Friday, September 14, 2012

შინაური

დავინახე თუ არა, მოვიხიბლე. ისიც გავიფიქრე – რა იქნება, რომ შინ. მოვძებნე: ფენეკი. არაბული სიტყვისგან „ფანაკ“ – მელას ნიშნავს. ზრდადასრულებული შინაურ კატაზე მომცროა, სიმაღლეც გრძელი ყურების ხარჯზე ემატება. ყველაზე პატარაა ძაღლისებრთა ოჯახში. ძირითადად ჩრდილოეთ აფრიკაში ცხოვრობს, უდაბნოში. ალჟირის ეროვნული ცხოველია. ერთგულია – ერთხელ ირჩევს პარტნიორს და კიდევ... ადამიანს უშინაურდება.

1928 წელს ანტუან დე სენტ–ეგზიუპერიმ თავის დას, დიდის, კონცხ ტარფაიადან (იგივე ხუბი, სამხრეთ მოროკო) წერილი მისწერა, სადაც მოშინაურებულ ფენეკზე უყვებოდა, რომელსაც აღმერთებდა. 1935 წელს კი, როდესაც მისი თვითმფრინავი საჰარაში ჩამოვარდა, პირველი, რაც გონს მოსულმა დაინახა, ფენეკი იყო. მიიჩნევა, რომ სწორედ ფენეკია მისი წიგნის (და ჩემი საყვარელი) პერსონაჟის პროტოტიპი. თუმცა, რაღაა საკითხავი, ავტორისვე ნახატია მოწმე:
ნახეთ, რა კარგი ტიპია:
როგორ შეიძლება, არ შეგიყვარდეს.

Tuesday, September 11, 2012

„უმანკოების მუზეუმი“

წლევანდელ ფესტივალზე  თანხა ამ წიგნზე დავზოგე, მიუხედავად საკმაო ფასდაკლებისა.  ახლა ვფიქრობდი – ნეტა მასშიც იმავე დამოკიდებულებაზე წერია ნივთების მიმართ, რაც მე მაქვს? ოღონდ მე არ შემიგროვებია არაფერი; უცებ, სახლი იქცა მუზეუმად: ყველაფერს აქვს ისტორია, ყველაფერი სუნთქავს, ყველაფერი მიჩვენებს კადრს წარსულიდან.

ისე კი, მგონი ახალი წიგნების წაკითხვის მეშინია, ახალი შთაბეჭდილებების მიღების. აი, „მისნის ღამე“ დიდი ამბით ვიყიდე, მაგრამ ახლა ანოტაცია რომ მახსენდება, თავს ვიკავებ წაკითხვისგან. მგონია, იქ რაღაც ისეთი წერია, რაც ჩემი განცდების იდენტური იქნება და ემოციურად ვერ გავუძლებ. იგივე მჭირს ზემოთ ნახსენებ „უმანკოების მუზეუმზე“. სხვა წიგნებიც ვიყიდე წელს, მაგრამ მიწყვია. არ ვიცი, მათში რა წერია, მაგრამ ინტერესი ძალიანაც არ მკლავს. წიგნებს ჩამოვშორდი ჯერჯერობით; სამწუხაროდ, ასე გამოდის.