ჩემი მინიაქცია

ნუ ელით ვინმეს, ვინც მიგითითებთ – სად დადგეთ და რა თქვათ. იყავით საკუთარი გადაწყვეტილებების, ნაბიჯების წარმმართველები. არ მოგწონთ? არასწორად მიგაჩნიათ? იმოქმედეთ: მოაწყეთ თქვენი მშვიდობიანი და ეფექტური

მინიაქცია.

ჩემი მინიაქციის ტექსტი ბლოგზე განვათავსე
და ვმოქმედებ.

პ. ს. ამავე სახით განვათავსებ ბლოგზე სხვა მინიაქციების ტექსტებს, თუკი შევძლებ დამოუკიდებლად მოქმედებას, როგორც ამ შემთხვევაში.

ერთი კვირა, კედელზე

დღეს ბევრი ვიარე და გზად ერთი აივანი შემომხვდა – მის პატრონს მზესუმზირები ჰქონდა ქოთნებით გამოდგმული – კლიმტის მზესუმზირები. ამ კვირის გამოფენასაც მზესუმზირებით გავხსნი და მოგვიანებით კიდევ ერთ, კლიმტისვე, ძალიან მშვიდ პეიზაჟს გამოვფენ.
*
აი, ისიც

25–31 ივლისი.

ერთი კვირა, კედელზე

ახლა ვათვალიერებდი მაკა ბატიაშვილის "ამბავ-ნახატებს". აი, ერთი მათგანი – წამის შეჩერების სურვილი, მჭიდროდ შემოხვეული ხელები, კოპლებიანი კაბა...

18-24 ივნისი.

ძაფი

გუშინ ვიყავი იქ, სადაც მხოლოდ მამასთან ერთად დავდიოდი წლების წინ.
ჩემდა გასაკვირად, წარსულთან ყველაზე მძაფრი და მძიმე დამაკავშირებელი ენდემური მცენარეები აღმოჩნდა. განსაკუთრებით ეს პატარა, ყვითელი, პრიალაფურცლებიანი ყვავილი, რომელიც, მე პირადად, სხვაგან არ შემხვედრია:

კიდევ რამდენიმე სხვა, მაგრამ სამწუხაროდ, მათი გადაღება ვერ მოვახერხე. ვერც მოწყვეტა – ხელი არ მომიბრუნდა საამისოდ.

.

ადრე, როცა ვინმესგან ვისმენდი სურვილს – წასულიყო საქართველოდან (ალბათ გაცილებით უპრიანი იქნება სიტყვა "გაქცეულიყო"), ყოველთვის გული მწყდებოდა და არგუმენტების მოძებნაც არ მიჭირდა იმის დასამტკიცებლად, რომ აქაც შეიძლება ცხოვრება, რომ გვაქვს შერჩენილი თვისებები, რითაც ერთმანეთს თავს გავატანინებთ და სხვა, ყოფით პრობლემებსაც გადავწყვეტთ. არასდროს მდომებია წასვლა. მხოლოდ მოგზაურობაზე თუ ვფიქრობდი.
არ ვიცი, ბოლო თვეების მანძილზე როგორ მოვახერხე თვალსა და ხელს შუა მხარის შენაცვლება. ახლა მე მინდა წასვლა. სადმე, საზოგადოება რომ არ იყოს ისეთი, როგორც აქ – დაუმსახურებლად და გაუგებარი მიზეზებით რომ შეურაცხყოფენ ერთმანეთს; სადაც ვხედავ დაშინებულ, ღირსებაშელახულ ადამიანებს, რომლებსაც არ აინტერესებთ არაფერი, გარდა ტყავის გადარჩენისა. სადაც სხვისგან დაჩაგრულები ან არარეალიზებულები თავისზე (მათი აზრით) დაბალ ღობეს ეძებენ, რომ მას მაინც გადაახტნენ; სადაც არ ფასობს ადამიანის სიცოცხლე, სულიერი ღირებულებები, უფლებები, შრომა, ნიჭი.
იქნებ პათეტიკური ვარ? არ ვიცი. არც მაინტერესებს.
მგონია, რომ იქ, სხვაგან, თავს ოდნავ მეტად დაცულად მაინც გრძნობენ. მინდა "სხვაგან", მაგრამ მაქვს ვალდებულებები და პასუხისმგებლობის გრძნობა, რის გამოც არ შემიძლია ბარგის ჩალაგება.

ერთი კვირა, კედელზე

მინდა, თანამედროვე ბრაზილიელი მხატვარი, იზაბელ გალერი, გამოვფინო. ცოტა რამ მის შესახებ: იზაბელ დუტრა გალერი 1968 წელს, ბელუ ჰორიზონტეში დაიბადა. დაამთავრა მინას გარაისის ფედერალური უნივერსიტეტის ხელოვნების სკოლა, სწავლობდა ხელოვნებისა და მუსიკის სხვადასხვა სკოლაში. გამოფენებს 1990 წლიდან აწყობს, არის რამდენიმე გამოცემის ილუსტრატორი, აგრეთვე – პოეტური კრებულის თანაავტორი. ვფიქრობ, საინტერესოა: მხატვარი, მუსიკოსი, პოეტი. იზაბელის ნახატებში მუსიკოსისა და პოეტის ამოცნობა არ ჭირს (თუმცა, ალბათ ყველა მხატვარში ცხოვრობს პოეტი და მუსიკოსი. აქ ჩამონათვალის თანმიმდევრობას მნიშვნელობა არ აქვს, ჯამი ხომ არ იცვლება). გალერის სახატავ თემებში განსაკუთრებული ადგილი მუსიკას უჭირავს: მაგალითად, ხშირად ხატავს პარტიტურებს. გამოყენებული ფერები კი აუცილებლად ბრაზილიისკენ და ბრაზილიური მუსიკისკენ გადაგამისამართებთ.
კვირის მანძილზე მის რამდენიმე ნამუშევარს გამოვფენ:
*
"რიტმები, I" (2010) სერიიდან "მუსიკა დასანახად", ან იქნებ ასე სჯობდეს: "თვალით აღსაქმელი მუსიკა"
*
"მორცხვობა" (2009) სერიიდან "დღესასწაული"

11-17 ივლისი.

ერთი კვირა, კედელზე

ბევრი არ მიფიქრია არჩევანზე: ამ საღამოს რატომღაც ნიკო ფიროსმანის შვლები ვათვალიერე და ერთი მათგანი აქაც მოვიყვანე – შველი წყლისპირას

4-10 ივლისი.