წრე

საქართველოში იყო ერთი რევოლუციონერი – პავლე აკობია.
1905 წელს, ზუგდიდის ეკლესიის ეზოში, წირვის შემდეგ ხალხს აჯანყებისკენ მოუწოდა და წითელი დროშა ააფრიალა. მაზრის უფროსმა დროშა ხელიდან გამოსტაცა, მაგრამ აკობიამ, ლეო ქიაჩელის სიტყვის დამთავრებისთანავე, დროშა ხელახლა ასწია და ხალხს გაუძღვა. მაზრის უფროსის "სტრაჟნიკმა" მას თავი გაუტეხა. ახლა კი, ციტირება:
"აკობიამ თავის გატეხილ თავიდან ნაჩქეფ სისხლში შეღება ხელსახოცი, ჯოხზე მოაბა, დროშად ააფრიალა, იმავე ლ. შენგელაია–ქიაჩელთან ერთად ხელახლად შეკრიბა ხალხი და მარსელიოზას სიმღერით ქალაქის ქუჩებში დემონსტრაციული მსვლელობა მოაწყო, რის შემდეგ გაიმართა მიტინგი".

აბა, შეიცვალა რამე?! კი, კალენდარი სხვა ციფრებს გვთავაზობს, სახელებიც სხვაა, მაგრამ ამ ყველაფრის მიღმა?! განა, აკობიას მომავლის რწმენა აკლდა?! მას და, საერთოდ, იმ ხალხს ისე სჯეროდათ, რომ დიად მომავალს ქმნიდნენ...
მე ის მაფიქრებს, საუკუნის შემდეგ (თან, წინწასული მსოფლიოს ფონზე) იგივე გზით რომ დავდივართ.
ისიც მაფიქრებს, დემოკრატიას რომ ვაშენებთ და თეოკრატია გამოგვდის.
საერთოდაც, ბევრი რამ მაფიქრებს..

დავიღალე.
...
ფეხი მაინც არ მტკიოდეს.