რაღაც

ამ დღეებში, ბლოგზე წერის სურვილი გამიქრა.
მინდოდა, რაღაც დამეწერა კრიტიკოსებზე, მაგრამ.. თუმცა, მოგვიანებით მაინც დავწერ.
მინდოდა, რაღაც დამეწერა ფერებზე, რომლებსაც ვიბრუნებ, თუმცა, გადავიფიქრე.
რაღაც, რაც შემომთავაზეს... იქნებ დაეხმაროს მათ, თუმცა, არ ვიცი. თუ მოხდა, გამიხარდება, რადგან სიმშვიდისთვის ფიქსირებაა საჭირო. თურმე. და ახლა სულ ერთია – სად.
რაღაც, რაც ხდება, მაწუხებს. თუმცა, ცოტა მახალისებს.
კიდევ, ფაქტია, ინდიფერენტულობა შემეყარა.
მაგალითად, ასეთი:
ადრე, დიდი ხნის წინ, როცა ფურცლებზე ვინიშნავდი რაღაცებს, რომლებსაც ლექსებს არ ვუწოდებდი, აღმოვაჩინე, რომ ჩემი სიტყვები ხდებოდა და შემეშინდა.
ახლა, როცა ლექსებს თამამად ვუწოდებ, აღმოვაჩინე, რომ ისევ ხდება, ოღონდ ამას შიშის გარეშე ვუცქერი.
ფაქტია, არაერთი დაწერილი სიტყვა ნაბიჯად (ან გარემოებად) მექცა და მომავალშიც ალბათ, ასე იქნება.
აი, ხომ ჩავიქნიე ხელი (მართალია, ემოცია, რომელმაც დამაწერინა, ჩემთვის კონკრეტული (სხვა) სათქმელის იყო) ლექსში, ჩავიქნიე მერეც. ვისწავლე. დაშვება.
და სხვაც, არაერთი...
საოცარია? ჩემთვის – არა, რადგან ქვეცნობიერი, რომელიც წერისას ფარავს ცნობიერს, გაცილებით ზუსტია. ხან, მტკივნეულად ზუსტი. საკუთარ თვალებში ჩახედვა საშიში არ უნდა იყოს.
/ხოლო, ვინც გადახატვით არის დაკავებული და ლექსი სათამაშო კუბიკებით სახლის აგება ჰქონია, მერე შედეგსაც ხედავს – ხელის ერთი წაკვრით როგორ ინგრევა ხუხულა. უფრო სწორედ, ამას სხვები ხედავენ/.

და ბოლოს, არაინდიფერენტულად, სხვა რ ა ღ ა ც ა ს დავწერ:
ახალ წელს გილოცავთ, უკვე ნამდვილად შემოსულს :)