Monday, February 9, 2009

ერთი კვირა, კედელზე

დალის ორშაბათი (იქნებ, მთელი კვირაც).
კედელს "უჯრების ქალაქს" ვუთმობ..
პ.ს. ეს ის არის, რასაც ვგრძნობ. გაოგნებამდე – ის.

9-15 თებერვალი.

4 comments:

Anonymous said...

ძალიან მომეწონა "ყუთების ქალაქი", დამაფიქრა, თან დღეს ერთ საინტერესო შეხვედრაზე ვიყავი და იქიდან წამომყვა რაღაც ასოციაციები, რამდენ რამეს იტევს ადამიანი... მართლაც რომ ყუთები/უჯრები უნდა ჰქონდეს.

Keti said...

ჰო, უჯრები..
და ათასობით წარმოსახვითი უჯრა გვაქვს.
ადამიანი გამუდმებით ივსება, ვიდრე არსებობს.
ეს ნამუშევარი მეც ბევრს მაფიქრებს, არაერთი დეტალის გამო..

Anonymous said...

ნამდვილად. ღმერთმა ქნას, სულ გვქონდეს იმის შთაგონება და ძალა, რომ გავავსოთ ეს უჯრები. ადამიანი სანამ ცოცხლობს, ამაზე უნდა იზრუნოს, ჩემი აზრით. ღმერთი ადამიანს ქმნის და მერე მთელ ქვეყანას უთმობს. როგორ გამოიყენებს, ეს უკვე მასზეა დამოკიდებული და რა თქმა უნდა, იმ შესაძლებლობებზე, რაც მისთვის გაიმეტა ღმერთმა :-) მაგარი არსებები ვართ! :-)

Keti said...

კი :)