რამდენი ადამიანი დადის საქართველოში, ვინც ახლობლების (საზოგადოებრივი აზრის, პრაგმატული გათვლების, გარეშე პირობების) გავლენით აირჩია საქმიანობა და დათმო ის, რასაც შინაგანი ხმა ურჩევდა. ნეტავ მათ თუ ეფიქრებათ ხოლმე, სურთ, ან ცდილობენ დაბრუნებას? და, აქვს კი აზრი დაბრუნებას? ჩვენ ხომ ვვითარდებით, ჩვენი შეხედულებები, საკუთარი ძალების შეფასება, ინტერესის სფეროები ხომ იცვლება. ან მონათესავე დარგებში ვინაცვლებთ, ან საერთოდ ვივიწყებთ ძველ გატაცებებს.
ჩემს ბავშვობაში ცაციებს სახელმწიფო დონეზე მტრობდნენ. ერთ კლასელს, როდესაც მე-2 კლასში ვიყავით, ცაციობა აუკრძალეს. ბევრს ეცადნენ თუ ცოტას, მემარჯვენედ აქციეს, სამაგიეროდ ხატვის საშუალება წაართვეს. ეს კი არა, კალიგრაფიაც ბატიფეხური ჩამოუყალიბდა. ჰოდა, ჩემთვის ნაცნობი გრძნობაც ამ ამბის შედეგს ჰგავს – რაღაც წარსულში დარჩა: ხელებს აღარ და ვეღარ სურთ. თუმცა სხვა, მსგავსი საქმეების კეთებას კი ახერხებენ. თვალმაც იპოვნა გასაქცევი – მოცალეობისას ობიექტივში იკეტება.
Posts
5 comments:
დღემდე ვნანობ, რომ არქიტექტორი არ ვარ და ალბათ მთელი ცხოვრება ვინანებ, მაგრამ ამის გამოსასწორებლად არაფერს ვაკეთებ.
ჰო მაგრამ გვიან არასოდეს არაა :) (რა ბანალურ რამეებს ვწერ ამ შაბათ დღეს)
მე მინდოდა მხატვარი ვყოფილიყავი 5 წლის რომ ვიყაავი :)) აზრზე არ ვარ საიდან მოვიტანე, რომ შემეძლო, უფრო სწორად ამაზე არც ვიფიქრებდი მაშინ, უბრალოდ ის მახსოვს, აჩემებული რომ მქონდა მხატვარი ვიქნები მეთქი :დ
სწორედ იმის თქმას ვაპირებდი ნათი კუდასთვის, რაც ნინამ დაწერა –
ნათი, მე მგონია, გვიან ჯერ კიდევ არ არის :)
ნინა, ჰო, პატარები როგორ გადაჭრით წყვეტენ ხოლმე, რომ ნამდვილად "ესა და ეს" იქნებიან :))
ჩემს ბავშვობაშიც ეგრე იყო ცაციებზე.
მაგრამ ზოგადად ადამიანებს არ უყვართ განსხვავებულები. არც სახელმწიფოს უყვარს არც საზოგადოებას.
მართალია, არ უყვართ..
Post a Comment