თეატრი მაყურებლისთვის

38 ლარი თეატრის ბილეთი. როგორც ჩანს, ჰგონიათ, რომ საქართველოში ხალხი ძალიან გამდიდრდა. ასეთ ფასიან ბილეთს ბევრი ადამიანი საკუთარი თავისთვის ვერ იყიდის, არათუ დამატებით ვინმე დაპატიჟოს. მაგრამ ამას, ვფიქრობ, არავინ გააპროტესტებს, რადგან ფასებზე და გადასახადებზე წუწუნი ჩვენს ქვეყანაში არ უყვართ; აქ მზად არიან გადაიხადონ მეტი, ოღონდ სადმე არ წამოსცდეთ, რომ რაიმე ეძვირებათ (მერე „მეზობელი რას იტყვის“). სამაგიეროდ, ამ ფონზე, გვაქვს ტელევიზია, რომელიც უფასო, ე. წ. შოუებით "ხვეწს" გემოვნებას და შემდეგ, თავისივე ეთერიდან გვიცხადებს, რომ გაუნათლებელი თაობა მოდის – არავის იცნობენ ბიჭოლას გარდა.
ტელევიზიამ გამახსენა – ადრე არსებობდა ტელესპექტაკლები და არაერთი სპექტაკლის ტელევერსია გადიოდა ეთერში. ეს კარგი იყო მათთვის, ვინც ამ სპექტაკლებს სცენიდან ვერ ნახულობდა. გარდა ამისა, ეს ფონდი დღეს უკვე ოქროს ფონდია (სამწუხაროა, რომ საზოგადოებრივი ტელევიზია დღეს მის რეტროსპექტივასაც არ აწყობს).

კინოში ერთი კარგი სიახლეა (რაც, მართალია, ყველა კინოთეატრს არ ეხება, მაგრამ მთავარია, პრეცედენტი არსებობს) – 2 დღით ადრე თუ იყიდი ბილეთს, ფასდაკლებაა. 8-15 ლარიანი ბილეთის 3 ლარად ყიდვის შესაძლებლობა ცუდი არ არის. კარგი იქნება, ასეთი რამ თეატრებმაც შემოიღონ. სახელმწიფო  თეატრები, კინოთეატრებისგან განსხვავებით, ჩვენი გადასახადებით ფინანსდება და პრეისკურანტის შედგენის დროს აუცილებელია მოსახლეობის ფინანსური შესაძლებლობების გათვალისწინება.
და საერთოდ, მგონია, ხელოვანმა ადამიანებმა (არა მხოლოდ თეატრის დარგში) თავის თავზე უნდა აიღონ რაღაცები ქვეყანაში, სადაც გემოვნება და ზოგადი განათლების დონე დეგრადირდება.

ჩემი სამუშაო თეატრთან დაკავშირებული ისტორიული ცნობების დამუშავებასაც მოიცავს. ერთი საუკუნის წინ ჩვენი ლეგენდარული მსახიობები, როგორებითაც ახლა უკვე ვეღარ მოიწონებს თავს თანამედროვე ქართული თეატრი (იქნებ იმიტომაც, რომ თეატრი სახალხო ვეღარ არის და ახალი თაობის მსახიობების შესახებ ქვეყნის მოსახლეობის უდიდეს ნაწილს ინფორმაცია არ აქვს, შესაბამისად, ვერ ხედავს და აღიარებს მათ ნიჭსა და შესაძლებლობებს), ხშირად უფასოდ, თვეობით მოგზაურობდნენ საქართველოს რეგიონებში, გამოდიოდნენ სოფლებისა და დაბების სცენებზე, რომ „ხალხში განათლება შეეტანათ“.
თეატრი სახალხო ხელოვნებაა, ხალხის გარეშე მის არსებობას აზრი არ აქვს. გარკვეული აქციების დაწესება, რაც მაყურებლის მოზიდვაზე იქნება გათვლილი, მხოლოდ კარგს მოუტანს ორივე მხარეს – თეატრალურ დასებსაც და ხალხსაც.