ჩემ ბავშვობაში, როცა საზღვრები გაიხსნა და თვითმხილველებმა პირველი უცხოური ამბები ჩამოიტანეს, მათ შორის, უსახლკაროებზე, რომლებსაც ქუჩებში, მუყაოს ყუთებში ეძინათ და გამვლელები ცუდად მყოფებსაც კი გულგრილად უვლიდნენ გვერდს, მახსოვს, როგორ განვიცადე.
ამ კვირაში ორჯერ ვნახე ერთი და იგივე კაცი დილაადრიან – უგონო, ჭუჭყიანი და ლურჯი.
იწვა შუა ტროტუარზე და სასწრაფო დახმარების ექიმი მაჯას უსინჯავდა.
უდროობის გამო ერთი წუთითაც ვერ შევჩერდი და მხოლოდ იმით დავიმშვიდე გული, რომ არსებობს ვიღაც უკეთესი, რომელიც თავის გეგმებს გვერდზე დებს, ექიმს იძახებს და ალბათ მის პასუხსაც უცდის.
რა ელის ამ ადამიანს მოსულიერების შემდეგ?!
რამდენჯერ გაუძლებს ყინვიან ღამეს?!
რამდენჯერ მოაკითხავს ექიმი?!
რამდენი ადამიანი ათენებს ღამეს ღია ცის ქვეშ?!