ოთხი დღით საავადმყოფოში დაწვენაზე რომ იყო საუბარი, განიცადა – მარტო როგორ უნდა იყოო, ღამით. 7 ღამე გავიდა და ღმერთმა იცის, რამდენი დამრჩა. ყველაზე აუტანელი მონატრების განცდაა. მისი ნახელავის ყურება, მისი დაწერილების, დალაგებულების, ნივთების. ისე აქვს ყველაფერი მოწესრიგებული, ხან მგონია, დროებით გავიდა და მოვა. სიჩუმეა აუტანელი – როცა მხოლოდ საკუთარი მოძრაობის ხმა მესმის.
გუშინ წავიკითხე: „რამეთუ მამამან ჩემმან და დედამან ჩემმან დამაგდეს მე“. გული ამომიჯდა. როცა მამა წავიდა, თითქოს გავიზარდე. რაღაც შეიცვალა შიგნით, პასუხისმგებლობა მომემატა, თავი და დედა მყავდა გასატანი. ახლა პირიქით, თითქოს დავპატარავდი – როგორც პირველ კლასში, როცა ჩემი კლასელი ტყუპები გავაცილე მათი დედის სამსახურამდე და ქუჩაში დარჩენილმა უკან ვეღარ გამოვიგნე გზა.
ბოლოს, როცა საჭიროების გამო ცოტა ხნით ვტოვებდი, დაბრუნებულს მეუბნებოდა, რომ ძალიან მოვენატრე და მიხუტებდა. როგორ ვუცდიდით ამ ზაფხულს და ჩემს შვებულებას. თურმე ამიტომ, რომ მომენატროს და ვერ ჩავეხუტო.
Posts
