Wednesday, June 27, 2012

კითხვები

აფთიაქის კარში ფარფატა მოხუც ქალს შევხვდი და მერე მთელი გზა მეფიქრებოდა: როცა  ერთი თვის პენსია 2 მილიგრამ წამალს ყოფნის, როგორ ცხოვრობენ ის პენსიონერები, რომლებსაც არ ჰყავთ შვილები, ან თუ ჰყავთ – უპოვარები? როგორ უმკლავდებიან ავადმყოფობებს, ან სხვა აუცილებელ მოთხოვნილებებს. როგორი უსაშველო უნდა იყოს მათი შიში. ადრეც მიფიქრია ამაზე, მაგრამ ასე არ გამისიგრძეგანებია. გულში რაღაც ჩამწყდა.

ქვეყანაში, სადაც საზოგადოებრივ ტრანსპორტშიც კი შეუძლიათ, სრულიად უცნობ თანამგზავრს თავისი ოჯახის მდგომარეობა გადაუშალონ და ამით აშკარა კმაყოფილება მოიპოვონ (აღარაფერს ვამბობ უბრალო ნაცნობების წრეში საუბარზე), ალბათ ძნელია უმცირესობაში მოყოლილი ადამიანების გაგება, რომლებსაც არც ეხერხებათ და არც სწორად მიაჩნიათ მსგავსად გახსნა. როდესაც დღეში რამდენჯერმე გარყევს რეალობა, ამ ყველაფრის ვერბალური რეზიუმეს შედგენა (ასევე დღეში რამდენჯერმე) ჩემნაირი ადამიანისთვის ძალიან რთულია. ძუნწია ჩემი პასუხები – გასაქცევად გამზადებული ადამიანისა. შეიძლება ამის გამო საკითხთან დაკავშირებით არასწორ შთაბეჭდილებასაც ვქმნიდე, მაგრამ არ მაღელვებს.

Thursday, June 14, 2012

* * *

ბლოგის გამოფენა ორი კვირაა, არ განმიახლებია. პირველად.
ჩემს ფლიკრის ფასიან ექაუნთს ვადა გასვლია... თავს ზედმეტი ხარჯის ნებას ვერ მივცემ.
.
მიღმა იმდენი რამ ხდება. თუ მცალია, გავცქერი, როგორც ილუმინატორიდან.
ჩემში იმდენი შიშია და მაინც, იმედიც.
შიშისგან მოცემული ძალა ყველა ძალას აღემატება.
ჩემში ბევრი თხოვნაა, რომელიც არ ვიცი, საით მივმართო.
ინტერნეტი სასტიკია. ყველაფერს თვალწინ გილაგებს. აქ არ არსებობს მიწოდების შერბილებული ფორმები. მხოლოდ ხისტი.
მინდა, კონკრეტულ ადამიანებს ვენდობოდე. 
მინდა, დავიძინო და დავბრუნდე: ეს თვე. მამა და დედა აივანზე სხედან, მე სურათს ვუღებ...