ტრამვაი

თბილისური ტრამვაი გახსოვთ?
რიხინ–რიხინით რომ დადიოდა, წითელი, რაყრაყა, მოსახევი ბილეთებით...
ბილეთი ხან წითლად იყო დაბეჭდილი, ხან ლურჯად. მწვანეც მახსოვს, ოღონდ ეგ ძალიან იშვიათი იყო.
და "ბედნიერი" ნომერი :)

ეს ლისაბონის ტრამვაია.
და ეს ფოტო "ისტორიულია"! :) რადგან "სადღაც" მოიხსენიეს...
ჰო, თბილისური ტრამვაი ამას არ გავდა, მაგრამ მაინც...



და ჩემი ლექსიც, აქვე – ჯერჯერობით დროს რომ უძლებს, ანუ დღესაც მომწონს..

* * * (ჩემი ქალაქის ყველა ტრამვაი...)

ჩემი ქალაქის ყველა ტრამვაი ჯართის პუნქტშია თავმოყრილი..
ნელ-ნელა ჭრიან,
დაბადების დღის ტორტივით..

მე მახსოვს მკაცრი კონდუქტორი,
ქალი ვატმანი (არც თუ მკაცრი).
მახსოვს დედა - აჩქარებული,
მე - ხელში ბედნიერი ბილეთით
და ბედნიერი თვალებით,
რატომღაც.

ჩემი ბავშვობა ჯართის პუნქტშია თავმოყრილი..
ნელ-ნელა ვჭრი,
(სულაც არა დაბადების დღის ტორტივით,
რადგან არ მიყვარდა დაბადების დღეები არასდროს),
ლუკმებად ვანაწილებ და
მშვიდად ვაგემოვნებ.

გუშინ, როცა ლისაბონის ფოტო მაჩვენე -
აღმართზე კოპწია ტრამვაით თავმოწონებული,
ჩემი ბედნიერი ბილეთი გამახსენდა -
თავში და ბოლოში ერთნაირი ციფრებით..

ჩამოვიდოდი ლისაბონში
(როგორც ჩემს ბავშვობაში),
ერთხელ მაინც..

ქეთი გზირიშვილი


პ.ს.
დღეს სევდიანი ვარ.
ისე მინდა, რომ ერთხელ მაინც...
ჰოდა, გამახსენდა – ტრამვაი.