Wednesday, February 1, 2012

1 თებერვალი. ქაოსი.

დღეს სოციალური ქსელი ჩემამდე საოცარი ფოტოების გადმომზიდი გახდა: ვნახე, თუ როგორ იწყებს სპერმატოზოიდი კვერცხუჯრედისკენ სვლას. და მერე, როგორ იკვეთება ნაკვთები. მოკლედ, მთელი მათი ფოტოგრაფირებული რომანი. 26-ე კვირაზე რომ ჩავედი, სადაც "დაგვემშვიდობნენ", მივხვდი, თვალები გამფართოვებოდა. ფოტოეფექტის ქვეშ მოვექეცი. ცოტა დამეხმარა ეს სხვა ემოცია, როგორც ვარდნისას სარეცხის თოკები – მავან ფანჯრიდან გადმოვარდნილს, ვინც ასფალტამდე ცოცხალმა ჩააღწია.
...
ყოველდღიურობა: თვალებზე ხელების აფარება. ყურებში თითების დაცობა. თავზე საბნის წაფარება.
ჩემს ქაოსს სიტყვებს ვერ ვარგებ და აქ შევწყვეტ.
...
11 თვე დარჩა წლის ბოლომდე. პირველი თებერვალია. თოვლი, სიცივე. ზამთარი – ხანგრძლივად ისეთი, როგორიც მკლავს. თუმცა წელს ერთი რამ შევამჩნიე: სითეთრის ცქერა მომწონს და მასზე ხეების შავი ტორსებისაც. უმეტესად ცისფერი მაცვია. ვეძებ დროს, სიმშვიდეს, სითბოს. ამ ორშაბათს, როცა მზემ გამოანათა, სასაცილო ბეღურები ვნახე. გუბეში ბანაობდნენ. გაგიჟებულან-მეთქი. შორიდან ავუარე გვერდი – არ დამფრთხალიყვნენ. მერე ვიფიქრე, სხვა რამ ხდებოდა: მათთვის ის ცოტა მზეც გაზაფხულისა იყო.

4 comments:

Nina Gorecki said...

გუშინ ყინვაში ვისეირნე მთელი საათი, თავს შთავაგონე რომ მზე გაზაფხულის იყო :))

დამაინტერესა ფოტოპროექტმა)

Keti said...

კარგია :) მეტი რა გზაა :)

მეგონა, საიტი ჩავინიშნე. მოვძებნი იმ ლინკს და ტექსტში ჩავამატებ..

Sophie שרה Golden said...

პირველი სურათი მეცნო :)
თებერვალი რატომაა ხოლმე ასეთი ქაოსური და გათოშილი ნეტა? ჩემი წინა თებერვლები გამახსენდა და სასწაულად ნერვიული პერიოდები მქონდა ხოლმე.

Keti said...

სოფი :)
ჰო, ჩემთვისაც და ვერ ვხსნი, რატომ. არ მიყვარს ეს თვე.