19

მომწონს უბრალო ადამიანების მოსმენა. ისინი ყვებიან ამბებს თავიანთი წარსულიდან, ზოგს – თავმომწონედ, ზოგს – მხოლოდ შთაბეჭდილების გაზიარების მიზნით. მათი შეხედულებები პოლიტიკაზე, კარგ ადამიანობაზე ან უბრალოდ, ყოველდღიურობაზე ყოველთვის საინტერესოა, მიუხედავად იმისა, ვეთანხმები თუ არა. ჩემთან ენაწყლიანობენ, შეიძლება იმიტომ, რომ ყურადღებით მოსმენა მახასიათებს, თავად კი ბევრს არ ვლაპარაკობ. დღეს მაგალითად, ერთი შემოსწრებული ადამიანისგან, რომელიც თურმე დღიური სამუშაოს გამო მთელ საქართველოში დადის და მეზობელ ქვეყანაშიც ყოფილა, მოვისმინე: რამდენიმე დღის წინ კახეთის აზერბაიჯანულ სოფელში როგორ რეაგირებდნენ უეცარ სეტყვაზე; რა ხდება ქუთაისში, ჩინელების ნაყიდ ქარხანაში და როგორ ელიან ჩეჩნეთში გზაზე გამოსული ქალები ავტობუსს – თურმე ისინი იცუცქებიან ჩვენებური ე.წ. ძველი ბიჭებივით. კაცები იგივეს აკეთებენ გზის გადაღმა და არასდროს ქალების გვერდით. კინო თუ ფოტოკადრივით წარმოვიდგინე. კიდევ მოვისმინე ამბები ჩემი მშობლების თაობის ადამიანებზე, მათ შორის – ნაცნობებზე, რამაც ბავშვობისდროინდელი ეპიზოდები გამახსენა.

დედას ფიკუსმა ორ კვირაში ორი ფოთოლი გამოიტანა. არ ვიცი, როგორი სისწრაფით იზრდებიან ფიკუსები ზოგადად, მაგრამ თუ ამ ფიკუსის წარსულით ვიმსჯელებ, მისთვის დიდი შედეგია. ვაშლის ნერგი, რომელიც შარშან ერთად დავრგეთ და ჯერ ერთი  მეტრიც არ არის სიმაღლეში, აყვავდა; მინდოდა ატირებული ვაზის გადაღებაც, მაგრამ კამერა დამიჯდა. ბოლო დროს სულ მცენარეებზე ვწერ, ცალკე ბლოგიც კი გავხსენი მათზე, მაგრამ სასიცოცხლო ენერგიას მაძლევენ და გვერდს ვერ ვუვლი.

დღეს დედას დაბადების დღეა. დღის მეორე ნახევარი სასაფლაოზე გავატარე. ჩვენი პოლიტიკური მდგომარეობის გამო თითქმის ორი თვე თავს ცუდად ვგრძნობდი – რასაც ჩავრთავდი, ყველაფრიდან ეს თარიღი მესმოდა და სევდაც მუდმივად დამდევდა. საერთოდ, აპრილმა, თავის მხრივ, სიმძიმე და იმედგაცრუება მომიტანა. შეიძლება ითქვას, ყოველდღიურობით ვცხოვრობ, არანაირი ხედვა და გრძელვადიანი გეგმა არ მაქვს.