ხანდახან უცნაურად ემთხვევა ერთმანეთს მოვლენები. მაგალითად, კითხულობ წიგნს, რომლის სათაურიც უცებ მთელ შენს აწმყოს ერგება ქუდად. შეგიძლია ყველაფერს მიუსადაგო – ყველა სიტუაციას, ყველა სურვილს, ყველა სათქმელს. მარტოდ დატოვების შიში ალბათ ყველაზე დიდი შიშია, რაც კი არსებობს. გეშინია, რომ გაგიშვებს ხელს სიზმარი, დღე, ჯანმრთელობა, წარმატება, ადამიანი, სიყვარული. და თუ ღმერთი სიყვარულია, ღმერთიც. გგონია, მერე აღარაფერი დაგაკავებს, უწონო გახდები, ვერ მიმაგრდები ნიადაგზე თავიდან აღმოსაცენებლად, რადგან არ იარსებებს ნიადაგი. გგონია, ყველაფერი ხელის გაშვებით მთავრდება. ყველაზე დიდ ხელის გაშვებად კი გარდაცვალება მიგაჩნია, რადგან ამ ამბის გაგრძელებისა მიახლოებითაც არაფერი იცი – გარდმოცვლილები არ გინახავს. არავის ჰქონია შენს ირგვლივ უკან დასაბრუნებელი ბილეთი.
წიგნი ჯერ არ წამიკითხავს ბოლომდე. ზუსტად ვიცი, მყავს ადამიანები და მაქვს გრძნობები, რომლებსაც მინდა ვუთხრა: ”არასოდეს გამიშვა”.
წიგნი ჯერ არ წამიკითხავს ბოლომდე. ზუსტად ვიცი, მყავს ადამიანები და მაქვს გრძნობები, რომლებსაც მინდა ვუთხრა: ”არასოდეს გამიშვა”.
Posts
2 comments:
ამას კითხულობ?
http://wp.me/p1EVoZ-iH
კი
Post a Comment