ათვლა

დღეს ჩემი წიგნი სტამბას გადასცეს. 25 ნოემბერს ვნახავ და არა მხოლოდ ვნახავ, მისი წარდგენაც მომიწევს. სიმართლე ვთქვა, ამ უკანასკნელის გარეშე 25-მდე დარჩენილ ორ კვირას მშვიდად გავატარებდი. ძალიან განვიცდი. ორი ერთმანეთის საპირისპირო ემოცია მაქვს: სიხარულის და შიშის. წიგნის ხარისხი არ მაშინებს, ამ მხრივ არ ვღელავ. აი, დანარჩენი...
ყოველთვის მიჭირდა ყურადღების ცენტრში მოხვედრა, რაიმეს მთავარგმირობა... თუკი შესაძლებელია, ყოველთვის ვერიდები ისეთი რამის აღნიშვნას, სადაც ამ უხერხულობის გადატანა მომიწევს.
ლექსი დიდი აუდიტორიის წინაშე პირველად შარშან, ეროვნულ ბიბლიოთეკაში გამართულ "ებლიტფოს" კრებულის პრეზენტაციაზე წავიკითხე, თუ არ ვცდები, 25 ივნისს. ეს ლექსი "წვიმის სეზონი" იყო. ამ გამოსვლამდე უარი არაერთ შემოთავაზებაზე ვთქვი. მანამდე ვიწრო წრეში წამიკითხავს, სადაც ნაკლებად განვიცდიდი, რადგან თავს შინაურად ვგრძნობდი, ისევე როგორც ცოტა ხნის წინ – რადიოგადაცემის ჩაწერისას. თუმცა, ამჯერად მხოლოდ წაკითხვა არ მაღელვებს, მონოლოგების კრებულში ვწერდი: მკითხველთან შეხვედრის მოლოდინით გამოწვეული სენტიმენტების მართვას ვერ შევძლებ–მეთქი. ასეც არის.
ჩემი წიგნის წარდგინება არც კი ვიცი, როგორი იქნება, ამაზე ფიქრს ვერ ვახერხებ. დღეს საღამოს იმის შიშიც დამემატა, რომ ეს განცდები შეიძლება ჩემს მეგობარს გადავდო – ასე რომ ვეყრდნობი, ასე რომ მამხნევებს... იმედი მაქვს, ეს არ მოხდება!

შესაძლოა მათ, ვისაც აუდიტორიის წინ გამოსვლა ხშირად და სიამოვნებით უწევთ, ამ სტრიქონების კითხვისას გაღიმებოდათ, მე კი... თვალებს მაგრად დავხუჭავ და ისე გადავხტები :) ალბათ.

........
პ.ს. სავარაუდოდ წიგნის წარდგენა ერთი კვირით გადაიწევს, ასე რომ, ზუსტ ინფორმაციას მოგვიანებით დავწერ.