თვალებში..

დერეფანი
ერთი კვირით ადრე სხვა ვნახე დერეფანში – შეკრული ფეხებით, მოძრავ საწოლზე. სხვა გზა არ მქონდა, შენთან რომ მოვსულიყავი, სუნთქვაშეკრულმა ჩავუარე გვერდით. მერე მთელი დღე დამძიმებული დავდიოდი და ჩემთვის ვბურდღუნებდი: შეიძლება ასე? პირდაპირ დერეფანში..

იმ დილით მუდამ ბრაზიანმა ქალმა გულმოწყალედ შემომხედა და ჯერ არაო, თქვა. შეღებული კარიდან საბანი დავინახე, დერეფანში..

ლიფტი
შეშლილისთვალებიანმა, ფერმკრთალმა ბიჭმა – გაჩერდითო. ვერ გავიგე, რატომ. ოთახი იყო ისევ. ბიძგის მერე აღარ იყო ოთახი – დავეშვით.. არც კარი, არც არაფერი. უბრალოდ, კედლები მაღლა ადიოდა, მოგვიანებით – პირიქით..

მაგიდა. წყლიანი. გვერდით, სხვა მაგიდაზე – გაპრიალებული ფეხსაცმლის ჭვინტები..
ჰაერი – ბლანტი სითხესავით..
არა, სავსე..
ჰო, სავსე – ტევა არ იყო.
ისხდნენ.
არა, იდგნენ – ერთმანეთზე მიყუდებულები, ყველა, ვისაც ის ოდესმე შეხებია..

იმ ბიჭზე ვფიქრობ ხოლმე.
უფრო სწორედ..
სიზმრებს თუ ხედავს, როგორს..

...
აღარ გავიქნიე თავი.
მაინც ვერ ვფანტავ ამ მოძრაობით.
ჰოდა, ჩავხედე.. თვალებში.
და ახლა რა? მაგარი ვარ?
მე მაგარი ვარ.
მე მაგარი ვარ.
მა, მაგარი ვარ..