმა, ისევე აქტუალურია, როგორც პოლიტიკაში.
დღეს რატომ ვწერ ამას და რამ მიბიძგა? პატივსაცემი ადამიანის პუბლიკაციამ. პირად საუბრებში სრულიად საპირისპირო რომ მითხრა და ღიად სხვა გააკეთა.
ვაანალიზებ ბოლოდროინდელ განწყობას და ბევრ რამეს. ეს კიდევ სხვა საკითხია.
მიუხედავად იმისა, რომ პატივს ვცემ, როგორც ავტორს, არაერთხელ გამიცრუა იმედი, როგორც ადამიანმა.
ძნელია ორმაგი სახის ცქერა.
და ორმაგად ძნელი – ახლა ამაზე წერა.


უცებ გავიფიქრე, რომ ფოტოგრაფები არ არიან "პოლიტიკოსები". ჯერ არ შემიმჩნევია.
ისინი თვალებში გახედებენ. თვალები კი არასდროს ტყუიან.
და თან, არანაკლებ პოეტები არიან, ოღონდ სინათლით მწერლები.

...
მოვიბუზე.


პ.ს. ეს წუთია, "ფიცი მწამს, ბოლო მაკვირვებსო" გამახსენდა. დაველოდები, მომავალში რა იქნება. თუმცა არა, არ დაველოდები. უბრალოდ, როცა იქნება, თვალს მივადევნებ..

Saturday, October 25, 2008

პოპ–კორნი და ... წარბთან კოცნა

წაგებულის დღეები და
წაგებულის ღამეები.
არა, არ ავღწერ.

ხომ ვთქვი, ტრიბუნაზე–მეთქი..
პოპ–კორნი და.. წარბთან კოცნა.

ოღონდ, არცერთი არ მაქვს.
ქვაბი კი თუხთუხებს..

Friday, October 24, 2008

ოლე!

არასდროს ვსაზრდოობდი ილუზიებით,
მაგრამ, რაკი რეალურ აღქმას ილუზიები დაერქვა..

ბურთი და მოედანი
და მოთამაშეები

ტრიბუნაზეც ხომ უნდა იჯდეს ვინმე..
პოპ-კორნს ვიყიდი და ადგილს შევარჩევ.

Monday, October 20, 2008

ერთი კვირა, კედელზე

ისევ ყაყაჩოების თემას გავაგრძელებ (თან ჩემი "წითელი" განწყობის გათვალისწინებით) ჯორჯია ო' კიფის "აღმოსავლეთის ყაყაჩოებით". როცა ვუცქერი, სისხლი და ცეცხლი ერთდროულად მახსენდება..

***
ბუ–ბუჰ! ენდი ვორჰოლის რევოლვერი.
ესეც ამ წითელი კვირის დასასრული.

20-26 ოქტომბერი.

lonely



ამ სეზონის ყველაზე აღქმადი ფერები ყვითელი, წითელი და რუხია. ფლიკრზე წითელ–ყვითელ განწყობას ვეძებდი, მაგრამ ბოლოს მაინც საკუთარი დავტოვე..

თავიდან..

ვერ ვიტან საავადმყოფოს, ვერაფერს, რაც ექიმებთან არის დაკავშირებული, გადაუდებელ დახმარებასთან და ა.შ.
აგვისტოს მოვლენების დროს ძალიან განვიცადე, როცა ტელევიზორში რაისი აჩვენეს, რესპში, ემერჯენსში მისული. ყველაფერი, რისი დავიწყებაც მინდა, თავიდან გამიკრთა თვალებში. ეს კედლები, ეს დერეფნები, ეს , ეს , ეს...
რამდენიმე დღე ცუდად ვიყავი. არ ვუყურებ ტვ–ს, მაინცდამაინც მაშინ შევხედე..

დღესაც, მოვედი სამსახურში და კიბეებს შევეყინე.. ჩემი თანამშრომელი გარდაიცვალა. და რომ ყვებიან, თუ როგორ და რა.. რომ როგორც მა.. ისევ თავიდან.
ყველაფერი თავიდან.
კადრებად.

როგორც "მექანიკურ ფორთოხალში", რომ დაგსვან და გაცქერინონ.
და აგეზილოს შიგნით ყველაფერი.
აღარ მინდა!
აღარ.
აღარ.

ახალი

ისეთი დღეებია - მდორე წყალსატევივით..
არც რამ ჩაედინება, არც სადმე გაედინება.
დგას.

ვნახოთ, ორშაბათი როგორი ორთქლმავალი იქნება, რას ჩაიბამს და რომელი სადგურისკენ დაიძვრება...

Saturday, October 18, 2008

შაბათი

შაბათი ჩვენი დღეა, –
შენთან მოვდივარ მთელი კვირის წამოსაღებად...

Thursday, October 16, 2008

დღევანდელი

*
–საზღვრის გადალახვა ავტოსტოპებით? არა, დარწმუნებული უნდა ვიყო, რომ ბილეთი ჩემია.

*
ალბათ, ყოველთვის მატყუებდა.

*
ცუდი ვიზაჟისტი აღმოჩნდა ეს წელი – უპეები ჩამიმუქა.. თან, არც მეცლება.

*
ცხოვრებაში პირველად მინდა, მალე აცივდეს.
კარგი გოგოა შემოდგომა, ხელი ზამთრისთვის აქვს ჩაჭიდებული, შემოიყვანს.

*
ძაან მაგარი სიტყვაა ეტ..
ვიმახსოვრებ.

*
თეატრში მინდა..

*
მაგარი გრძნობაა რაიმეს მოსროლა. აუ, ზუსტად ასე, მოს რო ლა. ტვირთი მოვიცილე.
ჰო, სროლაში უნდა ვივარჯიშო.

*
ცუდი სუნი იდგა იმ ბინაში. ერთ სული მქონდა, როდის შემოვუვლიდი და გამოვიდოდი. არადა, სულ წუთნახევარი, ალბათ.

*
მა მენატრება.

*
მესაკნე და საკნის ბინადარი? გაიქცევა. ზეწარს დაგრეხს და ისე. ქვემოთ კი ზღვაა..

*
უგემური დღე.

Monday, October 13, 2008

ერთი კვირა, კედელზე

ამ კვირას ქართველ მხატვრებს დავუთმობ.

მაკა ბატიაშვილი – გამორჩეული ხელწერით და ძალიან ბევრი, ადამიანური , ჩვენ გვერდით თუ ჩვენ თავს მომხდარი ამბით. ხანდახან ისე ჩემია ეს თვალები..
ეს ნამუშევარი ერთ–ერთი ყველაზე უფრო საყვარელია.

***
საჩუქარი – ჩემთვის ძალიან ძვირფასი ადამიანისგან. საერთოდ, ძვირფასი ადამიანისგან ყველასთვის, ვინც მას – თენგიზ მირზაშვილს იცნობდა. ძალიან გამიჭირდა ახლა მასზე დაწერა, არცერთი სიტყვა არ მომეწონა... უბრალოდ, ჩუბჩიკა.

13-19 ოქტომბერი.

Sunday, October 12, 2008

ახლოს

გუშინ დავითგარეჯაში ვიყავი..
შთაბეჭდილებები (ნაწილობრივ) ჩემს ფლიკრზე, აქ მხოლოდ ერთზე მინდა დავწერო – სიმაღლეზე.

ცამდე დაძლეული მანძილი: დაცურებული ფეხით, აჩქარებული სუნთქვით, უკან გადმოხედვით, შიშით და იმის ზუსტად ცოდნით, რომ რაც არ უნდა მოხდეს, არ დაბრუნდები, ახვალ..
და როცა ფეხქვეშ მიწა სწორდება,
როცა საზღვარზე დგები – ნამდვილ და წარმოსახვით საზღვარზე,
როცა შენ თავზე არწივი ირაოს კრავს და საკმარისია ხმა არ ამოიღო, სიჩუმე და სიმშვიდე გაბრუებს..
აი, ამ ფონზე წერტილი ხარ, რადგან გფლობს სივრცე და ამავდროულად ყველაზე ძლიერი, რადგან გრძნობ ცას.

ასეთი გრანდიოზული შეგრძნებები დიდი ხნის წინ , მამასთან ერთად გამოვცადე, რამდენჯერმე. გვიყვარდა მთიდან (და ზოგადად, სიმაღლიდან) გადმოხედვა. მარტომ პირველად გავაკეთე და მგონი ორმაგად მომიცვა.. თითქოს მასთან ახლოს ვიყავი.

და კიდევ, რა ძნელია სიმაღლის დაძლევა და რა სწრაფად შეიძლება, დაეშვა..
არა მხოლოდ მთიდან.

Friday, October 10, 2008

ტრამვაი

თბილისური ტრამვაი გახსოვთ?
რიხინ–რიხინით რომ დადიოდა, წითელი, რაყრაყა, მოსახევი ბილეთებით...
ბილეთი ხან წითლად იყო დაბეჭდილი, ხან ლურჯად. მწვანეც მახსოვს, ოღონდ ეგ ძალიან იშვიათი იყო.
და "ბედნიერი" ნომერი :)

ეს ლისაბონის ტრამვაია.
და ეს ფოტო "ისტორიულია"! :) რადგან "სადღაც" მოიხსენიეს...
ჰო, თბილისური ტრამვაი ამას არ გავდა, მაგრამ მაინც...



და ჩემი ლექსიც, აქვე – ჯერჯერობით დროს რომ უძლებს, ანუ დღესაც მომწონს..

* * * (ჩემი ქალაქის ყველა ტრამვაი...)

ჩემი ქალაქის ყველა ტრამვაი ჯართის პუნქტშია თავმოყრილი..
ნელ-ნელა ჭრიან,
დაბადების დღის ტორტივით..

მე მახსოვს მკაცრი კონდუქტორი,
ქალი ვატმანი (არც თუ მკაცრი).
მახსოვს დედა - აჩქარებული,
მე - ხელში ბედნიერი ბილეთით
და ბედნიერი თვალებით,
რატომღაც.

ჩემი ბავშვობა ჯართის პუნქტშია თავმოყრილი..
ნელ-ნელა ვჭრი,
(სულაც არა დაბადების დღის ტორტივით,
რადგან არ მიყვარდა დაბადების დღეები არასდროს),
ლუკმებად ვანაწილებ და
მშვიდად ვაგემოვნებ.

გუშინ, როცა ლისაბონის ფოტო მაჩვენე -
აღმართზე კოპწია ტრამვაით თავმოწონებული,
ჩემი ბედნიერი ბილეთი გამახსენდა -
თავში და ბოლოში ერთნაირი ციფრებით..

ჩამოვიდოდი ლისაბონში
(როგორც ჩემს ბავშვობაში),
ერთხელ მაინც..

ქეთი გზირიშვილი


პ.ს.
დღეს სევდიანი ვარ.
ისე მინდა, რომ ერთხელ მაინც...
ჰოდა, გამახსენდა – ტრამვაი.

Wednesday, October 8, 2008

The end ?!

მინდა, მადლობა ვიხადო – ბრჭყალებიანი მადლობა, ცივმზერიანი მადლობა, ყელშიბურთიანი მადლობა, გადაყირავებულმაგიდიანი მადლობა, კარგაჯახუნებული მადლობა.

მადლობა.

Monday, October 6, 2008

ერთი კვირა, კედელზე

შემდეგი კვირა(ც) დადგა, თუ მოვიდა, თუ მოგვიწევს.. ჰოდა, განწყობები, განწყობები..

დღეს: ჩუმი, ჩუმი ორშაბათი – მშვიდობის მოსურნე კაცით.
ანუ, ისევ სიურეალისტი მაგრიტი და მისი "კაცი ნესვისებრი ქუდით" (ჩემი თარგმანი:) ).
ახლა ვფიქრობ, რატომ მომწონს მაგრიტის მხატვრობა. ვფიქრობ, ძალიან პოეტურია. პრაქტიკულად ლექსებს წერს, ტილოზე:) ხშირად ვფიქრობ ამაზე, რომ პოეტური მხატვრები მომწონს, გარკვეულწილად ფილოსოფოსები:) ასეთია რენე მაგრიტი.

რამდენიმე ნამუშევარი ავტვირთე, მაგრამ ისევ მას დავუბრუნდი.. იყოს ეს კვირა მაგრიტის.

6-12 ოქტომბერი.

Saturday, October 4, 2008

სხვისი ჯიბე

რა ადვილად ყოფენ ხელს ჯიბეში,
სხვის ჯიბეში!

საშინელი შეგრძნებაა, როცა საკუთარ სახეებს სხვების ლექსებში აღმოაჩენ. ეს არაერთხელ გამოვცადე. გუშინდელმა საბოლოოდ გამაბრაზა და გადავწყვიტე, რომ ახალ ლექსებს ინეტში აღარ გამოვაქვეყნებ. აქ არ არსებობს ავტორი, არსებობს კოლექტიური ავტორი –მონსტრი. ან შეეზილები მასას, ან წახვალ.

მე მხოლოდ ჩემ განცდილს ვწერ. პრაქტიკულად, ყველაფერი ბიოგრაფიულია. წერისას განცდები, როგორც აჩქარებული კადრები, ისე გამირბენენ თვალებში - სახეებად. აი, ასე ჩნდებიან ლექსები.
ეს გრაფომანები კი – არ ვიცი, როგორ წერენ, ან რაში ჭირდებათ სხვისი ბიოგრაფიის ნაფლეთები, რა ჯანდაბას აკოწიწებენ...

ცუდ ხასიათზე ვარ.
ძალიან ცუდზე.

პ.ს. მყუდროა ჩემი ბლოგი. ჩემთვის.

Thursday, October 2, 2008

მწყემსის

ჩემი ლოცვა მოვიგონე.
გახსოვს სიმღერა მწყემსზე და ერთ პეშვზე - ჩუმად რომ ვმღერი, მხოლოდ მაშინ, როცა არავინ მიყურებს?
აი, ხმამაღლა რომ სხვამ იმღერა..
ესეც მწყემსზეა, ზამთრის საძოვრებზე წასულზე..


მწყემსები მუნჯები მყავს
და უხილავები..
დაებედათ.

Wednesday, October 1, 2008

ხელები

"- ორი ზედმეტი მკლავი კი მაქვს, მაგრამ ვშიშობ, რომ ორივე მარჯვენაა.
- რა დასანანია, ორივე მარჯვენა რომ არის
- თუ რაიმე დისკომფორტს არ შეგიქმნით...
- რას გულისხმობთ?
- მინდოდა მეთქვა, მარჯვენა მკლავს ხომ არ აიღებდით?
- მარჯვენას მარცხენას ნაცვლად?
- დიახ
- ისე, უხელობას ორი მარჯვენა ხელი სჯობს"
ნოვეჩენტო

ჰმ, ორივე მინდა.
თუნდაც ორივე მარჯვენა.
მხრებით დავრჩი, მხრების ამარა.

მხრებზე მომეფერეთ..