ხმა

ხმები, რომლებიც მიყვარს,
ხმები, რომლებიც არ მიყვარს,
ხმები, რომლებიც მაშინებს,
ხმები, რომლებიც აღარ მახსოვს,
ხმები, რომლებიც მაინტერესებს..

რაც მაშინებს, ის ხანდახან მაინტერესებს კიდეც.
რაც აღარ მახსოვს, ის ხანდახან მიყვარს.
რაც არ მიყვარს, იმას ხშირად ჩამძახიან.
რაც მიყვარს, ის ხშირად მაკლია..

ხმები გაცილებით მეტს ყვებიან, ვიდრე თვალები და შედარებით ნაკლებს, ვიდრე შეხება..
შეხებაზე – სხვა დროს..
სულაც არ შემოვსულვარ ახლა ხმებზე საწერად.
დილიდან ბურთი მაქვს ყელში გაჩხერილი. დილიდან მერამდენედ გავხსენი ახალი პოსტის გრაფა და დავხურე..
ეს ბურთი არც გადმოვარდნას აპირებს და არც ილოკება, რომ დადნეს..

ყველაზე ბევრს მაშინ ვამბობდი, როცა ყურით გულისცემას ვუსმენდი და თვალებს ვლულავდი..
რამდენი ხანია, ჩუმად ვარ.
ყოველ ღამე გორგალივით ვიკუნტები და ვცდილობ, ყური მოგადო.. ჰაერში..

შენ აღარ გინდა ჩემთან ლაპარაკი.
მე – ბურთი მაქვს.