სიამოვნებით მივუშვებდი რეალურ სადავეს რომელიმე ჭალის პირას და აღარ ვიფიქრებდი ადამიანებზე, რომლებიც სახლებს შლიან ბრაზის გამო; ურთიერთობებს – საკუთარი ეჭვებისა და უზნეობის გამო; ისე "უყვართ", რომ შეუძლიათ წყევლონ; ისე "შესტკივათ" გული, რომ სიხარულს ვერ ფარავენ; ისე "მუშაობენ", რომ სხვას უსაქმურს აჩენენ; ხავსს მოჭიდებულს ხელს კრავენ; სიტყვით ნათქვამ სიბერეს ახალგაზრდას რეალობად უქცევენ..
აღარაფერი გამიკვირდება ადამიანებისგან.
უკვე.
პ.ს.
გუშინ, ჩემს ერთ ფოტოს დავარქვი ასე: Think aloud. ანუ ფრაზა, რომელიც თითქმის წელიწადზე მეტხანს იმდენს იტევდა..
ჩემი ბოლო დღეების წერილები გამოქვეყნებამდე იშლება, ან დრაფტში რჩება..
ყველაფერი უაზროა. ყველა ფიქრი.
არ გამომდის ხმამაღლა რამის თქმა..
Wednesday, November 19, 2008
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Posts
No comments:
Post a Comment