Sunday, August 31, 2008

31.08.

კვირის,
თვის,
სეზონის,
შვებულების (აქ ბრჭყალები მოუხდებოდა :) ) ბოლო დღე..
იმედია, ამ განწყობისაც.

Friday, August 29, 2008

ლოდინი


რა საშინელებაა ლოდინი :(
როგორ არ მიყვარს!
როგორ !

მთელი დილაა, F5–ს ვურტყამ თითს
ხან ისე ვატაკებ, მგონი ტკივა :)
მოდი რაა,
მოდი,
მოდი...
ვერ გრძნობ, რომ სადღაც გეჩქარება?
ცოტათი მაინც...
აი, სულ ცოტათი მაინც :(
არ გეფხანება ყური, ცხვირი, მკერდი ან ფეხისგული (ნეტა რომელიმე თუა ამის ნიშანი :)) ?
ალბათ არა.

---------
პსპს :)
საინტერესო სიტყვაა ლოდინი, უფრო სწორედ, მისი ფუძე.
ჯანდაბა. მართლა ლოდივით არის.

Thursday, August 28, 2008

ახალი / "ჯოს!"

ლა–ლა, დღეს ნაყოფიერი დღე მქონდა:)
კმაყოფილი ვარ.
მივეჩვიე ამ გრძნობას – ამოთქმა რომ იწვევს. მის გარეშე აღარ მინდა, აღარ შემიძლია და მეშინია კიდეც.
მთელი თვე გათიშული ვიყავი, სავსე მხოლოდ იმით, რაც გარშემო ხდებოდა: ტკივილით, შიშით, სირცხვილით, სიჩუმით. ჰოდა, ახლა..
მადლიერების გრძნობა მაქვს, რომ კიდევ ერთხელ. მადლობას ყოველთვის ორ ვინმეს ვუხდი, რომლებიც ზემოდან..
არვიცი, ეს ცრურწმენაა?
არა. მჯერა, რომ საჩუქარია.

დღეს კიდევ დავტკბები (რადგან კრიტიკული თვალი უკვე შევავლე და შენიშვნები აღარ მაქვს), ხვალ კი მას ვაჩვენებ :)

ცეცხლითა და მახვილით ?! :)

თანამედროვე ქართულ პოეზიაში ერთ–ერთი ყველაზე გავრცელებული თემა ეროტიკაა. თუმცა, ერთია რას წერენ (საკმაოდ ბევრია საკრიტიკო) და მეორე – როგორ აფასებენ. რა თქმა უნდა, საიმედო გამონაკლისებიც არსებობს, მაგრამ...

შემთხვევა 1-ლი
ერთ–ერთ საიტზე (არ მივუთითებ, რადგან ეს საქართველოში ერთადერთი შემთხვევა არ არის და მეც მხოლოდ ზოგადად მინდა საუბარი) ავტორი თამამი ლექსის გამო გააცამტვერეს. სითამამე გამოიხატება იმის აღწერაში, რასაც გარყვნილებად მიიჩნევს ამ საზოგადოების ალბათ 95% (თუმცა ერთია რამის ღიად მიჩნევა და მეორე – დაფარულად მოქმედება). გაცამტვერებაში ვგულისხმობ არა ლექსის დონის შეფასებას, არამედ ადამიანის პიროვნულ განადგურებას.
მე არ ვაპირებ ტექსტის განხილვას, რადგან ჩემი აზრით ეს შესრულება საშუალოც არ იყო, მაგრამ მინდა დავწერო ადამიანებზე, რომლებიც კარგ მორალს ქადაგებენ და თავად ამორალურად იქცევიან. მათთვის სექსზე წერა ცუდი ტონია, მაშინ, როცა სექსზე დამწერის შეურაცხმყოფელად მოხსენიება ვაჟკაცობად ითვლება.
საბედნიეროდ, ცუდი ტონი ყველგან არ არის. როგორც ზოგადად, ჭრელია საზოგადოება, ისე – აქაც. არსებობენ ადამიანები, რომლებიც ასეთ ლექსს არა სხვის ცხოვრებაში გაჭორვის მიზნით ცხვირის ჩამყოფებივით განიხილავენ, არამედ აფასებენ მხოლოდ ტექსტს და ამ ტექსტით წინ წამოწეულ პრობლემაზეც ფიქრობენ.

შემთხვევა მე-2
წავიკითხე ჰაიკუ, რომელიც ნამდვილი ჰაიკუა – მარცვლებგადათვლილი :) ოღონდ... ეროტიკული შინაარსით. უპს! სწორედ აქ იწყება შემთხვევა მეორე. გამოხმაურებები – ირონიისა და დაბალი ცოდნის ნაზავი.
მხოლოდ ერთი კითხვა მაქვს:
როდესაც ადამიანები წერენ კომენტარებს (და თან ისინი ფიქრობენ, რომ არიან თანამედროვე ავტორები), რატომ არ ფიქრობენ: კომპეტენციაზე, ამ სფეროში მათი განათლება და გამოცდილება რომ აძლევთ; როგორ ჩანს ეს გვერდიდან, უბრალო მკითხველისა ან მათზე მეტის მცოდნის თვალში; ზრდილობასა და უფლებაზე, რომელსაც შინაგანი მე ანიჭებს ადამიანს და ამ შემთხვევაში კი ტაქტიანობით გამოიხატება? (თუმცა, ამ ყველაფერზე დაფიქრება ხომ შესაბამის შედეგსაც მოგვცემდა :)).

Saturday, August 23, 2008

ორი ნაწილი

"ცხოვრება ორ ნაწილად იყოფა, როცა მშობლები ცოცხლები არიან და როცა აღარ" – გ. ალხაზიშვილი.
-----

ბავშვები გამახსენდა, რომლებსაც მშობლები არ ახსოვთ. მათ ასაკისთვის შეუფერებელი მზერა აქვთ. როდესაც ჩვენ, ვისაც გვახსოვს, ვუყურებთ მათ, გული გვეწურება.
კანონზომიერია ორი ნაწილის გავლა.
ალბათ, ხომ?
პირველის გამოტოვება იმ ბავშვებს მახსენებს.
მეორეს...

კი, ალბათ.

Friday, August 22, 2008

აგვისტოს პირველი კარგი...

ამ დღეს ნომრად შენი ციფრი აქვს. ახლა დავაფიქსირე და იმაზე დავიწყე ფიქრი, როცა ჩემი ციფრი აქვს, როგორია ხოლმე. მგონი არც არანაირი.
და რა შუაშია ციფრი.

დღეებს ვითვლით!

ჰო, სულ ცოტაც :)

U



ისე მინდა მოგიყვე, როგორ ვარ, მაგრამ ვერ
სულ დავიცალე სიტყვებისგან..

გკოცნი.

რომ შემეძლოს ვრცლად წერა, გეტყოდი, რატომ...

ღამე მშვიდობის.
ამას არ წაიკითხავ თავის დროზე, მაგრამ მაინც..

Wednesday, August 20, 2008

ყველაზე მეტად...

ახლა მოვრჩი ფოტოების ალბომებში ჩალაგებას.
როცა პანიკა ატყდა და ყველამ ერთი ჩანთა გაამზადა (ალბათ), პირველი რაც მოვაგროვე, ფოტოები იყო. პრაქტიკულად, მეტი არც არაფერი ამიღია.. ჰო, კიდევ CD - ლექსებით და რამდენიმე პირადი ნივთი.
არვიცი, იქნებ ამაზე ვინმეს გაეცინოს კიდეც, მაგრამ ჩემი საყვარელი ადამიანები ამ ფოტოებში ცხოვრობენ, მამას ახლა მხოლოდ ფოტოებზე ვხედავ.
ის ქეთიც, მე რომ მომწონს, ფოტოებზეა. მოკლედ, ყველა და ყველაფერი.

მთელი კვირა ისე გავიდა, რომ არ დამიბრუნებია. დღეს მგონი ცოტა დავმშვიდდი და აი, მოვრჩი.

Saturday, August 16, 2008

სახლი

სახლი ისე მედარდება, როგორც სულიერი.
თვალს რომ ვერ გავუსწორებ, ისე.. ბოქლომისთვის.

მამა დამესიზმრა.

Thursday, August 14, 2008

გაგრძელება

"დასაწყისი. გაგრძელება იქნება"
"გაგრძელება. დასაწყისი იხ. ბლა–ბლა"
"დასასრული" – აა, გააჩნია რისი. ომის – ოღონდაც.
ურთიერთობების, რომლებიც მაქვს – არა. კიდევ რაღაცეების – არა.

ახლა დავფიქრდი, რომელი უფრო: დასაწყისი, გაგრძელება, თუ დასასრული?
როგორც ვიცი, ფსიქოლოგები ადამიანებს ამ ნიშნითაც (თუ რა ეხერხებათ) გამოარჩევენ.
დასაწყისი მაინც სულ მიჭირს. მეზარება. მხოლოდ დიდი ენთუზიაზმით შეიძლება, ან დიდი სიყვარულით :)
და კიდევ დასასრული (ოღონდ საქმის არა).

რატომ ასე შორიდან და რატომ ამაზე?

გაგრძელება მინდა:
ფიქრის, დღის, ურთიერთობის, ბლოგის..
და ისე გაიჩხირა ეს განწყობა ჩემში და ჩემს მიღმა, რომ თითქოს აღარ გამოდის გაგრძელება.
ისე აღარ.
დასაწყისს დაემსგავსა..

პ.ს. ის, რაც კიდევ გამახსენდა გაგრძელებაზე:
თავი, ქვეთავი, პარაგრაფი, ტომი, ნაწილი, წიგნი, სერია, დუბლი, პერიოდი, ციკლი, სეზონი.
რა შუაშია, მაგრამ მაინც :)

Tuesday, August 12, 2008

დამთავრდა?

ვინ იცის..
და რა დარჩა?
გვამები, ნანგრევები და კითხვები.

გული მეწურება, ამათ რომ ვუყურებ – ე.წ. ესტრადნიკებს.
ჯანდაბა.
წუხელ და ახლაც, ამ წუთებშიც გვბომბავენ..
და ამბები, ამბები.. გმირებზე.
ჰო, გმირებზე.

არვიცი, ხვალ რა იქნება.
წუხელ საშინელი ღამე იყო. კარსა და კომპს შორის გავატარე, ყოველი გრუხუნის თუ სიწყნარის შესაბამისად.

Monday, August 11, 2008

ზღვარზე

მეოთხე დღეა დაძაბული ვარ. უფრო სწორედ, მეოთხე ღამეა. განვიცდი: ხმებს ციდან და დაძინების შიშს.
თვითმფრინავის ხმა ისედაც ყოველთვის მაშინებდა (პატარას შემეშინდა, როცა ჩვენს ეზოს სამგზავრო თვითმფრინავმა თავზე ისე გადაუფრინა, რომ ფრთებით პრაქტიკულად ეზო გადაფარა. შთაბეჭდილება – "ჩამოვარდა!", რეაქცია ეზოში – კივილი, მე – იატაკზე, შედეგი – შესაბამისი, თან დღემდე) და ახლა ვგრძნობ, ამ მოლოდინის გამო ნერვიული გავხდი. ჯანდაბა.

და ძილი. ანუ დავიძინო თუ არა. გუშინწინ 4-თვის დავწექი, მეტს ვეღარ გავუძელი. წუხელ ჩავიქნიე ხელი და.. ამ ოთხი დღის მანძილზე მხოლოდ წუხელ მეძინა და როგორც იქნა გამოვიძინე. ახლა ამ ღამის ძილზე ვფიქრობ – ინეტში დასამშვიდებელს ვერაფერს ვკითხულობ, თან წუხელ მახათა დაბომბეს... მოკლედ ლოგინში ჭურვის დაცემის პერსპექტივა არ მხიბლავს :)
და კიდევ, ჩემს ჩანთაში გაჩნდა ნივთები, რომლებიც მასში არ იყო..

ვცდილობ, მათი მდგომარეობა წარმოვიდგინო, ვინც დევნილია.
ეს ალბათ ყველაზე საშინელია. რა სტრესსაც შიშის გამო იღებენ, ამას გარდა ყველაფრის დატოვება/განადგურებულ მდგომარეობაში ნახვა ალბათ უმძიმესია.. და თუ ამ ყველაფერს ახლობლებში მსხვერპლიც ემატება.........

პოლიტიკური შინაარსის წერილის დაწერის სურვილი არ მაქვს. მხოლოდ მხნეობას გისურვებთ ყველას! (და ჩემს თავსაც. განსაკუთრებით ღამის საათებში :) )

Saturday, August 9, 2008

მშვიდობის იმედით...

მხნედ იყავით ყველა!

სხვა სიტყვები არ მაქვს...

Thursday, August 7, 2008

ბლოგი

დღის სასიამოვნო მხარე – ბლოგის სტუმრები :)

თავიდან მეგონა აქ მხოლოდ წერილებს დავწერდი, მაგრამ დღიურობა შეითავსა.
ოდესღაც დღიურებს ვწერდი, მერე მივანებე თავი. ფურცელზე დღიური რომ აღარ მექნება – ეს ვიცი. აი, ვირტუალური აშკარად განსხვავდება. დღიური – ეს პირობითად, რადგან მკითხველი გყავს, არ მალავ ნაწერს, მაინც მოიაზრებ უჩინარ მკითხველს (მიუხედავად იმ განცდისა, რაც მქონდა, რომ თითქმის არავინ კითხულობს), ანუ მზად ხარ, რომ ოდესმე ვინმე ნახავს (კოსმოსში გაგზავნილი სიმღერა გამახსენდა:) ).

პირველი დაფიქსირებული კომენტარი ძალიან საინტერესო იყო – სრულიად უცნობმა ადამიანმა აღმომაჩინა და აზრის გამოთქმის სურვილიც გაუჩნდა..
მერე კი დოდკამ მიპოვნა :)

მოკლედ, ძალიან საინტერესოა ბლოგი – არც აცხელებ, არც აციებ და ადამიანის ცხოვრებაში "იჭრები" :) რომელიც თავის მხრივ, სწორედ ამიტომ წერს.. და შეიძლება აღმოაჩინო, რომ ეს უცნობი მოკლე დროში ძალიან კარგი ნაცნობი ხდება, იქნებ იმაზე კარგი, ვიდრე ისინი, ვისაც ყოველდღე ხვდები.

ჰო, ზოგჯერ მეც ვკითხულობდი სხვების ბლოგებს, იშვიათად ვაკომენტებდი კიდეც, მაგრამ აქტიურობით არ გამოვირჩეოდი..
ჰოდა, მგონი ესეც იცვლება:)

ყველას გეფერებით :)

არჩევანი

მთელი დღე არჩევანს ვაკეთებდი – მეგობრისთვის მეთქვა, თუ არა..
უთქმელობა ვერ შევძელი.
და ახლა თავს ვიტკივებ – უნდა მეთქვა, თუ არა..

ძალიან მიჭირს არჩევანის გაკეთება, თითქმის ყოველთვის.
როცა საქმე სერიოზულ რამეს ეხება, ხომ საერთოდ..
მაგრამ, თუ სასწრაფო რეაგირებაა საჭირო, სწრაფი ვარ, უსწრაფესი და არასდროს არ ვცდები.
თუ დრო მაქვს მოსაფიქრებლად.. აი, იქ იწყება ჩემი წამება – კი, თუ არა..

დღის ბოლოს, სიჩუმის გამო მის მიმართ უკვე დანაშაულის გრძნობა გამიჩნდა და ეს ყველაზე საშინელი იყო. უნდა მეთქვა, რადგან ამაზე ხშირად ვსაუბრობთ – საერთო ინტერესის სფეროა, თან.. თან.. თან..
მაგრამ არ მინდა, მოიწყინოს.
ჰოდა, იქნებ არა :(

პ.ს. ბავშვობაში, თამაშისას ხშირად არადანი მხვდებოდა..

Wednesday, August 6, 2008

მმმ....



ვგიჟდები ცხენებზე და კიდევ, მანქანების ძველ მოდელებზე.

ჯერ ცხენებზე... რაც თავი მახსოვს.

ულამაზესია!!!

აი, თვალი... :)

დილას უცნაური განცდა მქონდა.

მე და ის ერთ ეზოში გავიზარდეთ. მახსოვს, როგორ ვთამაშობდით მისი რკინის ჯარისკაცებით მათ პატარა ოთახში; როგორ მომყვა ხელი მისი ველოს ბორბალში – ახლაც მემჩნევა კვალი. მამამისის როხროხა ხმაც მახსოვს და დედის ლურჯად შეღებილი თვალებიც.. და მიუხედავად ყველაფრისა, ამოცნობა გამიჭირდა, რადგან ჩემს მეხსიერებას მისი ბავშვობის დროინდელი სახე ბუნდოვნად შემორჩა.
მოკლედ, დღეს, ამდენი წლის მერე ინეტში ამ ჩემი მეზობლის ფოტოები ვნახე, ოღონდ ფოტოები თამაშის დროს არის გადაღებული და ვეკითხებოდი ჩემს თავს: ეს არის? მგონი. კი.. აი, თვალები; აი, კბილები, წარბები, თავის მოყვანილობა.
და მაინც, აღმოვაჩინე, რომ ძალიან შეიცვალა :)

უცნაური გრძნობა კი ასე დიდი ხნის მერე, ბავშვობისდროინდელი სახის აღდგენას მოჰყვა. ყველაფერმა ჩამაფიქრა იმაზე, რომ ზოგადად, ამ პროცესს მეხსიერებაში უკვე მიმალული ამბების გახსენება მოსდევს, რომლებიც თითქოს აღარც არსებობს.
ასეთივე განცდები მიჩნდება იმ ნივთების ნახვისას, რომლებიც ბავშვობის მერე არ მინახავს და შემთხვევით ვაწყდები. საოცრად ბევრი გამოსახულება, ხმა, მოძრაობაა მათზე აკინძულ–გამობმული...

ასეთივე გრძნობა მქონდა ადრე, რამდენიმე ბაღელის ნახვისას; როცა სახეზე იმის კვალს ეძებ, რაც გახსოვს. ხან პოულობ, ხან ვერა (აღარაფერს ვამბობ უფროსებზე, რომლებიც ახლა უკვე ძალიან ხანში შესულები არიან, მაგრამ უფროსებზე რატომღაც ასეთი მძაფრი აღქმა არ მაქვს. ალბათ იმიტომ, რომ თანატოლებზე სხვა ინტერესი ჩნდება – აბა, როგორები გახდნენ... და უფრო თუ განვავრცობთ – აბა, როგორ იცვლება ადამიანის ფიზიოლოგია; რას შევამჩნევ ახლა, როცა მისი ბავშვობა ვიცი).

ნეტა ჩემი ნახვისას რას იტყოდნენ ასე 20-25 წლის წინანდელი ნაცნობები, რომლებსაც ამდენი წელი ჩემთვის თვალი არ მოუკრავთ :)

Tuesday, August 5, 2008

U

ვიდრე ინეტი არ მქონდა, რაღაც ავკრიფე, მაგრამ აქ სხვა ჩანაწერი გაჩნდა და იმ ტექსტის გადმოტანის სურვილი გამიქრა.

სათქმელიდან მხოლოდ მცირეს დავტოვებ ერთიდან – ჩემს სიხარულისთვის საკმარ მიზეზებზე რომ ვამბობდი..
დღევანდელი სიხარული შენს დანახვას უკავშირდება.
მერე რა, რომ დღეს – მხოლოდ ეკრანზე...

იქ ბევრ სხვასაც ვწერდი, მაგრამ დარჩეს ასე.

p.s 4 ან 5 აგვისტოს დიდ მოგზაურობას ვიწყებდით ხოლმე...
იმდენი წელია, იმ გზაზე არ ვყოფილვარ...

ზოგს

ზოგ ადამიანს თავი სამყაროს ღერძი ჰგონია,
ზოგი ღერძის გარშემო დარბის..
ზოგს უბრალოდ ტკივა ჩამუხლულს - გზა აქვს გასაგრძელებელი..
ღერძისკენ არა.
მათი საზღვარი ზეცაა.

თქვენ არ ხართ ზე, მითუმეტეს – ცა.

Friday, August 1, 2008

გვირილა

ახალ თვეს რაიმე სასიამოვნოთი დავიწყებ... ლამაზით, თან იმით, რაც ასე ჩემი გახდა..
ჰო, ეს ყვავილი ძალიან მგავს, ან პირიქით...
მოკლედ, ჩემი ავატარები "ჩემს" ფორუმში
მგონი არცერთი არ გამომრჩენია...



p.s. რომ არ მოვიტყუო, ერთი ფოტო ფურუსულებისაა – ჩემი გადაღებული, რომელსაც warmth from my eyes დავარქვი და ავატარად ცოტა ხნით, განსაკუთრებული მოსაზრებით მქონდა.

p.p.s. და კიდევ... შარშან, ამ დროს ტალღა ვიყავი :)
სულ ეს არის.