გაშეშობანა

სევდიანი ამბავია საფლავზე გასვლის დღე. ნაცნობი თუ  გზად შემხვედრი, გორაკებზე შეფენილი სასაფლაოები – სხვა თაობით სავსე, მათით, ვისაც ჯერ კიდევ ახსოვს თავისები, ჰყავს, ეგულება, პატრონობს. დადიან ცოცხლები, იცინიან, ჭამენ, სვამენ. სახეები ქვებიდან თვალს ადევნებენ. მათი თვალები ყველა მიმართულებით მოძრაობს.

სევდიანი ამბავია ძველი მეზობლის შეხვედრა – კარის მეზობლის, ვინც სამშობიაროდან გამოყვანილი გნახა და ღიმილით აღგიწერს, როგორი იყავი, ვის ხელშიც გაიზარდე, ვინც ექსკლუზიური სახელი შეგარქვა და დღემდე ტკბილად გეძახის, ვინც ძალიან გახარებულია შენი ნახვით, მაგრამ... ძალიან შეცვლილი. ისე, რომ გული გეწურება. გრძნობ, როგორ გაირბინა წლებმა, რომ შენც იცვლები; როგორ დარჩა განზე ის დღეები, თითქოს სიზმარში, მართლაც რომ ხედავ ხოლმე – სიზმრებში ყოველთვის ბავშვობის სახლებში ხარ. სიზმრებში ყველა მიმართულებით მოძრაობ.

სხვა სევდიან ამბავს ჰგავს ეს შეხვედრები – ძველი ფოტოების თვალიერებას; როცა ნათლად ხვდები, რომ რაღაც მორჩა, ადამიანები წავიდნენ, სულ წავიდნენ, ცოცხლად, ხელშესახებად ვერასდროს ნახავ, შენს თავსაც ვეღარ ნახავ – შენი თავიც, ძველებური, იმ ფურცლებზე დაგრჩა, მოძველებულ ალბომებში რომ არის ჩაკრული, იმ jpeg ფაილებში, წლების მიხედვით დახარისხებულ ფოლდერებში რომ გიწყვია. ფოტოები გაშეშებენ, როგორც რომელიღაც ზღაპარშია.

სევდიანი დღე იყო. ორშაბათი. ატმები კი ისე ყვაოდა, ისე.