უთხარით

ჩემი ფეისბუკის ერთი "ფრენდი" რამდენიმე კვირაა სასოწარკვეთილი ეძიებს პასუხს კითხვაზე – რაიმე საშიშროება ხომ არ ემუქრება მის რწმენას, თუკი ექნება ე.წ. ჩიპიანი პირადობის მოწმობა. იგი მრავალშვილიანი დედაა და მისი საწუხარია, რომ ვერ მუშაობს შვილების შესანახად, რადგან ვერ წყვეტს აიღოს თუ არა პირადობის მოწმობა და მოითხოვს ეკლესიისგან (ვფიქრობ, მის მეგობრების სიაში არაერთი საეკლესიო პირია) და ღმერთმა იცის კიდევ ვისგან, პასუხს, უფრო კი “ხელდასხმას”, რომ მიეცეს ცხოვრების საშუალება. ვკითხულობ მის სტატუსებს და ვფიქრობ: ჯერ იმაზე, – რამდენგვარი "ფრენდი" მყავს – ურწმუნო თუ მორწმუნე, ყველა სახის პოლიტიკური შეხედულებით (სულაც, აპოლიტიკური) და მერე: ეს ქალი ისეა მათ შორის, როგორც ქუჩაში უსასოოდ ხელებგაწვდილი, ყურადღებას რომ არავინ აქცევს. ის ძალიან ფრთხილად და მოკრძალებით პასუხობს კანტიკუნტად გაჩენილ კომენტარებს. აქაც ეშინია – სამდურავი არ დასცდეს. ჩემში პატივისცემას იწვევს როგორც პიროვნება, რომელსაც რაღაცის სწამს, მაგრამ…
განა როგორი უნდა იყოს მისი რწმენა, რომ შიშს ბადებს?! შიში, რომ ხელ-ფეხს უკრავს?!
აქეთ შვილები, იქით გაჩუმებული სათაყვანებელი ეკლესია.
უთხარით რამე ამ ქალს. ამ ხალხს.
უთხარით, რომ სიცოცხლე მათი უფლებაა.
ნუ ადებთ ბორკილებს და მარხავთ ცოცხლად.
ნუ ურევთ გონებას "სამი ექვსიანით" და ასეთებით.
ნუ აიძულებთ მორჩილებას ისედაც საკმარისად დამორჩილებულებს – საზოგადოებრივი თუ ცხოვრებისეული კანონებისგან.
ნურც ტყეში გასვლას მოანდომებთ – ზუსტად ასე დაწერა მან ერთ-ერთ სტატუსში, – მითხრან მაშინ და ტყეში გავალო.
ეშინია.
ღმერთი მათთვის მრისხანე მოსამართლეა. ბრალმდებელი. დამსჯელი. შუბლზე  მიმაგრებული სათვალთვალო კამერა.
რატომ გააცანით ასე.
რატომ არ შეაყვარეთ.