პოეზიას და არა მხოლოდ...

როგორც ახლად თვალახელილ ბარტყს,
მკვებავ აღმოჩენების ლუკმებით..
ვაფრთხიალებ მხრებს -
ფრთებად ქცევის პერსპექტივას.
ვიზრდები.

ივლისია.

მალე
(როცა ჩემი ქუჩის მოგრეხილი აკაცია ასფალტზე გაწვება)
შენ მკრავ ხელს და
ჩამომაგდებ ბუდიდან..
მე კი –
(აკაციის ყვავილებზე დაცემამდე წამებით ადრე)
შევძლებ..
დაფრთიანებას..
დავხურავ პირს
და გავახელ თვალებს
ფართოდ,
რომ ბუდემდე მისასვლელი გზა არ დამეკარგოს.

ჯერ კი..

კარგი ტემბრი გაქვს..

ძილი ნებისა!

ქეთი გზირიშვილი