პატარა მწყემსი.. პატარა, იმაზე უფრო დაბნეული მწყემსი, ვიდრე მეგონა..

მთელი ღამე ვფიქრობდი ლექსზე , რომელიც ჩავმალე "ცივი შხაპის" გამო..
მთელი ღამე ვნანობდი და ჭკუას ვსწავლობდი, რომ ერთადერთხელ არ წავაკითხე პირველად მეგობარს..
მარა გამობრძმედილი ჭკუა რას მარგებს ახლა..

ჩერჩეტი..

არადა, მაშინ მრცხვენოდა - მეგობრის.. რატომ პირიქით არა..
იმ ხანად ასეთ უცნაურ ლექსებს არ ვწერდი.. ჩემთვის უცნაური იყო, ანუ ახალი ეტაპი.. თითქოს ვიღაც "მკარნახობდა", მე მხოლოდ "ვიწერდი" და მერე რამდენიმე კვირა ვცდილობდი საკუთარის გაგებას, უფრო იმის დაჯერებას, რომ კარგია..

გვიან გავიგე..
მან - მაშინვე..

ვცდებოდე..