ორმაგი

ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ პოეტები სათუთი სულის პატრონები არიან. იმას ვგულისხმობ, რომ არ შეუძლიათ თამაში და.. დღესაც, ჯიუტად ვფიქრობ ასე, ნამდვილ პოეტებზე, სულით პოეტებზე. რა თქმა უნდა, არსებობენ დაოსტატებული თუ დასაოსტატებელი კალმოსნები.
მოკლედ, დროთა განმავლობაში ლიტერატურულ საიტებზე ძალიან ბევრ თამაშს შევესწარი. არა, ილუზიებით არ ვარ სავსე, ზეარსებად არავის ვთვლი, მაგრამ რატომღაც პოლიტიკა გამახსენდა, რადგან სვლები, გათვლები – იქნება ეს ღია თუ უფრო კულისებს მიღმა, ისევე აქტუალურია, როგორც პოლიტიკაში.
დღეს რატომ ვწერ ამას და რამ მიბიძგა? პატივსაცემი ადამიანის პუბლიკაციამ. პირად საუბრებში სრულიად საპირისპირო რომ მითხრა და ღიად სხვა გააკეთა.
ვაანალიზებ ბოლოდროინდელ განწყობას და ბევრ რამეს. ეს კიდევ სხვა საკითხია.
მიუხედავად იმისა, რომ პატივს ვცემ, როგორც ავტორს, არაერთხელ გამიცრუა იმედი, როგორც ადამიანმა.
ძნელია ორმაგი სახის ცქერა.
და ორმაგად ძნელი – ახლა ამაზე წერა.


უცებ გავიფიქრე, რომ ფოტოგრაფები არ არიან "პოლიტიკოსები". ჯერ არ შემიმჩნევია.
ისინი თვალებში გახედებენ. თვალები კი არასდროს ტყუიან.
და თან, არანაკლებ პოეტები არიან, ოღონდ სინათლით მწერლები.

...
მოვიბუზე.


პ.ს. ეს წუთია, "ფიცი მწამს, ბოლო მაკვირვებსო" გამახსენდა. დაველოდები, მომავალში რა იქნება. თუმცა არა, არ დაველოდები. უბრალოდ, როცა იქნება, თვალს მივადევნებ..