მერიდიანი

ისეთი ემოციური დღე მქონდა.. ახლა თუ რამის დაწერას შევძლებ, არ ვიცი, მაგრამ ვცდი. წუხელ სამ საათამდე ვერ დავიძინე: ვნერვიულობდი, აღარაფერი მომწონდა. დილით კი...

მერიდიანი
ჩემი წიგნი ერთ–ერთ საუკეთესო გამომცემლობაში – "მერიდიანში" დაიბეჭდება. მე ის ეტაპი არ გამივლია, რასაც ავტორთა უმეტესობა გადის – სხვადასხვა გამომცემლობებში სიარულითა და დასაბეჭდი წიგნის მათთვის შეთავაზებით. თავიდანვე (რაც წიგნზე სერიოზულად ფიქრი და თანხის მოგროვებაც დავიწყე) ვფიქრობდი, რომ "მერიდიანში" გამოვცემდი. გადაწყვეტილებამდე, უფრო სწორედ – სურვილამდე, პირველ რიგში იმ პოეტურმა კრებულებმა მიმიყვანა, რომლებიც ამ გამომცემლობამ დაბეჭდა და ძალიან კარგი პოლიგრაფიული ხარისხით გამოირჩევა (რეზო გეთიაშვილის და გივი ალხაზიშვილის წიგნებს ვგულისხმობ, ერთ მათგანზე ადრე ვწერდი კიდეც).
"მერიდიანის" დიზაინერის მადლობელი ვარ – ფოტოები დასაბეჭდად მოამზადა და რაც ძალიან მაინტერესებდა (მისი გამოცდილების გამო) – ყდაც მოიწონა. მაკეტის ამობეჭდვამ ჩემი შიში გაფანტა და უკვე ადვილად გადავერთე შემდეგ ეტაპზე. შემდეგ ეტაპში ინფორმაციულ ნაკადს ვგულისხმობ – დღეს ხომ ამდენი რამ ვნახე.

სტამბა
სტამბის სუნი ჩავისუნთქე :) დღეს არა მხოლოდ ყდის მაკეტი ამობეჭდეს, სასიგნალო ეგზემპლარიც დამზადდა. საოცარია, როცა ხელში წიგნად აკინძული ლექსები გიჭირავს; იმის ნახვა, თუ როგორ იქცევა წიგნად – არანაკლები. თვალებგაფართოებული ვუცქერდი: ლექსებიანი ფურცლები როგორ დაიჭრა, როგორ მომზადდა ყდა – არაერთხელ გადაიზომა სიზუსტისთვის (აქ ხომ თითოეულ მილიმეტრს ითვალიწინებენ), სპეციალურ დანადგარებში გადაეკრა გამჭვირვალე ფენა იმ ეფექტის მისაღებად, მე რომ ასე მომწონს; წაესვა წებო, ჩამოიჭრა (მე შეიძლება შესაბამის ტერმინებს ვერ ვამბობდე, ეს ის არის, რასაც თვალით აღვიქვამდი). გულიანად გააკეთეს ჩემი პირველი...
აქვე, ბევრი მინდა ვთქვა ადამიანებზე, რომლებიც სტამბაში მუშაობენ. წიგნის ბეჭდვა რომ შრომატევადი საქმე იყო, კი ვიცოდი, მაგრამ საკუთარი თვალით ნანახმა ყველა წარმოდგენას გადააჭარბა: საოცრად შრომობს ეს ხალხი, ტირაჟის სათითაო ფურცელი მზადდება – ითვლიან, აწესრიგებენ, ასწორებენ, აკრავენ...
სტამბიდან ფურცლის შრიალის და ამ დანადგარების ხმა გამომყვა, კიდევ – კეთილი სახეები..

მთელი საღამოა, კრებულს ვათვალიერებ – კმაყოფილი ვარ.
ცოტა ხანში გარეკანს ბლოგზეც გამოვფენ.
წინ კი, მერიდიანის დირექტორთან შეხვედრა მელის. დღეს ორიოდე წუთით ვნახე – გავიცანი. ცოტა არ იყოს, განვიცდი ოფიციალურ მოლაპარაკებას, თუმცა, ისიც უნდა ვთქვა – ბოლო დროს ხშირად მაქვს განცდა, რომ მორიგი ბარიერი გადავლახე და შემდეგისკენ მივემართები... ბარიერები – ჩემშივე, ეს ყველაფერი ხომ პირველად ხდება.