არჩევანი

მთელი დღე არჩევანს ვაკეთებდი – მეგობრისთვის მეთქვა, თუ არა..
უთქმელობა ვერ შევძელი.
და ახლა თავს ვიტკივებ – უნდა მეთქვა, თუ არა..

ძალიან მიჭირს არჩევანის გაკეთება, თითქმის ყოველთვის.
როცა საქმე სერიოზულ რამეს ეხება, ხომ საერთოდ..
მაგრამ, თუ სასწრაფო რეაგირებაა საჭირო, სწრაფი ვარ, უსწრაფესი და არასდროს არ ვცდები.
თუ დრო მაქვს მოსაფიქრებლად.. აი, იქ იწყება ჩემი წამება – კი, თუ არა..

დღის ბოლოს, სიჩუმის გამო მის მიმართ უკვე დანაშაულის გრძნობა გამიჩნდა და ეს ყველაზე საშინელი იყო. უნდა მეთქვა, რადგან ამაზე ხშირად ვსაუბრობთ – საერთო ინტერესის სფეროა, თან.. თან.. თან..
მაგრამ არ მინდა, მოიწყინოს.
ჰოდა, იქნებ არა :(

პ.ს. ბავშვობაში, თამაშისას ხშირად არადანი მხვდებოდა..