.

ადრე, როცა ვინმესგან ვისმენდი სურვილს – წასულიყო საქართველოდან (ალბათ გაცილებით უპრიანი იქნება სიტყვა "გაქცეულიყო"), ყოველთვის გული მწყდებოდა და არგუმენტების მოძებნაც არ მიჭირდა იმის დასამტკიცებლად, რომ აქაც შეიძლება ცხოვრება, რომ გვაქვს შერჩენილი თვისებები, რითაც ერთმანეთს თავს გავატანინებთ და სხვა, ყოფით პრობლემებსაც გადავწყვეტთ. არასდროს მდომებია წასვლა. მხოლოდ მოგზაურობაზე თუ ვფიქრობდი.
არ ვიცი, ბოლო თვეების მანძილზე როგორ მოვახერხე თვალსა და ხელს შუა მხარის შენაცვლება. ახლა მე მინდა წასვლა. სადმე, საზოგადოება რომ არ იყოს ისეთი, როგორც აქ – დაუმსახურებლად და გაუგებარი მიზეზებით რომ შეურაცხყოფენ ერთმანეთს; სადაც ვხედავ დაშინებულ, ღირსებაშელახულ ადამიანებს, რომლებსაც არ აინტერესებთ არაფერი, გარდა ტყავის გადარჩენისა. სადაც სხვისგან დაჩაგრულები ან არარეალიზებულები თავისზე (მათი აზრით) დაბალ ღობეს ეძებენ, რომ მას მაინც გადაახტნენ; სადაც არ ფასობს ადამიანის სიცოცხლე, სულიერი ღირებულებები, უფლებები, შრომა, ნიჭი.
იქნებ პათეტიკური ვარ? არ ვიცი. არც მაინტერესებს.
მგონია, რომ იქ, სხვაგან, თავს ოდნავ მეტად დაცულად მაინც გრძნობენ. მინდა "სხვაგან", მაგრამ მაქვს ვალდებულებები და პასუხისმგებლობის გრძნობა, რის გამოც არ შემიძლია ბარგის ჩალაგება.