Sunday, June 23, 2013

* * *

უცნაური დღე იყო. ჩიტები დამტრიალებდნენ  თავს. ვიყავი ჩვენს ეზოში მარტო. ორჯერ ბეღურის მსგავსი ჩიტი შემოფრინდა აივანზე  წივილით და შურდულივით ჩამიქროლა, მერე ბაღში კაჭკაჭი ჩამომიჯდა ორიოდე მეტრში უშიშრად, ისიც ჭყიოდა და შემომცქეროდა. მთელი დღე მქონდა შეგრძნება, რომ გვერდით ვიღაც მედგა. ასეთი არაფერი მიგრძვნია ადრე. არ მინდა ბანალური ვიყო, მაგრამ  სერიოზულად, უცნაური დღე იყო.
ბოლო დღეებია, მშობლები მესიზმრებიან და ამ მხრივ ბედნიერი ვარ – მონატრება მიმსუბუქდება. ივლისი მოდის. მასთან ერთად ყველაფერი, თავიდან. მათი თვეა.

Thursday, June 20, 2013

ხეები

ხეები მოდური გახდა.
შეიძლება ითქვას, დღეს ქართველები ხეებისკენ თურქებმა მიახედეს. ახლა ბევრი წერს, რომ თბილისის რომელიმე უბანში ხეები უნდა დარგონ, ან სადღაც ხეს ემუქრებიან მოჭრით და ნებას არ მისცემენ, ან სკვერი ყოფილა ჩაკეტილი.
თუნდაც ერთი წლის წინ რომ გეთქვა, ამ ხეს ნუ მოჭრითო, გეტყოდნენ, რომ მოცლილი იყავი. თბილისის არაერთი სკვერის და ბაღის მწვანე საფარი შეიწირა ახალმა შენობებმა. აქა-იქ, ვირტუალურად გამოთქმული პროტესტი უშედეგო იყო.

ძალიან მიხარია ხეების გამო. მე ისევ მგონია, რომ ისინი სულიერები არიან, ჰოდა, ერთი ასეთი სულიერის შესახებ გიამბობთ:

რამდენიმე წლის წინ ერთ ქუჩაზე აკაციები იდგნენ; იმდენად მაღლები, რომ მათი კენწეროები მესამე სართულს სწვდებოდა. დაახლოებით წელიწადის ამ დროს ყვავილობდნენ, ქუჩას კი მთელი წლის მანძილზე სიმყუდროვეს მატებდნენ:

მერე:
ჯერ გადაბელეს
 
 მოგვიანებით კი, სულ მოაშთეს.

და მაინც,
ნახეთ, როგორ უნდა სიცოცხლე: