Monday, February 9, 2009

ერთი კვირა, კედელზე

დალის ორშაბათი (იქნებ, მთელი კვირაც).
კედელს "უჯრების ქალაქს" ვუთმობ..
პ.ს. ეს ის არის, რასაც ვგრძნობ. გაოგნებამდე – ის.

9-15 თებერვალი.
Posted by Keti at 16:15
Labels: , , , ,

4 comments:

Anonymous said...

ძალიან მომეწონა "ყუთების ქალაქი", დამაფიქრა, თან დღეს ერთ საინტერესო შეხვედრაზე ვიყავი და იქიდან წამომყვა რაღაც ასოციაციები, რამდენ რამეს იტევს ადამიანი... მართლაც რომ ყუთები/უჯრები უნდა ჰქონდეს.

February 9, 2009 at 9:36 PM
Keti said...

ჰო, უჯრები..
და ათასობით წარმოსახვითი უჯრა გვაქვს.
ადამიანი გამუდმებით ივსება, ვიდრე არსებობს.
ეს ნამუშევარი მეც ბევრს მაფიქრებს, არაერთი დეტალის გამო..

February 9, 2009 at 10:35 PM
Anonymous said...

ნამდვილად. ღმერთმა ქნას, სულ გვქონდეს იმის შთაგონება და ძალა, რომ გავავსოთ ეს უჯრები. ადამიანი სანამ ცოცხლობს, ამაზე უნდა იზრუნოს, ჩემი აზრით. ღმერთი ადამიანს ქმნის და მერე მთელ ქვეყანას უთმობს. როგორ გამოიყენებს, ეს უკვე მასზეა დამოკიდებული და რა თქმა უნდა, იმ შესაძლებლობებზე, რაც მისთვის გაიმეტა ღმერთმა :-) მაგარი არსებები ვართ! :-)

February 10, 2009 at 12:18 AM
Keti said...

კი :)

February 10, 2009 at 12:30 AM

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)