შავი ზღვის...

მე მომწონს, რომ ჰქვია.. მაგალითად "თბილისის ჯაზ–ფესტივალი",
"ფრანკფურტის წიგნის ბაზრობა",
"ლონდონის წიგნის ბაზრობა",
"ჰარლემის წიგნის ბაზრობა"..

ფრანკფურტში მხოლოდ გერმანიაში გამოცემულ წიგნებს ფენენ?
თუ თბილისში მხოლოდ ქართველი ჯაზ–მუსიკოსები უკრავენ ხოლმე..

მომწონდა, როცა ერქვა "თბილისის წიგნის ფესტივალი".
სულ ეს არის.

პოეზიას და არა მხოლოდ...

როგორც ახლად თვალახელილ ბარტყს,
მკვებავ აღმოჩენების ლუკმებით..
ვაფრთხიალებ მხრებს -
ფრთებად ქცევის პერსპექტივას.
ვიზრდები.

ივლისია.

მალე
(როცა ჩემი ქუჩის მოგრეხილი აკაცია ასფალტზე გაწვება)
შენ მკრავ ხელს და
ჩამომაგდებ ბუდიდან..
მე კი –
(აკაციის ყვავილებზე დაცემამდე წამებით ადრე)
შევძლებ..
დაფრთიანებას..
დავხურავ პირს
და გავახელ თვალებს
ფართოდ,
რომ ბუდემდე მისასვლელი გზა არ დამეკარგოს.

ჯერ კი..

კარგი ტემბრი გაქვს..

ძილი ნებისა!

ქეთი გზირიშვილი

ბარტყი

შარშან, ამ დროს დავწერე ლექსი – "პოეზიას და არა მხოლოდ".
ეს შემთხვევით ნანახი ფოტო იმდენად მოერგო ლექსს ილუსტრაციად, მიკვირს..
სახლის არქივში ვნახავ და დავდებ..
მანამდე – ფოტო:


პ.ს. მგონი მკრა ხელი :)

გუშინ:)

ტაკს.. მე ეს გავაკეთე :)
წავიკითხე.. ამდენ ხალხში! რომლებიც არ დამინახავს.. მათკენ არ გამიხედავს და ისე :)

ჩემი ლექსის მოწონება მახარებს:) ეს ლექსი ახალი, გარდამტეხი თუ როგორცაა, ეტაპის დასაწყისია. თავდაჯერება მომემატა და საოცრად სავსე ვარ მისით..

კიდევ, შესანიშნავი საღამო იყო, ნამდვილად.

დღეს

დღეს შეიძლებოდა, ძალიან კარგ განწყობაზე ვყოფილიყავი და ამაზე აქაც გაჩენილიყო ჩანაწერი.
და აქ მაინც გაჩნდა ჩანაწერი, რადგან .. ბლა–ბლა..
მოკლედ, ჩანაწერს გაჩენის შანსი თუ ბედი ჰქონია და ეგ არი.
და რა ცუდია, რომ ადამიანებს ქება–დიდების გარდა გამოთქმული ნებისმიერი აზრი, მხოლოდ კრიტიკად და კიდევ უფრო ცუდ რამედ ესმით და ირონიულ "პადაჩებს" არ იშურებენ. ჰოო, ე.ი. გარემო და მონაწილე პირები უნდა კარგად შეათვალიერო და თუ ტოლი–ტოლს ნახავ (აღქმას ვგულისხმობ), მხოლოდ მაშინ..

ოკ. იყოს ასე.

..რომლებიც..

არიან ადამიანები, რომლებიც არ იცვლებიან (ზრდას ვგულისხმობ, არაფიზიკურს). ცუდი ის არის, რომ ნებისმიერ განსხვავებულ გამოვლენას ებრძვიან, პირდაპირ თუ ირიბად. ძირითადად პატარა ჯგუფებად ჩამოყალიბებულები, სნობიზმის მძაფრი გამოხატვით.

კიდევ, არიან ადამიანები, საშინელი ხმის ტემბრით (ნუ ეს ორი თემა აცდა ერთმანეთს, მაგრამ ეს ორია, რისი მიღებაც დღეს მეძნელება). ყველაზე რთული ის არის, როცა ეს უცნაურტემბრიანი ადამიანები, რომელთა ჩვეულებრივი ტონით საუბარი ჩემთვის და ზოგადადაც ყვირილს ნიშნავს, ერთ ოთახში იყრიან თავს და მეც იქ ვარ – სხვა გზა რომ არ მაქვს, იმიტომ.

კიდევ, დილის მოციონი: ადამიანები – აგრესიის მფრქვეველები, ჭკუის უხვად (!) დამრიგებლები..

მოკლედ. დავიღალე დღეს.. ადამიანებისგან.

დღე – შედეგით / "წვიმის სეზონი"

დავიკარგე.. არა, ყოველდღე ვიჭყიტები აქ, მაგრამ არაფრის წერის სურვილი არ მაქვს. ჩემი მოწყენილობა სხვა უკიდურესობამ ჩაანაცვლა (არამოსაწყენმა) – პოეზიაზე საუბრებმა, კომპეტენტურ ხალხთან. მე ვიტყოდი, ეს გაკვეთილებია და ყველაფრის ღრმად გასააზრებლად დრო დამჭირდება. როგორ გავიაზრებ, ამას ალბათ შედეგები აჩვენებს, თუმცა ამ ეტაპზე იმედგაცრუების გრძნობას მიჩენს..

ეს წუთია ვიფიქრე – მე ჩემთვის ვიქნები.


p.s. საოცარი დღე იყო 19 ივნისი – შუადღეს ამას ვამბობდი, საღამოს კი ჩემი საუკეთესო (ამ ეტაპზე) ლექსი – "წვიმის სეზონი" დავწერე!

yo soy del sur, tu eres del norte..

ფოტო მინდა, განწყობის შესაბამისი..
თუ ვიპოვნე, დავდებ.
განწყობა - როგორც სათაურშია..


სხვაგვარ ფოტოს ვეძებდი, რატომღაც ქვიშიანს, მაგრამ იმდენად ზუსტად მოერგო სათაურს..
მერქნის ფერებიც მზიან–ქვიშიანია..

ავტორი: zviadmtieli

bebe

მოხიბლული ვარ ამ ადამიანით :) ეს დიდი ხანია, უბრალოდ ჰაბიტუსით მხოლოდ ახლა.. ჰო, უცნაური გემოვნება მაქვს, მაგრამ..
მისი ხმის ტემბრიდან საოცარი ენერგია მოდის და როცა ვუყურებ, ხომ საერთოდ.. ახლა საიდუმლოდ: ისეთივე, როგორც ჩემშია და ეს მომწონს - საკუთარის ამოცნობა :) სხვათაშორის, ზოდიაქოთი კურო აღმოჩნდა :)
პ.ს. ჰო, თან ისე ესპანელია..

პაროლი, ან იქნებ – პაროლე, პაროლე..

წუხელ ვფიქრობდი – რამდენი პაროლი ვიცი. კომპებისთვის, სხვადასხვა საიტებისთვის, ფოსტებისთვის და კიდევ ანტივირუსის ამოსაშლელი პაროლი რომ გავარკვიე ტელეფონით, სწორედ მაშინ ვიფიქრე, ესღა მაკლდა–მეთქი.
ჰოდა.. შარშან ფოსტის პაროლი რომ დამავიწყდა.. და ორი კვირის მანძილზე არანაირად არ გამინათდა გონება..
და სხვა? რა მავიწყდება? მგონი ჯერჯერობით არაფერი. არა, გამახსენდა – რა მაწყენინა ვიღაცამ მაგალითად ორი წლის წინ.. და როცა ამას სხვა მახსენებს და მე ვეუბნები, რომ არ მახსოვს.. მართლა არ მახსოვს და მერე უნდო მზერა ნერვებს მიშლის.
არა, მართლა, ჩემი რომ ახსოვს მას, საკუთარი როგორ ეხსომება, არა?

აი, გუშინ ისე ტაქტიანი ვიყავი, უუუტაქტიანესი, მარა რად გინდა. პასუხად..
ჰო, ეს ცოტა ხანი მაინც მემახსოვრება. იმიტომ, რომ ძალიან..

არ მიყვარს ზემოდან მომზირალი ადამიანები, ირონიულები და ცინიკურები, სნობები.. ვერ.

კიდევ უფრო მოვიწყინე. კიდევ უფრო ცოტა ადამიანთან ვპოულობ სასაუბროდ განწყობასა და სიტყვებს. კიდევ უფრო არ მინდა ყოველ დილით სამსახური, ერთნაირი საღამოები.. და შეცვლაც არ მინდა. არ ვეძებ არანაირ გზას. არ მაინტერესებს. დავიღალე.

პაროლი დამავიწყდა.
ვერ შევდივარ..
და სად მინდოდა, რო შესვლა..

ხუთეულსა და სხვაზე

ადრე როგორ ამბობდნენ? მელანქოლია სჭირსო..

ჩემი ხუთეული – ახლა ვფიქრობ, რომელი ხუთეული, შევძლებ ამორჩევას? ალბათ უფრო ასე: ეტაპებად დაყოფა, შემდეგ ამ ეტაპებიდან ამორჩევა. ეტაპი კი სამი მაინც არის, ჩემი აზრით.

რა შუაშია და ხუთკუნჭულა გამახსენდა:)
კიდევ რა.
სნობი ადამიანები არ მიყვარს.
და აზრი და ფერი ისევ დაკარგული აქვს ყველაფერს.

...........
საოცარი დღე იყო - უკიდურესი მელანქოლიიდან, საოცარ შეგრძნებებამდე და დღის ბოლოს..
და არც დასაწყისზე მინდა წერა და არც ბოლოზე, ის მოპარული წამები, საჩუქრად რომ მივიღე, არცერთის ხსენებად არ ღირს.
და ის სიტყვები, ამ წამებმა რომ დამიტოვეს, ასევე ძვირფასია.. გულისცემა შემომინახა..