"დაე, ხვალემ იფიქროს ხვალისა..."

ფიქრი პირველი
ქართულ თანამედროვე პოეზიაში უხვად მომრავლებული სახარებისეული და ეროტიკული მოტივები ჩემთვის ძალიან არასაყვარელ გამონათქვამს მახსენებს – თითიდან გამოწოვილს. აღმოჩნდა, რომ სამშობლოზე და პლატონურ გრძნობებზე პათოსით წერის გარდა ხორცის სიამეც გვცოდნია და სულის დაამებაც. ამას რა სჯობია, მაგრამ, ხორცს ძირითადად წარმოსახულით ღლიან და სულს – წმინდა წიგნში ჩაკირკიტებით, ოღონდ არა რწმენის გამო, არამედ რაიმე სალექსოდ გამოსადეგის ამოსარჩევად. სახარება ხომ "ყველა კითხვას სცემს პასუხს" და იქნებ, ამ უმუზობაზეც ეწეროს რამე. ცრუ მონაზვნები და ცრუ ბერები, თითქოს რაიმე რიტუალის ჩატარებისას, მჭმუნვარე სახით იმოსებიან და ხელისგულზე ჩამოდებული სახეებით ქმნიან საკუთარ სახარებას, სხვათა დასანახს.
დღეს დიდი ინტელექტის მაჩვენებლად მიიჩნევა შემოქმედების სახარებაზე დაფუძნება. ეს, სხვათაშორის, "დიდთა" მიერ გავრცელებული აზრია, და ხანდახან, "დიდთა" რჩევითა და ხელითვე იცვლება ქაოსურად ნაწერი (ოღონდ ეს ხელწერაა – მეტის შეუძლებლობის გამო) და პირადი ცხოვრებით ნასაზრდოები – ქადაგებად.

ფიქრი მეორე
პროექტებსა და პროდუქტებზე უკვე ვიფიქრე.

ფიქრი მესამე
საინტერესო გამონათქვამია "თვალში ნაცრის შეყრა".
მოდით, მივყვეთ ამბავს და მოვყვეთ: ნაცარი კერიაზე გროვდება, ანდა კოცონზე – ჭერს მიღმა.
თვალში ნაცრის შემყრელი – ცეცხლთან ჩამუხლული, ან დაბალ სამფეხაზე ჩამომჯდარი წარმომიდგენია, ხელი რომ ადვილად მიუწვდება "საბრძოლო იარაღზე". ადვილად–მეთქი, ანუ სწრაფად, ვიდრე ნაცარშესაყრელი თვალს დაახამხამებს.
თუმცა, ზოგჯერ თვალის დახუჭვას ასწრებენ და იმავდროულად, ფართოდაც ეხილებათ თვალი.

ფიქრი მეოთხე და ამჯერად ბოლო
სახარებიდან გეტყვით: დაე, ხვალემ იფიქროს ხვალისა..
მანამდე კი.. ვაშლი ჩაკბიჩეთ - სასარგებლო,
ანდა, უბრალოდ – ძილი ნებისა.