ქონდარი და პიტნა

ქონდარი შემიყვარდა. უფრო სწორედ, თავიდან აღმოვაჩინე. დედა ზამთრისთვის მწვანილებს ახმობდა ხოლმე და ამას წინათ ერთ ქილაში ქონდარი ვნახე. უცებ გამახსენდა კონკრეტული საღამო: ვისხედით ტელევიზორთან, აღარ ვიცი რას ვუყვებოდი, თავზე რომ გადამისვა ქონდრისსუნიანი ხელი. ეს კარგად მახსოვს სუნის გამო, ვუთხარი კიდეც. ხშირად შეგრძნებებს ხომ უფრო იმახსოვრებს ადამიანი, ვიდრე კონკრეტულ სიტყვებს.

ბრინჯი შევაზავე შარშანდელი ქონდრით და მეორე დღეს ბაზარში ვიყიდე რამდენიმე კონა; გავრეცხე, შევუდექი საქმეს: დავჭერი, გავფინე... და ახლა მაქვს ორიოდე მუჭა გამხმარი ქონდარი და მქონდა ქონდრის სუნიანი თითებიც, ოღონდ საკუთარ თმას ვერ მოვეფერე.

მეორე, რაც თავიდან შევიყვარე, პიტნაა. ნუ, პიტნის სუნი ბავშვობიდან მიყვარს – ჩვენი ეზოს სუნია. აქ სხვა მოგონება ჩნდება: რეცხავდა დედა პიტნის ქორფა, გრძელ ღეროებს და წნავდა. ძალიან საყვარელი იყო ეს ნაწნავები, სარეცხის თოკზე გასახმობად ჩამოკიდებული. პიტნის ჩაი მას და მამას უყვარდათ; ერთ დროს მეც, სანამ არ მივხვდი, რომ საკმარისი იყო, დამელია – მთვლემდა. გადავეჩვიე. ვუყურებდი ხოლმე, როგორ აყენებდა დედა ჩაის და მისი ჭიქიდან წამოსული სუნიც მყოფნიდა. ჰოდა ახლა, მგონი იმ, ჭიქიდან წამოსული სუნის ხათრით დავაყენე ჩაი... და მორჩა: მწვანე, ჟასმინიანი ჩაის დღიურ ულუფას – რამდენიმე ჭიქას – ერთი გამოაკლდა პიტნის ხარჯზე. მერე რა, რომ ჩემს დაბალ წნევას უფრო დაბლა სწევს. მჭირდება ეს სუნი.

ეს სუნები.