Sunday, December 4, 2011

ღია ცის ქვეშ

ჩემ ბავშვობაში, როცა საზღვრები გაიხსნა და თვითმხილველებმა პირველი უცხოური ამბები ჩამოიტანეს, მათ შორის, უსახლკაროებზე, რომლებსაც ქუჩებში, მუყაოს ყუთებში ეძინათ და გამვლელები ცუდად მყოფებსაც კი გულგრილად უვლიდნენ გვერდს, მახსოვს, როგორ განვიცადე.
ამ კვირაში ორჯერ ვნახე ერთი და იგივე კაცი დილაადრიან – უგონო, ჭუჭყიანი და ლურჯი.
იწვა შუა ტროტუარზე და სასწრაფო დახმარების ექიმი მაჯას უსინჯავდა.
უდროობის გამო ერთი წუთითაც ვერ შევჩერდი და მხოლოდ იმით დავიმშვიდე გული, რომ არსებობს ვიღაც უკეთესი, რომელიც თავის გეგმებს გვერდზე დებს, ექიმს იძახებს და ალბათ მის პასუხსაც უცდის.
რა ელის ამ ადამიანს მოსულიერების შემდეგ?!
რამდენჯერ გაუძლებს ყინვიან ღამეს?!
რამდენჯერ მოაკითხავს ექიმი?!
რამდენი ადამიანი ათენებს ღამეს ღია ცის ქვეშ?!

6 comments:

სოფი שרה Golden said...

მეც მახსოვს, ასეთი ამბები რომ ჩამოჰქონდათ უცხოეთიდან და ჩვენთან ამას ვერ იჯერებდნენ.
არ ვიცი, ცუდია თუ ძალიან ცუდი, რომ ადამიანები ასეთი გულგრილები გავხდით :/

Keti said...

ჰო, "ცუდია თუ ძალიან ცუდი" :/

Lord Vader said...

მაგ ამბავს რა ჩამოტანა უნდოდა, მაგის მეტს არაფერს აჩვენებდა ვრემია თუ ვესნიკი :)

როგორც ანატოლ ფრანსი ამბობდა თავისუფალი საზოგადოება ისაა, როცა ყველას ერთნაირად აქვს უფლება სენის ხიდქვეშ ღამე გაათიოსო. რაღაც ამგვარს.

Keti said...

ჰო, მაგრამ საკუთარი თვალით ნანახი უკვე მართლა დაიჯერა ხალხმა. უცხოეთში წასვლა მგონი ყველას უნდოდა და აქედან მხოლოდ ნათელი მხრიდან ჩანდა ყველაფერი :)

ანატოლ ფრანსს ვეტყოდი, რომ უფლება კი, მაგრამ არა სურვილის საწინააღმდეგოდ და ალტერნატივის უქონლობის გამო...

Nina Gorecki said...

საინტერესოა, ჩვენთან თავშესაფრები არ არსებობს? წესით უნდა იყოს რაღაც ალტერნატივა :|

Keti said...

წესით კი უნდა იყოს, თუმცა ვინ იცის, არის თუ არა..