მას. თან..

რა ძნელია, საიდანმე წასვლა.
მერე იმ სადღაც შენი სურნელი არ ქრება კედლებიდან, არც ნათითურები – სახელურებზე, არც ნაფეხურები – თითქოს სველი, იატაკზე დამჩნეული..
ლანდივით დაბორიალობ – ოთახიდან ოთახში, უფრო კი სხვენზე იკეტები, სადაც მტრედს ბარათები მოაქვს, წითელი ფეხებით..
სიჩუმეს ეჩვევი, საკუთარი ხმა გავიწყდება..
ღამით ჭრიალა კიბეზე ფეხაკრეფით ჩამოდიხარ, მიმქრალ ბუხართან, სავარძელში ჩაძინებულს დიდხანს უცქერი და.. ვერ ახერხებ – მიეკრა.

რა ძნელია ისევ ხორცშესხმა, თუკი ლანდად იქეცი.
თუმცა, შეუძლებელიც – ალბათ, არაფერი.


პ.ს. ინოლა გურგულიას "შენთან" გამახსენდა.