პაროლი, ან იქნებ – პაროლე, პაროლე..

წუხელ ვფიქრობდი – რამდენი პაროლი ვიცი. კომპებისთვის, სხვადასხვა საიტებისთვის, ფოსტებისთვის და კიდევ ანტივირუსის ამოსაშლელი პაროლი რომ გავარკვიე ტელეფონით, სწორედ მაშინ ვიფიქრე, ესღა მაკლდა–მეთქი.
ჰოდა.. შარშან ფოსტის პაროლი რომ დამავიწყდა.. და ორი კვირის მანძილზე არანაირად არ გამინათდა გონება..
და სხვა? რა მავიწყდება? მგონი ჯერჯერობით არაფერი. არა, გამახსენდა – რა მაწყენინა ვიღაცამ მაგალითად ორი წლის წინ.. და როცა ამას სხვა მახსენებს და მე ვეუბნები, რომ არ მახსოვს.. მართლა არ მახსოვს და მერე უნდო მზერა ნერვებს მიშლის.
არა, მართლა, ჩემი რომ ახსოვს მას, საკუთარი როგორ ეხსომება, არა?

აი, გუშინ ისე ტაქტიანი ვიყავი, უუუტაქტიანესი, მარა რად გინდა. პასუხად..
ჰო, ეს ცოტა ხანი მაინც მემახსოვრება. იმიტომ, რომ ძალიან..

არ მიყვარს ზემოდან მომზირალი ადამიანები, ირონიულები და ცინიკურები, სნობები.. ვერ.

კიდევ უფრო მოვიწყინე. კიდევ უფრო ცოტა ადამიანთან ვპოულობ სასაუბროდ განწყობასა და სიტყვებს. კიდევ უფრო არ მინდა ყოველ დილით სამსახური, ერთნაირი საღამოები.. და შეცვლაც არ მინდა. არ ვეძებ არანაირ გზას. არ მაინტერესებს. დავიღალე.

პაროლი დამავიწყდა.
ვერ შევდივარ..
და სად მინდოდა, რო შესვლა..