ახლოს

გუშინ დავითგარეჯაში ვიყავი..
შთაბეჭდილებები (ნაწილობრივ) ჩემს ფლიკრზე, აქ მხოლოდ ერთზე მინდა დავწერო – სიმაღლეზე.

ცამდე დაძლეული მანძილი: დაცურებული ფეხით, აჩქარებული სუნთქვით, უკან გადმოხედვით, შიშით და იმის ზუსტად ცოდნით, რომ რაც არ უნდა მოხდეს, არ დაბრუნდები, ახვალ..
და როცა ფეხქვეშ მიწა სწორდება,
როცა საზღვარზე დგები – ნამდვილ და წარმოსახვით საზღვარზე,
როცა შენ თავზე არწივი ირაოს კრავს და საკმარისია ხმა არ ამოიღო, სიჩუმე და სიმშვიდე გაბრუებს..
აი, ამ ფონზე წერტილი ხარ, რადგან გფლობს სივრცე და ამავდროულად ყველაზე ძლიერი, რადგან გრძნობ ცას.

ასეთი გრანდიოზული შეგრძნებები დიდი ხნის წინ , მამასთან ერთად გამოვცადე, რამდენჯერმე. გვიყვარდა მთიდან (და ზოგადად, სიმაღლიდან) გადმოხედვა. მარტომ პირველად გავაკეთე და მგონი ორმაგად მომიცვა.. თითქოს მასთან ახლოს ვიყავი.

და კიდევ, რა ძნელია სიმაღლის დაძლევა და რა სწრაფად შეიძლება, დაეშვა..
არა მხოლოდ მთიდან.