არაფერი არაფერზე

დილას ვიდექი მეტროს ვაგონში, "ველაპარაკებოდი" საკუთარ თავს და მინდოდა, იმ მომენტში მქონოდა ნეტი და სიმშვიდე. გადავწყვიტე: მისვლისთანავე, ამ პოსტად გამოსადეგ, "თითქმის ლექსივით" ნაფიქრს ჩავწერდი, მაგრამ მისულს არც გამხსენებია. ახლა საღამოს 5-ის ნახევარია და თავს ვიმტვრევ, ნეტავ რა აზრი დამებადა მეტროს დარწეულ ვაგონში, ამდენ რამეს რომ ვაპირებდი-მეთქი. როგორც ჩანს, მომწონდა და ამიტომ. დამრჩა მხოლოდ სინოფსისი მოქმედებისა 9:15-9:40 დროის მონაკვეთში: ვიდექი ვაგონში, ვფიქრობდი (მაწყვეტინებდა ყოველ ორ წუთში ქალის ხმა) და ვწყვეტდი – მთავარი იყო ადგილზე მისვლა...
და აი, ვწერ ადგილიდან.
ვწერ სამუშაო ფაილში – გოგელია კომანდოს თავზე(დ). ახლა ამას დავაკოპირებ და მუშაობას განვაგრძობ.
სულ ეს იყო –
თაიმბრეიქ –
როგორც ფანჯარაში გახედვა.