ეპიზოდი

კიდევ ერთი მინაწერი – უახლესი, ლექსზე, რომელიც საკმაოდ მძიმე ემოციით დავწერე. ლექსი კრებულში შევიდა, მას "ეპიზოდი მეორე" ჰქვია; ახლა ინტერნეტსაც დავუბრუნე – ჩემს პოეზიის გვერდს დავამატე. ძალიან მომწონს ამ მინაწერის პოზიტიური განწყობა (ასე აღვიქვი). დიდი მადლობა ემხვარს. კარგ შეფასებად ვთვლი, როცა რომელიმე ლექსზე წერას წყვეტს..

* * *
გზა ვიწროა..
ქუჩა არის ფართე
ბილიკიც კი მეყოფოდა გზად...

ეს ჩემია...
ძველისძველი და გამოუქვეყნებელი
“გზა ფართოა.
გზაზე თოვლია და..”
ეს ქეთისია…
ახალია და “მეორე ეპიზოდის”…

ახლა მე პირველ ეპიზოდზე არ ვფიქრობ…
იმიტომ რომ..
“და”-ს “აუცილებელი” მოჰყვა და
“აუცილებელი” სულაცარაა პოეტური…

აუცილებელი პირველი და..მესამედ წაკითხვიას აუ –ცილებელია...
უფრო ზუსტად არ აცილებული .. რაა?!.. კადრები...

შეჭმუხნილი…
ჭუჭყიანი…
გატანილი…

ჰო, ახლა სულერთია.. რა…
რადგან…
წყვეტილ ხაზს, როგორც წესი კვეთენ…
ესე იგი თუ არ ასწრებ.. გასწრებენ…
მხოლოდ ბოძები დგანან…
და თუ ღამეა…
მიწა ვეღარ შეჭამს ჟანგს…
ახლა კადრები, არა, კადრი, გაყინულია…
და თუ თოვს... ვიმედოვნებ – არ გაყინავს…

ესაა. რაც გაყინულია “ძლებს”…
ე.ი. ნახავს…

პ.ს.
ახლა იმ ქუჩაზე გაზაფხულიც შეიძლება იყოს…
ვთქვათ, დილის 7 საათი…