სევდა, რომელსაც ვერ დავცინე

შარშანდელ პოსტზე დატოვებულმა კომენტარმა რამდენიმე ძველი ჩანაწერი გადამაკითხა – დავსევდიანდი – ადრე გაცილებით ადვილად ვწერდი ყველაფერს, რაც მაფიქრებდა. არ ვიცი, რა ხდება. ფაქტია, ეს პერიოდი არ გამოირჩევა პოზიტიურობით – არც პრივატული და არც საზოგადო თვალსაზრისით. ამასთან, რაც ნაკლებპოზიტიურია ყოველდღიურობა, მით მეტად მიქრება აზრის გაზიარების სურვილი. თუ მაინც დავწერე – უმეტესად ვფიქრობ, რომ ჩანაწერი ძალიან გულღიაა და ვინახავ; ხან კი, პოსტის საწერად დამჯდარი სულ სხვა რამეს ვწერ – ზოგი მათგანი დაიბეჭდა კიდეც.

ქვეყანაში მიმდინარე მოვლენები ძალიან ტრაგიკომიკურია. ხშირად ხდება – მორიგი ახალი ამბის მოსმენისას მეცინება და მერე საშინლად ვიწყენ, რადგან მახსენდება, ეს გენიალურად გადაღებული ფილმი არ არის; რეალობაა, რომელშიც ვცხოვრობთ (და რომელზეც ფილმსაც კი არავინ იღებს, რომ სარკესავით დაგვიდოს წინ).
ძალიან მინდა, ვიყო რეჟისორი და გადავიღო ეს ყველაფერი.
ვწერდე პროზას და დავწერო ამ ყველაფერზე.
დავცინო სევდას, რაც ყოველდღიურობას მოაქვს.

ეს ჩანაწერი, თავად ნინოს შესრულებით, ბოლო დროს ხშირად მახსენებს თავს:

მიყვარს ნინო როტას კინომუსიკა.